Είμαι εγώ

Είμαι εγώ,

που φώναξα και δεν με άκουσες.

Είμαι εγώ,

που φώναξα και έκανες πως δεν με άκουσες.

Είμαι εγώ,

που φώναξα και με άκουσες

και γύρισες

και έστρεψες το βλέμμα σου πάνω μου

για να δεις πως είμαι εγώ,

αλλά δεν είμαι πια εδώ.

Η(Ι) Καί(έ)τη Έφυγε

Ήταν αργά το βράδυ όταν γύρισε στο σπίτι η Μυρτώ. Από την κούραση της ημέρας όλες της οι κινήσεις ήταν μηχανικές.Ήπιε λίγο νερό και πήγε κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρα. Φόρεσε τις πυζάμες της και έπεσε για ύπνο. Το πρωί όταν ξύπνησε κατάλαβε ότι κάτι ήταν διαφορετικό. Περιπλανηθήκε στο σπίτι γεμάτη απορία, ώσπου είδε στο τραπεζακί της εισόδου, που συνήθως άφηναν τα κλειδιά τους, ένα φάκελο. Δεν ένιωσε κανένα περιέργο συναίσθημα όταν πήρε το φάκελο στα χέρια της και τον άνοιξε, δεν ήταν άλλωστε καθόλου υποψιασμένη γι' αυτό που θα διάβαζε. Πήγε στην κουζίνα, ετοίμασε τον καφέ της και άρχισε να διαβάζει...

" Αγαπημένη μου Μυρτώ,

όταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές, εγώ θα είμαι μακριά. Θα έχω φύγει με τον γκουρού μας για Ινδία. Βλέπεις δεν επωφελήθηκες μόνο εσύ από το διαλογισμό. ΟΙ τελευταίοι μήνες μαζί σου ήταν πολύ χάλια. Η σχέση μας δεν πήγαινε άλλο. Βαρέθηκα να με παρεμελείς και να σε ικετεύω να μου δώσεις σημάσια. Ποτέ δεν είχες χρόνο για μένα. Τώρα θα έχεις άφθονο χρόνο μόνο για τον εαυτό σου. Δεν έχω να σου πω κάτι άλλο. Είπα πολλά τα 5 χρόνια που μοιράστηκα(για να μην πω χαράμισα) μαζί σου. Σε χαιρετώ.

Με αγάπη
Η Καίτη σου,
που δεν είναι πια ικέτης σου


ΥΓ. Αφού διαβάσεις αυτό το γράμμα, επειδή φαντάζομαι θα είναι πρωί (που χρόνος το βράδυ που γυρίζεις αργά και κουρασμένη από τη δουλειά σου), πέταξε σε παρακαλώ και τα σκουπίδια."

Μόνο άφωνη δεν έμεινε η Μυρτώ με το περιεχόμενο του γράμματος. Την περίμενε αυτήν την εξέλιξη, να την αφήσει η Καίτη...αλλά με τον γκουρού; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου σκέφτηκε και πήρε στα χέρια της το τηλέφωνο. Όταν η φωνή απάντησε, είπε : " Γεια σου Χαρά, τι κάνεις; Έλεγα να πάμε για εκείνο το ποτάκι που λέγαμε καιρό τώρα. Στις 9 είναι καλά; Ωραία τα λέμε εκεί."

Αφού ήπιε τον καφέ της, ντύθηκε, στολίστηκε και έφυγε για το γραφείο. Καθώς περπατούσε, ένιωσε μια γλυκιά μελαγχολία και τότε σκέφτηκε:
"Όχι ρε πούστη μου, δεν πέταξα τα σκουπίδια" .

Η συνωμοσία της απουσίας

Τελευταία απασχόλησε το μυαλουδάκι μου η έννοια ή καλύτερα το αίσθημα της απουσίας. Θυμήθηκα τα άπειρα βασανιστικά βράδια που έκλαιγα γιατί κάποιοι (φίλοι καλοί και αγαπημένοι) ήταν απόντες και τις αμέτρητες μέρες που περνούσαν δίχως νόημα γιατί η απουσία κάποιων δεν με άφηνε να τις χαρώ. Το μόνο μέρος που οι σκέψεις έβρισκαν καταφύγιο ήταν στις αναμνήσεις, στις παλιές καλές στιγμές, τότε που όλοι μας είμασταν παρόντες. Το θεωρώ πλέον τραγικό που για πολύ καιρό θυμόμουν το παρελθόν και έχανα το παρόν. Ευτυχώς το σύμπαν συνωμότησε και μου άνοιξε τα μάτια. Ίσως βοήθησαν και τα 1-2 (οκ 5) ποτάκια που προηγήθηκαν της αποκαλύψεως.
Η ώρα ήταν περασμένη και έπινα το τελευταίο καθιερώμενο ποτάκι, καπνίζοντας και ατενίζοντας από το παράθυρο. Είχα βγει με μια πολύ καλή φίλη, που όμως πλέον ανήκει στην κατηγορία "δεν είναι παρούσα", οπότε είχα πολλά να σκεφτώ. Η συνάντησή μας(πέρα από τη χαρά και τα όμορφα γεγονότα που θυμηθήκαμε) μου ξύπνησε το αίσθημα της απουσίας, που φοβόμουν ότι θα το ένιωθα ακόμα πιο έντονο τη στιγμή που θα την αποχαιρετούσα ξανά(αλήθεια πόσους αποχαιρετισμούς έχουμε ζήσει). Ενώ λοιπόν ήμουν έτοιμη να πέσω στη γνωστή μου μιζέρια, κάτι άλλαξε. Η σκέψη μου πήρε άλλο δρόμο. Δεν ένιωθα λύπη, γιατί απλά δεν μπορούσα να τη νιώσω. Κατέληξα πως ακόμα και αν δεν βλέπω κάποιον συχνά, υπάρχει μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου και άρα είναι πάντα μαζί μου(κατά κάποιο τρόπο). Άρα για ποιά απουσία έκλαιγα τόσο καιρό; Μάλλον για την ιδέα της απουσίας, που στην ουσία ήταν η ρουτίνα που είχα συνηθίσει ως φοιτήτρια, γι'αυτό για καιρό έδινα βάρος στη "σωματική απουσία" (τους ατελειώτους καφέδες, τα ποτά, τις βόλτες με τα παιδιά) , σε σημείο που ξέχασα την "συναισθηματική παρουσία" ( αλήθεια με πόσους από τα παιδιά έχω ουσιαστική επικοινωνία πλέον) κάποιων.
Εδώ θέλω να ευχαριστήσω το σύμπαν, γιατί μάλλον προς όφελός μου συνωμότησε αυτή τη φορά.
Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω τώρα είναι σωστό, λογικό, αν είναι κάτι προσωρινό ή όχι, αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Ξέρω ότι νιώθω χαρούμενη και πολύ γεμάτη, με πάμπολλες παρουσίες μέσα μου , τόσες πολλές που θα αρχίσω από βδομάδα να βάζω ωριαίες απουσίες γιατί δεν χωράμε άλλοι παιδιά.
ΥΓ. Παρόλο που τώρα το σκέφτομαι έτσι, θετικά, θα υπάρξουν στιγμές στο μέλλον (ναι, στο άμεσο) που πάλι θα γκρινιάζω και θα στεναχωριέμαι γιατί κάποιοι είναι απόντες και δεν μπορούμε να πάμε για μπύρες. Παραδέχομαι όμως ότι αυτό που μου τη δίνει πιο πολύ είναι το γεγονός πως δεν θα πιούμε, παρά η απουσία αυτών που θα μπορούσαμε να τις πιούμε μαζί.

Δες για να μαθαίνεις

Τip of the day

"Imagination is more important than knowledge"

A. Einstain

Γυναίκες- Κούκλες

Όλη μέρα η λέξη κούκλα σε σχέση με τη λέξη γυναίκα τριγυρνούσε(βασανιστικά μπορώ να πω) στο μυαλό μου. Ποιές γυναίκες θεωρούνται κατά κοινή ομολογία "κούκλες" και σε ποιό βαθμό μπορεί κάθε γυναίκα να γίνει μία "κούκλα".
Στα μάτια της μαμάς μου, ήμουν, είμαι και θα είμαι μία "κούκλα" (κάποιες φορές χρησιμοποιεί και τη λέξη κουκλίτσα, αλλά επειδή μεγάλωσα πια, θα κρατήσω μόνο το κούκλα).
Άρα και στα μάτια κάποιων άλλων θα φαντάζω( γιατί τυφλοί, ήρωες και ιππότες υπάρχουν ακόμα) ως τέτοια.
Μήπως τελικά (λέω εγώ τώρα) όλες οι γυναίκες είναι "κούκλες" κατά μία έννοια;
Το δικό μου συμπέρασμα είναι πως ναι. 'Ολες οι γυναίκες είμαστε "κούκλες", η καθεμιά στην κατηγορία της.
Υπάρχει η αντικειμενική "κούκλα", που όταν περπατάει τραβάει τα βλέμματα (με το λογότυπο στην πλάτη, ΠΡΟΣΕΧΕ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙΣ, από τη γνωστή διαφήμιση).
Η πορσελάνινη "κούκλα, που σε κερδίζει με την ευαισθησία(με το λογότυπο, ΠΡΟΣΕΧΕ ΜΗΝ ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΕΙΣ).
Η μηχανική "κούκλα", που με αλκαλικές μπαταρίες διαρκεί πολλές ώρες, όπως και όταν τη θέλεις (με το λογότυπο ΜΗΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΩ).
Τέλος η σατανική "κούκλα", που κυκλοφορεί σε κοινή συσκευασία αλλά σε περιορίσμενο αριθμό αντιτύπων(με το λογότυπο ΠΡΟΣΕΧΕ ΘΑ ΣΕ ΧΤΥΠΗΣΩ ).

ΦΙΛΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ

Η τελευταία κατηγορία ανήκει στις ομάδες υψηλού κινδύνου και δυστυχώς κυκλοφορεί ελεύθερη ανάμεσα σας(το περιορισμένος αριθμός είναι ψέμα για να ανέβουν οι πωλήσεις,καθώς οι μαζοχιστές αυξάνονται, η κοινή συσκευασία αλήθεια, οπότε εάν παλιμπαιδίζετε (έτσι γράφεται;) ακόμα καλά να πάθετε).

Τελικά δεν ήταν καρμικό

Σε ένα κόσμο που όλα γυρίζουν και όλοι ψάχνουν τις σταθερές τους, εγώ έψαχνα το άλλο μου μισό, που αποτελούσε πάντα το δικό μου σταθερό σημείο αναφοράς. Όσο δεν το έβρισκα, τόσο αυξανόταν η επιθυμία να το αναζητήσω παντού!

Έφτασε όμως η ώρα να το βρω και κείνη ακριβώς τη στιγμή γεννήθηκαν τα μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα του σύμπαντος. Και καλά εγώ νόμιζα ότι βρήκα το άλλο μου μισό...εκείνο με βρήκε; Δύσκολοι καιροί για αισθηματίες και ονειροπόλους ταγμένους στην αιώνια αναζήτηση του μισού πορτοκαλιού, που λένε και οι Κινέζοι.

Κι αν δεν είναι πορτοκάλι, αλλά λεμόνι ή μανταρίνι ή κάποιο άλλο φρούτο τέλος πάντων, τότε τι γίνεται;

Τίποτα... γίνεσαι κρεατοφάγος και ξεχνάς και τα πορτοκάλια και τα φρούτα διαπαντός και καταλήγεις ότι το άλλο σου μισό μάλλον είναι τα 400 gr μοσχαρίσιου κιμά που σου λείπουν για να φτιάξεις ωραιότατα μπιφτεκάκια!

Εκεί κατέληξα και εγώ. Αν ο... ήταν όντως το άλλο μου μισό, το κάρμα μου, όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ, τότε θα το ήξερε ή έστω θα το καταλάβαινε και αυτός και θα καταλήγαμε να ζούμε τον τρελό έρωτά μας και όχι αυτός χαμένος κάπου στην Ελλάδα και εγώ στην κουζίνα να ζυμώνω μπιφτέκια( αφού δεν βρήκα το μισό πορτοκάλι μου, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τα 400 gr μοσχαρίσιου κιμά που μου αναλογούν), τα οποία φυσικά και έκαψα(ένα καλό με τα φρούτα είναι ότι τρώγονται ωμά, ενώ ο κιμάς όχι).

Ήταν δύσκολο να το αποδεχτώ και πολύπλοκο. Σε τέτοιες καταστάσεις, προσπαθείς να καταλάβεις γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος εμφανίζεται στο δρόμο σου και όσο θέτεις τέτοιου είδους ερωτήματα στον εαυτό σου, που ο μόνος που μπορεί να στα απαντήσει είναι ακριβώς ο ίδιος σου ο εαυτός, η υπόθεση μπερδεύεται ουκ ολίγο.

Καταλήγεις λοιπόν στο συμπέρασμα ότι βρήκες επιτέλους το άλλο σου μισό, γιατί πολύ απλά το σύμπαν συνωμότησε στο να τον γνωρίσεις. Είναι περίπου σαν τα ψώνια: βλέπεις κάτι στη βιτρίνα, το ερωτεύεσαι παράφορα, σε φαντάζεσαι να το φοράς(πάντα στη σφαίρα της φαντασίας), ώσπου παίρνεις την πιστωτική του μπαμπά και αποκτάς το πολυπόθητο αντικείμενο, ζώντας ένα τρελό έρωτα φορώντας το.

Τώρα που το σκέφτομαι πόσο θα ήθελα ο... να ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια, όλα θα ήταν τόσο απλά.

Ενώ λοιπόν εσύ ζεις στο δικό σου συννεφάκι, κάνοντας σχέδια μέχρι τα βαθιά σας γεράματα, εκείνος εξακολουθεί να ζει Καζαντζάκη 67, μακριά από τις πιθανές βροχές και καταιγίδες που ρίχνει το συννεφάκι σου!

Άρα για να θεωρήσεις κάποιον το άλλο σου μισό, βασική προϋπόθεση να το θεωρήσει και εκείνος, διαφορετικά.....

Καταλήγεις να γελοιοποιείς την κατά τα άλλα όμορφη ιστορία σου, μήπως και ελαφρύνει το βάρος ότι ακόμα και το σύμπαν σε έφτυσε κατάμουτρα, γιατί συνωμότησε βέβαια στο να τον γνωρίσεις, αλλά όχι όπως νόμιζες εσύ για ζήσεις τον απόλυτο έρωτα, αλλά την απόλυτη χυλόπιτα, σε διαστάσεις του σύμπαντος κόσμου.

Μάλλον το σύμπαν είχε παιχνιδιάρικη διάθεση απέναντι σου(και ακόμα γελάει).

Η όλη ιστορία βέβαια, θα μπορούσε άνετα να γίνει ταινία του Almodovar, μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα είχε happy end και όχι χάλι end όπως σε αυτή την περίπτωση.

Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, δεν κατηγορείται κανείς, γιατί κανείς δεν φταίει, απλά...

ΔΕΝ ήταν καρμικό

ΥΓ. Αν ισχύει αυτό που λέει ο Coelo, ότι όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει να το πετύχεις, υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναεπιθυμήσω τίποτα, γιατί εκτός από μένα , φαίνεται ότι έχει και το σύμπαν επιθυμίες και δεν είμαι διατεθειμένη να τις πληρώσω εγώ!

( Η ιστορία έπρεπε να γραφτεί πρώτη, καθότι συνετέλεσε στην όλη διαδικασία ονομασίας του blog. Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Αν έχει σχέση ή όχι με την πραγματικότητα, λυπάμαι δεν μπορώ να πω. Το σύμπαν ξέρει. Άλλωστε ο κίνδυνος να θελήσει να συνωμοτήσει ξανά είναι μεγάλος.)

Η συνωμοσία της αλλαγής

" Μια νύχτα αποφάσισε

να πάρει τη στροφή,

να φτιάξει τη ζωή,

της βρήκε ένα όνομα,

την είπε αλλαγή."

Σήμερα σκεφτόμουν τις "αλλαγές" στη ζωή μας. Με προβλημάτισαν 2 λέξεις. Σκέψη και αλλαγή.
Ξεκίνησε κάπως έτσι:
Η σκέψη...της στιγμής, της ενοχής, του παρόντος, του παρελθόντος, της αλλαγής.

Η αλλαγή...της στιγμής, της ζωής, της δουλειάς, της ρουτίνας, της σκέψης.

Πόσο άμεση σχέση έχει η σκέψη με την αλλαγή άραγε; Ποιά είναι η αφετηρία και ποιό το αποτέλεσμα; Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αλλαγή δίνει τροφή στη σκέψη και η σκέψη ώθηση στην αλλαγή.

ΥΓ.1. Το σύμπαν έχει πολλά "παιδιά" να το βοηθούν στις συνωμοσίες του. Σήμερα ήταν η σειρά της μεγάλης "κόρης", της αλλαγής να το πράξει.

ΥΓ.2. Καλέ μου fermat, εάν, λέω εάν, έχεις κάποια μαθηματική θεωρία, θα το εκτιμούσα δεόντως. Η σκέψη μου μπερδεύτηκε μέσα στην αλλαγή της. Χαχα!

Ήρθε πάλι η Παρασκευή

Ε ναι λοιπόν. Είναι πάλι Παρασκευή. Πόσο μ' αρέσουν οι Παρασκευές. Είναι και το τρίγωνο Αφροδίτης.... Συγγνώμη κυρία Πατέρα δεν συγκράτησα άλλα, οπότε μάλλον θέλω υπερεντατικό φροντιστήριο στα αστρολογικά. Όπως και να' χει πάντως και πλανητικά καλυμμένοι είμαστε για το σουκου. Η μέρα της γυναίκας(ευτυχώς) πέρασε, αν και κάπου ανάμεσα στις κατσαρόλες και την ποδιά κάποιοι μου θύμισαν πως είμαι γυναίκα ή τουλάχιστον πως υπήρξα μία από αυτές, με αρκετά μεγάλη επιτυχία (είμαι και μετριόφρων). Το καλύτερο όμως ήταν που με θυμήθηκε κάποιος φίλος, καρδιακός, γιατί περνώντας από το παλιό μου σπίτι σταμάτησε 5 λεπτά να μου στείλει ένα απλό sms για να μου το θυμίσει. Μαζί με πολλά πράγματα του ενδόξου μεν, παρελθόντος δε. Τυχεροί είμαστε φίλε μου που ο χρόνος δεν σβήνει τις αναμνήσεις, απλά τις ξεθωριάζει. Στα δε βάθη της καρδιάς (τουλάχιστον της δικής μου) δεν χαθήκαμε ποτέ. Το κείμενο δεν έχει συνοχή αλλά οι σκέψεις καλό είναι να βγαίνουν έτσι. αβίαστα από το μυαλό. Εξάλλου, κανείς δεν έχει ανακαλύψει αυτό το blog,οπότε μόνο εσύ θα το διαβάσεις, οπότε, σκασίλα μας και μας η συνοχή και η αλληλουχία. Ζήτω το έθνος που θα λέγε και ο κύριος Φίλιππος. Ζήτω η ελευθερία του πνεύματος θα πω εγώ. Το μόνο κακό είναι πως σήμερα δεν θα παίξουμε το "ιστορίες Παρασκευής", βλέπεις είναι μια Παρασκευή της αλήθειας και μόνο τέτοιες θα λέμε. Μακάρι να βλέπες πόσο γελάω, γιατί ξέχασα τον αρχικό λόγο που ξεκίνησα να γράφω αυτό το post. Αστείο πράγματι. Καλά να' μαστε και έχει ο θεός. Γράφουμε μια άλλη μέρα εαυτέ μου.

Μην με δεις να φεύγω

Έχω χαθεί σε δίνες που καίνε

και καμία όαση δεν μπορεί

να με ξεδιψάσει.


Βρήκα πολλούς τρόπους αγάπη μου

για να σε νιώθω κοντά μου,

μα κατάφερα απλώς να μεγαλώσω

την αίσθηση της απουσίας σου

και την μοναξιά μου.



Έχεις χαθεί....



Νιώθω έρημη, γιατί "έρημο"

άφησες τη ζωή μου όταν έφυγες.

Γιατί έτσι θέλω να σε θυμάμαι.

Μα η αλήθεια είναι πως...

"έρημο" σε κατάντησα όταν έφυγα

και εσύ απλά...γύρισες την πλάτη


ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΔΕΙΣ ΝΑ ΦΕΥΓΩ!

Οι περιπέτειες της Τίας

Ήταν 17,5 η Τία όταν πέρασε στο πανεπίστημιο (επέτυχε θέλουν να λένε οι γονείς της) και έφυγε από το σπίτι. Ήταν καλό παιδί, αν και όχι ήρεμο. Ψαγμένη και ανήσυχο πνεύμα θεωρούσε τον εαυτό της και η αλήθεια είναι πως έτσι την έβλεπαν και όλοι οι άλλοι. Είχε όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα. Ζούσε σε ένα ροζ συννεφάκι που δεν της επέτρεπε την πλήρη επαφή με την πραγματικότητα. Ονειροπόλο θεωρούσε τον εαυτό της, αφελή την έλεγαν οι άλλοι και μάλλον αυτή ήταν η αλήθεια. Αλλά ποτέ δεν την ενόχλησε αυτό. Ήξερε πως η ζωή της έκρυβε πολλά και το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να τα ανακαλύψει. Αποφάσισε να ξεκινήσει με το θέμα άντρες. Ήταν και σε μια τρυφερή ηλικία, οπότε... πέρα από τα μαθήματα και τα λοιπά ενδιαφέροντα της αυτό ήταν το μόνο που την απασχολούσε. Όμορφη δεν την έλεγες την Τία και ας πίστευε ( η καημένη) ότι είναι το ασχημόπαπο που θα γίνει κύκνος. Μια μέρα, απόγευματάκι θαρρώ έπινε καφέ με μια φίλη της ( ΄κάθε φορά που την έβλεπε σκεφτόταν,"έτσι είναι οι ωραίες, έτσι θα γίνω και γω όταν μεγαλώσω") και κατά τη συνήθειά τους έπαιζαν genka. Τραβούσαν τα βλάμματα και μάλιστα μιας παρέας αγοριών που έπαιζαν χαρτιά με στοίχημα και όποιος έχανε έπρεπε να κάνει αυτό που υπαγόρευε το στοίχημα.
τις πλησιάζει κάποια στιγμή ένα χαριτωμένο αγόρι και απευθυνόμενο στην Τία της λέει :" πρέπει να μου δώσεις την κάλτσα σου". Στήλη άλατος έμεινε εκείνη, αλλά το έκανε. Ο κάφες καταναλώθηκε όμως, η νύχτα έπεσε και έπρεπε να φύγουν. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά και βγαίνοντας έξω από το μαγαζί, στη γωνία τους περίμενε η παρέα των αγοριών. Το εν λόγω αγόρι πλησίαζει και πάλι την Τία και της δίνει κάτι λέγωντάς της ότι το κέρδισε με την αξία της. Μετά εξαφανίστηκε. Πως χτυπούσε η καρδούλα της. Όταν κίταξε τι ήταν αυτό που κέρδιδε, έμεινε άφωνη. Της είχε δώσει την κάλτσα του. Έψαχναν και ξαναψάχναν οι 2 φίλες να βρουν μέσα κάποιο χαρτάκι με το τηλέφωνό του, αλλά εις μάτην. Το μόνο που υπήρχε, ήταν μια απλή κάλτσα και μάλιστα άπλυτη. Με το τι σήμαινε η κίνηση και ένα γιατί έμεινε η Τία. Το κακό είναι ότι αυτό που δεν ήξερε η Τία τότε (αλλά επίπονα το έμαθε πια) είναι ότι δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το μοναδικό αναπάντητο γιατί που θα είχε στη ζωή της. Το καλό είναι ότι κράτησε την κάλτσα (αν και μονή) και απέκτησε μια ιστορία που δύσκολα την ζει κανείς.

Τip of the day

Χέσε μέσα Πολυχρόνη,

που δεν γίναμε ευζώνοι!


Το άκουσα από ένα παππούλη, που εκνευρισμένος ανέβαινε τη σκάλα του νοσοκομείου, καθώς το ασανσέρ.......δεν....απλά δεν.

Ιστορίες Παρασκευής

Σήμερα είναι Παρασκευή! Μου αρέσουν οι Παρασκευές, είναι μέρες που φτιάχνονται ιστορίες, ιστορίες Παρασκευής! Δεν την προτιμώ σαν μέρα γιατί ακολουθεί σαβ/κύριακο, αλλά επειδή κάθε Παρασκευή (σχεδόν κάθε δηλαδή) βλέπω τις φίλες μου! Συναντιόμαστε και πλάθουμε ιστορίες, τις οποίες και "πουλάμε" κατευθείαν στο κοινό μας! Για τις φίλες μου δεν έχω να πω πολλά, αν δεν τις δεις live, η μαγεία χάνεται! Είναι αυτό που λέμε one of a kind! Σήμερα δεν ξέρω ούτε ποιές θα είμαστε, ούτε από που.Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα συναντηθούμε η Λετίτσια, η Λάουρα και γω και θα βάλουμε φωτιά στο κατεστημένο, όπως κάθε (σχεδόν) Παρασκεύη. Θα κρατήσουμε πιθανότατα τα ίδια ονόματα και απλά θα αλλάξουμε ζωή και προορισμό! Αυτό κάνουμε πάντα! Γράφουμε μόνες μας το σενάριο και το παίζουμε. Χωρίς πρόβα, απευθείας από την παραγωγή στην κατανάλωση. Ευτυχώς για μας, υποψήφιοι ακροατές- θύματα άφθονα εκεί έξω. Έχουμε και μυστικό όπλο βέβαια...τη Λάουρα, που αναμφίβολα την λες γυναικάρα. Εμείς τη λέμε κράχτη. Πάντα φέρνει κοινό στα έργα μας. Την προηγούμενη Παρασκευή για παράδειγμα εγώ και η Λετίτσια ήμασταν ξαδέρφες από την Ισπανία και η Λάουρα ιταλίδα. Με φανταστικές δουλειές και ζωή, αλλά ήταν τέλεια. Κανείς δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια για να το πιστέψει. Νόμιζω πως όλοι κάπου μέσα τους θα ήθελαν να γνωρίσουν κάποιες "εξωτικές" γκόμενες για να μπορούν να κάνουν το κομμάτι τους με τη σειρά τους στους φίλους τους. Σήμερα δεν ξέρω ποιές θα έίμαστε και τι θα κάνουμε, αλλά δεν με απασχολεί. Οι ιδέες μας βγαίνουν αβίαστα κάθε φορά που βρισκόμαστε. Είμαστε συνένοχες στο τρόπον τινά έγκλημά μας. Τα κινητρά μας; Μα, φυσικά αθώα. Δεν έχουμε σκοπό να κοροϊδέψουμε κανέναν, απλά σπάμε τη ρουτίνα μας και σίγουρα και αύτή των θεατών μας. Είμαστε χάρμα οφθαλμών επί το έργο!! Γι'αυτό ΠΡΟΣΟΧΗ. Μπορεί να έχετε πέσει και σεις θύμα κάποιων που απλά....παίζουν το παιχνίδι "Ιστορίες Παρασκευής".

Υ.Γ. Το κείμενο μπορεί να μην έχει καμμία συνοχή και να μην απευθύνεται σε κανέναν, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Η τριάδα της Παρασκευής θα ξαναχτυπήσει.

Τελικά όλα είναι πιθανά και τίποτα δεν είναι τυχαίο

Είμαι ομολογώ φανατική οπαδός (ναι το Ορέστης είναι nick απλά και ο τρόπος να είμαι σε μια διαρκή επαφή με την αντρική μου πλευρά) της απόψης ότι ΟΛΑ γίνονται και μάλιστα για κάποιο λόγο! Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όσο κι αν μοιάζει στην αρχή του!
Τα γεγονότα που το αποδεικνύουν πολλά! Πριν λίγο δέχτηκα ένα τηλεφώνημα που το επιβεβαίωσε για μία ακόμα φορά! Δεν αφορά εμένα αλλά κάποιο άτομο που νοιάζομαι πολύ!
Στην Ίνα λοιπόν που μου έδειξε πως η άποψή μου έχει ισχύ... για μία ακόμα φορά! Θα ήθελα πάρα πολύ και τη δική σας άποψη επί του θέματος!

Καλώς ορίσατε

Σκέφτηκα πως ο πιο κατάλληλος τρόπος για να σας υποδεχτώ είναι να μοιραστώ μαζί σας το αγαπημένο μου.....


"Είμαστε κάτι"


"Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες .

Ο άνεμος όταν περνάει στίχους,

ήχους παράφωνους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες!


Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.


Είμαστε κάτι αισθήσεις διάχυτες

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.


Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε,

μας διώχνουνε τα πράγματα κι η ποίησης

είναι το καταφύγιο που φθονούμε!"

Κ.Καρυωτάκης

Πάει το' χασα

Και εκεί που νόμιζα ότι ο μαγικός κόσμος του διαδικτύου σου προσφέρει τα πάντα σχεδόν.... το σύμπαν για ακόμα μία φορά έχει όρεξη για αστειάκια!

Κάπου μπερδεύτηκα με τους κωδικούς και....

το e-mail μάλλον δεν ισχύει και αυτό γιατί δεν θυμάμαι τον κωδικό πρόσβασης!

Σύμπαν καλά κάνεις και γελάς και εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα!

Εξάλλου αυτό το blog υπάρχει μόνο και μόνο για να αφήνει ο καθένας τη στάχτη του!

Έμαθα ότι στα σκουπίδια βρίσκεις χρυσάφι!

Περίμενω νέα σας!

Aπατηλή ιδέα ο βίος, ναυλώνεις έναν κόσμο να κάνει το γύρο μιας βάρκας