Έκλεισε την πόρτα πίσω της με δύναμη. Με την ίδια δύναμη που της είχε πει πως όλα μεταξύ τους τελείωσαν. Μπήκε βιαστικά στο αμάξι και έβαλε μπροστά. Ήθελε να πάει σπίτι όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Άνοιξε το ράδιο στη διαπασών, έβαλε ένα ποτό και κάθισε στον καναπέ. Άναβε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Όλα εκεί μέσα την θύμιζαν. "Καλά να πάθω. Το σπίτι μας και το σπίτι μας, έλεγα. Να το φτιάξουμε μαζί να έχει κάτι και από τους δύο...."σκεφτόταν, αλλά αμέσως έδιωξε τις κακές σκέψεις και σχημάτισε τον αριθμό του Ντίνου.
Όση ώρα η Δανάη ετοιμαζόταν για το ραντεβού μαζί του δεν μπορούσε να αποφύγει την ανάμνηση από την συνάντηση της με την Ηλέκτρα. "Κατάλαβε με. Δεν είναι απλά ότι μου αρέσει ο Ντίνος και λέω να προσπαθήσω μαζί του. Θέλω να κάνω ένα παιδί. Και εκείνος βρίσκεται ακριβώς στην ίδια φάση με μένα." της είχε πει. "Μαλακίες. Ήσουν μαζί μου από φόβο μην σε πληγώσει κανένας από αυτούς και τώρα βρέθηκε ο πρίγκηπας και απλά την κάνεις." της είχε απαντήσει κυνικά. Η Δανάη όμως την αγαπούσε την Ηλέκτρα και μάλιστα πάρα πολύ.
Ούτε η ίδια ήταν σίγουρη για το κίνητρο της μέχρι πριν λίγο καιρό. Με τον Ντίνο έβγαινε για πλάκα, κάτι που συνήθιζαν να κάνουν και οι δυο τους με διάφορους νεαρούς κατά καιρούς. Όταν ο Ντίνος όμως της εξομολογήθηκε τον έρωτα του και αφού του είχε αποκρύψει την μικρή λεπτομέρεια της ύπαρξης της Ηλέκτρας, δεν είχε περιθώρια καθυστέρησης. Αποφάσισε λοιπόν να μείνει μαζί του. Για το παιδί που ήθελε να κάνει έλεγε και στον εαυτό της και το ίδιο είπε και στην Ηλέκτρα. Όχι ότι ήταν ψέμα, αλλά σίγουρα δεν ήταν και όλη η αλήθεια.
Οι πρώτοι μήνες κυλούσαν ήρεμα. Η Ηλέκτρα δεν την είχε ενοχλήσει και ο Ντίνος φαινόταν ο ιδανικός σύντροφος. Όταν άρχισαν τα νυχτερινά τηλέφωνα και τα μηνύματα δεν ανησύχησε η Δανάη. "Ας έχει και καμιά γκόμενα. Τι έγινε; Εδώ είχα εγώ." σκεφτόταν και τη σκέψη της αυτή, συμπλήρωνε η απόφαση, πως την επόμενη φορά που θα νοσταλγούσε την Ηλέκτρα, θα είχε κάθε δικαίωμα να την συναντήσει. Γι' αυτό δεν πρόσεξε την αλλαγή.
Βδομάδες μετά κατάλαβε πως ο Ντίνος δεν ήταν ο εαυτός του. Χωμένος στις σκέψεις του, μελαγχολικός και κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό του και εκείνη ήταν μπροστά εξαφανιζόταν. Επέστρεφε μετά τη συνομιλία, έβαζε ένα ποτό και σε κάθε γουλιά έβγαζε έναν αναστεναγμό. "Τι έχεις;" τον ρωτούσε. "Προβλήματα στη δουλειά." απαντούσε και έπεφτε για ύπνο. Αυτή η κατάσταση γινόταν καιρό. Εκείνος πιο απόμακρος, εκείνη ακόμα πιο μπερδεμένη.
Ένα βράδυ χτύπησε το κινητό του. Το σήκωσε και έβαλε ανοιχτή ακρόαση, ενώ έκανε νόημα στη Δανάη να μην φύγει. Ήταν ο Νίκος. Ο πρώην φίλος του. Μιλούσαν αρκετή ώρα με εκείνη σιωπηλό μάρτυρα της ερωτικής του εξομολόγησης. Δεν συγκράτησε πολλά η Δανάη από το τηλέφωνημα. "Σ' αγαπάω. Δεν μπορώ χωρίς εσένα. Αυτή η σχέση με την κοπέλα είναι λάθος και το ξέρεις. Πρέπει να κάνεις κάτι να το αλλάξεις." μετά από αυτά νόμιζε πως δεν άκουγε λόγια, αλλά περίεργους ήχους. Όταν έκλεισε το τηλέφωνο έμειναν να κοιτάζονται.
Κανείς δεν είχε το θάρρος να μιλήσει πρώτος. "Έπρεπε να στο είχα πει. Αλλά νόμιζα πως θα είμαι καλά μαζί σου και δεν θα το σκεφτόμουν να γυρίσω στον Νίκο." είπε ο Ντίνος σπάζοντας τη σιωπή. "Καμιά φορά η αγάπη έχει μυστήριους τρόπους. Δεν πειράζει." του απάντησε και πήγε να μαζέψει τα πράγματα της. Όταν εκείνος μπήκε στο δωμάτιο την βρήκε να κλαίει. "Για το παιδί που δεν προλάβαμε να κάνουμε." του απάντησε, μα μέσα της ήξερε πως απλά έκλαιγε για την ίδια και τον καιρό που έχασε δίπλα του. Για την Ηλέκτρα δεν του είπε τίποτα. Θεώρησε πως αν νόμιζε πως την είχε πληγώσει θα φερόταν καλύτερα στον Νίκο από δω και πέρα.
Μπήκε στο αμάξι της και άνοιξε το ντουλαπάκι. Βρήκε το κουτάκι με τα εφεδρικά κλειδιά του σπιτιού της Ηλέκτρας. Άνοιξε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και μπήκε μέσα. Έβγαλε τα ρούχα της και πήγε στην κρεβατοκάμαρα. Κούρνιασε δίπλα στην Ηλέκτρα και έβαλε τα κλάματα. "Για σένα και τον χρόνο που έχασα νομίζοντας πως θα είμαι καλά μακριά σου." της είπε και την αγκάλιασε σφιχτά. Εκείνη γύρισε τότε το προσωπό της "Και το παιδί;"τη ρωτήσε. "Δεν πειράζει. Καλά θα είμαστε και δυο μας, ε;" της απάντησε. "Θα πάρουμε σκύλο βρε χαζούλα, μην μου στεναχωριέσαι." της είπε, τη φίλησε και αποκοιμήθηκαν.
[Αφιερωμένο στην Ιώ.....με μια μικρή καθύστερηση βέβαια και την πεποίθηση πως η ζωή τελικά βρίσκει τον δρόμο της, όσο περίεργος και αν είναι]
