Ο Μίλτος πάντα έλεγε, κραύγαζε καλύτερα, ότι ήξερε πως ακριβώς ήθελε να είναι η κοπέλα που θα είχε δίπλα του. Και δεν είχε άδικο, υπήρχαν άπειρες κοπέλες που απαντούσαν στην περιγραφή, μελαχροινή, μετρίου αναστήματος, βάρος κανονικό. Όταν τον πείραζαν οι φίλοι του πως τέτοιες υπήρχαν πολλές, "Α και καλός άνθρωπος. Μην το ξεχνάμε. " συμπλήρωνε μειώνοντας κάπως τις υποψήφιες.
Η Σόνια ήταν μία κοπέλα απλή, απαλλαγμένη από κάθε είδους πάθη και τόσο ήσυχη, σε σημείο που κάποιες στιγμές την έλεγες αδιάφορη. Και σαν άνθρωπο και σαν στάση ζωής. Όταν όμως την γνώριζες λίγο καλύτερα, η καλοσύνη της σε σκλάβωνε. Φυσικά αυτό που έψαχνε ήταν ο πρίγκηπας, που θα άνοιγε την αγκαλιά του να χωθεί και να μείνε εκεί, στην καλύτερη για πάντα.
Οι δυο τους γνωρίστηκαν τυχαία και το πρώτο συμπέρασμα ήταν αδιάφορο. Με τον καιρό όμως η υπόθεση μεταξύ τους εξελίχθηκε. Λίγο η υπέρτατη καλοσύνη της Σόνιας, λίγο το στυλάκι θα σε προστατεύσω του Μίλτου, ήρθαν και έδεσαν. Το αν ερωτεύτηκαν ή όχι δεν διευκρινίστηκε ποτέ. Το ότι είχαν σωστό συγχρονισμό είναι βέβαιο. Η Σόνια μετακόμισε στο σπίτι του Μίλτου και ξεκίνησε ο κοινός τους βίος.
Υπήρχαν όλα τα συστατικά μιας σωστής και καλής σχέσης. Ζεστό φαγητό μετά τη δουλειά, καθαρά ρούχα, μια αγκαλιά στο διπλό κρεβάτι και τυποποιημένο σεξ. "Πάθος δεν υπάρχει;" τη ρωτούσαν οι φίλες της. "Το πάθος είναι ρίσκο και ξεφτίζει με τα χρόνια, η ασφάλεια παραμένει ασφάλεια με τα χρόνια." απαντούσε η Σόνια και όλες οι συζητήσεις τους τελείωναν εκεί. Εκείνη επέστρεφε στην ήρεμη συζυγική της πλέον ζωή, νιώθοντας ανακουφισμένη που ζούσε ασφαλής, απαλλαγμένη από πάθη.
Μέσα στην ηρεμία αυτή μπήκε στη ζωή της ο Άλκης. Αυτός ήταν σίγουρα πάθος από την πρώτη στιγμή, αλλά το είχε θάψει τόσο βαθιά που της πήρε λίγο καιρό να το συνειδητοποιήσει και ας σχημάτιζαν αστεράκια τα μάτια της, από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους. Ευτυχώς τα ίδια αστέρια είδε και ο Άλκης και έσπρώξε λίγο την κατάσταση στην οποία παρέσυρε και την Σόνια, η οποία είδε τις αναστολές της να εξαφανίζονται σε χρόνο μηδέν.
Φυσικά δεν μπορούσε να το παίζει για πολύ σε διπλό ταμπλό. Ειδικά η αλλαγή στην συμπεριφορά της έκανε τον Μίλτο ιδιαίτερα καχύποπτο. Έπρεπε να δώσει μία λύση και μάλιστα σύντομα. Πρώτα τα κανόνισε όλα με τον Άλκη και έπειτα θα το έθετε σε εφαρμογή. Το μόνο που ήθελε η Σόνια ήταν να γίνουν όλα ήρεμα, ήρεμα και αδιάφορα, όπως η ζωή της με τον Μίλτο.
Είχε μαγειρέψει όπως κάθε μέρα και τον περίμενε να γυρίσει από τη δουλειά. Κάθισαν και έφαγαν σιωπηλά, λες και ήξεραν και οι δύο πως το τέλος ήταν κοντά. Όταν τελείωσαν το φαγητό η Σόνια με νωχελικές κινήσει του έφτιαξε το ποτό του. Αυτή τη φορά όμως έβαλε και ένα για εκείνη. "Πώς το έπαθες; Εσύ δεν πίνεις ποτέ." ρώτησε εκείνος. "Δεν πίνω μπροστά σου....." απάντησε εκείνη και νόμιε πως είδε τους πρώτους καπνούς να βγαίνουν από το Μίλτο.
Ο καυγάς δεν άργησε να φουντώσει. Κάποια στιγμή και αφού τελείωσε το παραλήρημα του Μίλτου η Σόνια του είπε "Μην ζορίζεσαι, γιατί απλά θα επισπεύσεις τη διαδικασία." Δεν είχε άδικο. Οι φωνές του απλά τον εξάντλησαν και τον έκαναν να λιποθυμήσει πολύ πιο σύντομα. Έπεσε στο πάτωμα και ο θάνατος του ήταν ζήτημα ωρών. Η Σόνια πήγε γονάτισε δίπλα του και τον αγκάλιασε. "Καλή η ασφάλεια δε λέω, αλλά όταν δεις αστεράκια δεν υπάρχει επιστροφή καλέ μου." του ψυθίρισε και τον φίλησε στο μέτωπο.
Έφτιαξε τη βαλίτσα της και έφυγε. Πρώτα θα πήγαινε σπίτι της και έπειτα στου Άλκη. Πίστευε πως αν έμενε σε δικό της σπίτι θα μπορούσε να τα βλέπει για πάντα, ενώ στην κοινή συζυγική εστία, ίσως έσβηναν πάνω από καμία κατσαρόλα ή στο διπλό κρεβάτι του τυποποιημένου σεξ.
[Πριν λίγο καιρό ειχα πει, όχι άλλα φονικά, αλλά αυτό αφιέρωνεται σε όσους δεν συμβιβάζονται και δεν μπορούν να θάψουν αυτό το άτιμο το φονικό ένστικτο. Από δω και πέρα οι blogofonies θα εκπέμπουν κάποιες φορές μελαγχολικά στα fm.]
