Τι μένει;
Το αραιό τηλέφωνο,
που έχει καιρό σιωπήσει.
Τι μένει;
Το ακουστικό,
για χρόνια κλειδώμενο στο συρτάρι.
Τι μένει;
Το μούδιασμα,
στις άκρες των δαχτύλων.
Μα δεν κρατάει η αίσθηση ,
χάνεται σε άβυσσο υγρή.
Να τι μένει.
Η κλειδαριά,
σιωπηλός μάρτυρας
σε κάθε δάκρυ.
[Αν και είχα έτοιμη την πρώτη μπλογκοφονία της σεζόν, προτίμησα αυτό. Οι λόγοι πολλοί, αλλά μη ανακοινώσιμοι.....]
