"Πότε θα μου παίξεις κάτι πριβέ;" αυτή ήταν η μόνιμη ερώτηση του Χρήστου από τότε που γνώρισε τη Νανά. Το γεγονός ότι έπαιζε χρόνια κοντραμπάσο του άναβε τη φαντασία. Τους κάποιους μήνες της σχέσης τους, η ίδια δεν το είχε προβάλει ποτέ και ουσιαστικά ότι γνώριζε εκείνος, το μάθαινε από τις διηγήσεις των φίλων της. Eκείνο βέβαια που αγνοούσε ο Χρήστος, ήταν ότι η Νανά είχε πολλές ιδιωτικές παραστάσεις, μόνο που έκεινος ποτέ δεν θα ήθελε να παρακολουθήσει κάποια.
Η αλήθεια έιναι ότι η Νανά ήταν μυστήρια κοπέλα. Όχι ιδιαίτερα ψηλή και αρκετά μικροκαμωμένη, πάντα έκανε αίσθηση με φορτωμένο στην πλάτη της το τεράστιο κοντραμπάσο της. Το μόνο πράγμα άλλωστε, που ήταν φανερό, καθώς την ζωή της, την κρατούσε σαν επτασφράγιστο μυστικό. Και ας ήταν συχνές και πολλές οι εκρήξεις να τα αποκαλύψει όλα, ειδικά στον Χρήστο, δεν τολμούσε. Και ο μόνος λόγος που το σκεφτόταν ήταν επιδή την πιέζε πολύ με την πριβέ παράσταση. Ήξερε όμως, πως αν τολμούσε να του πει, αυτό θα σήμαινε και το τέλος. Γεγονός που ήθελε να το αποφύγει, γιατί τον Χρήστο τον είχε ερωτευτεί. Φρόντιζε όμως να κατευνάζει τη δίψα της.
Πάντα ντυνόταν προκλητικά, πάντα φόρτωνε το κοντραμπάσο και έβγαινε έξω. Δεν δυσκολεύοταν να τους ψαρέψει. Λίγο η εμφάνιση, λίγο η μικρή λεπτόμερεια ότι συνήθιζε να παίζει στο σπίτι της γυμνή, τους άναβε και την ακολουθούσαν σαν πειθήνια κουτάβια. Κανείς τους δεν είχε βγει ζωντανός. Και όσο αυξάνονταν τα θύματα, τόσο μεγάλωνε η δίψα της. Ο Χρήστος της ανέτρεψε λίγο τα σχέδια. Είχε παραμείνειήρεμη για καιρό. Δεν ένιωθε ανάγκη να σκοτώσει .Όταν όμως άρχισε να την πιέζει να του παίξει, τα πράγμάτα δυσκόλεψαν. Ποτέ δεν είχε παίξει για κάποιον και αυτός να μείνει ζωντανός. Πώς να έπαινρε τέτοιο ρίσκο με το Χρήστο;
Δεν το σκεφτόταν καν. Ώσπου έφτασε η μέρα,που ένιωθε την αγάπη να την πνίγει. Τον Χρήστο πάνω της σαν βδέλλα και δεν άντεξε άλλο. Του ζήτησε να χαλαρώσει. Εκείνος ανένδοτος. Κολλημένος πάνω της, κολλημένος με την πριβέ παράσταση. Δεν κρατήθηκε πολύ η Νανά. Τον αγαπούσε πού για να τον αφήσει να φύγει, αλλά όχι αρκετά για να τον αφήσει να ζήσει. "Θα σε παρασύρω στη μουσική μου." του είπε και εκείνος τρελάθηκε από χαρά.
Το σκηνικό στήθηκε εύκολα. Κλειστά φώτα, κεριά στο τραπέζι, άδεια η γωνία του σαλονιού που θα στηνόταν το κοντραμπάσο. ο Χρήστος θα έμπαινε μέσα, αφού η Νανά θα είχε ξεκινήσει να παίζει. Έτσι έγινε. η Νανά είχε ξεκινήσει όταν μπήκε ο Χρήστος στο σαλόνι. Έμεινε αποσβολωμένος να την κοιτάζει. Το σώμα της παρέμενε άσπρο, παρόλο που γύρω της υπάρχει σκοτάδι. Το φως του κεριού, φώτιζε αμυδρά τις καμπύλες της, προκαλώντας τον να την πλησιάσει.
Δεν κρατήθηκε πολύ. Σύντομα πήρε τη θέση του κοντά της. Την ίδια θέση που έπαιρναν όλοι όσοι την έβλεπαν έτσι. Στη διάρκεια του κομματιού, εκείνη χαλάρωνε, άπλωνε το χέρι της και του χάιδευε τα μαλλιά. Εκείνος έγερνε πάνω της και αφηνόταν στη μελωδία της. Πότε, πότε της χάριζε φευγαλέα φιλιά, από φόβο μην της διασπάσει την συγκέντρωση. Μα η Νανά παρέμενε πάντα συγκεντρωμένη, στο σκοπό της. Μόνο προς το τέλος του κομματιού, έκανε μια μικρή παύση. Τον τράβηξε κοντά της και τον φίλησε στο στόμα. Τότε άρχισε να παίζει με το αριστερό της χέρι, ενώ το δεξί του κρατούσε τον ώμο. Μετά τον άφησε και έψαξε να βρει το δοξάρι της. Το δικό της δοξάρι, εκεινο που χρησιμοποιούσε για να κατευνάσει τη δίψα της.
Και ενώ το αριστερό συνέχιζε τη μελωδία, το δεξί κρατώντας το δοξάρι χωνόταν με μανία στο λαιμό του Χρήστου. Τα αίματα πετάγονταν παντού. Το κορμί της μετά από λίγο βάφτηκε κόκκινο. Το σώμα του Χρήστου έπεσε στο πάτωμα και εκείνη, με ελεύθερα και τα δυο της χέρια ολοκλήρωσε το κομμάτι. Δεν ήταν πια άσπρη μέσα στο σκοτάδι, ήταν η ίδια κόκκινη, δίνοντας φως στο σκοτάδι. Στο σκοτάδι που χρόνια τώρα της "στερούσε" τις αγάπες της.
"Σήμερα ήταν η σειρά μου. Να σου χαρίσω εγώ μία από αυτές. Την μεγαλύτερη." Είπε και ξάπλωσε γυμνή, μέσα στα αίματα δίπλα του.
[Η έμπνευση με επισκέφτηκε τυχαία χθες, ενώ παρακολουθούσα τον Κωστή Μαραβέγια και τον κοντραμπασίστα του, που τα σπάει.]
