Ανώνυμα

ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ

(στην κυρία Ρωρερκάρ)

Πόσο ζηλεύω αυτό το κύπελλό μου

στου τραπεζιού μου που βυθάει τη σκόνη!

Μια ηρεμία μέσα του απλώνει

που έχω καιρό να δω στον εαυτό μου.


Δεν ταξιδεύει όπως το μυαλό μου

στο χαμογέλιο σου που όλα πληγώνει.

Κι η σκέψη των ματιών σου δεν το λιώνει,

ουτ’ η ιδέα του στρογγυλού σου ώμου.


Πηλός κι εγώ πηλός κι η αφεντιά του.

Μα τόσο ο πόνος μου για σε μετράει

που μπαίγνιο μ’ έχει κάνει του θανάτου.


Αυτός για σένα ο πόνος θα με φάει.

Κι αυτό το κύπελλο, ως τραβάω κάτου,

πάλι αδιάφορα θα με κοιτάει ---



Γιώργης Χολιαστός

[Είναι ένα σχόλιο, που άφησε κάποιος σε μια παλιά ανάρτηση. Σκέφτηκα ότι είναι κρίμα να μείνει εκεί, αθέατο, γι' αυτό το ανεβάζω εδώ.]