Τίποτα δεν μετράει
και όλα πονάνε σαν καρφιά.
Το όχι, που κανείς μας δεν λέει
μα δεν παραδέχεται το ναι
αφήνεται στο ίσως,
που γίνεται γρασίδι στην κοιλάδα του ποτέ.
Και απομένει το τότε
να θέλει να αγγίξει το πάντα,
μα επιστρέφει στη στιγμή που το γέννησε,
την μοναδική που το γέμισε,
εκείνη,
που δεν θέλησε τίποτα.
4 σχόλια:
Eιδικά αν το τότε έχει αφήσει βαθιά σημάδια..
"Σα με φωνάξουν θα προσποιηθώ ότι λείπω.
Δεν είμαι εδώ, δεν ήμουνα ποτέ.
Χάθηκα σε ορφανές ονείρου αρτηρίες
[...]
Μα η μνήμη των κυττάρων αδυνάτισε
έρμαιο του κοινωνικού dna, λιποθυμισμένη
ενατένιση ενός τρανού τσίρκου φαντασιώσεων.
[...]
Στέρεψε η οργασμική γρεναδίνη από ουτοπία.
Πασπάλισα με άμμο μια πιρουέτα λήθης
ρούχο αφόρετο έγινα, κατοικημένο απ' την απουσία."
Ξέρεις εσύ. Και μετά τη συζήτησή μας ξέρω κι εγώ... :-)
Μα δεν το ξέρεις όμως ότι αργά ή γρήγορα το γρασίδι τούτο βγάζει τα άνθη του πάντα (χρονικά και περιεκτικά)...?
Πολύ τίποτε μαζεμένο. Γιατί;
@ Ηφαιστιωνάκο το τότε πάντα αφήνει σημάδια.
@ Τα άνθη του πάντα....
Υποθέτω πως το "πάντα" αυτό είναι διαφορετικό για τον καθένα μας.
Κρατώ το ότι ξέρεις και ξέρω....γιατί αυτό που μετράει στην ουσία είναι οι άνθρωποι!
@ Κίτσο το τίποτα εκφράζει όλη την διάθεση της περιόδου.
Δημοσίευση σχολίου