Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Όταν ο Μίλτος γνώρισε τη Σόνια

Ο Μίλτος πάντα έλεγε, κραύγαζε καλύτερα, ότι ήξερε πως ακριβώς ήθελε να είναι η κοπέλα που θα είχε δίπλα του. Και δεν είχε άδικο, υπήρχαν άπειρες κοπέλες που απαντούσαν στην περιγραφή, μελαχροινή, μετρίου αναστήματος, βάρος κανονικό. Όταν τον πείραζαν οι φίλοι του πως τέτοιες υπήρχαν πολλές, "Α και καλός άνθρωπος. Μην το ξεχνάμε. " συμπλήρωνε μειώνοντας κάπως τις υποψήφιες.
Η Σόνια ήταν μία κοπέλα απλή, απαλλαγμένη από κάθε είδους πάθη και τόσο ήσυχη, σε σημείο που κάποιες στιγμές την έλεγες αδιάφορη. Και σαν άνθρωπο και σαν στάση ζωής. Όταν όμως την γνώριζες λίγο καλύτερα, η καλοσύνη της σε σκλάβωνε. Φυσικά αυτό που έψαχνε ήταν ο πρίγκηπας, που θα άνοιγε την αγκαλιά του να χωθεί και να μείνε εκεί, στην καλύτερη για πάντα.
Οι δυο τους γνωρίστηκαν τυχαία και το πρώτο συμπέρασμα ήταν αδιάφορο. Με τον καιρό όμως η υπόθεση μεταξύ τους εξελίχθηκε. Λίγο η υπέρτατη καλοσύνη της Σόνιας, λίγο το στυλάκι θα σε προστατεύσω του Μίλτου, ήρθαν και έδεσαν. Το αν ερωτεύτηκαν ή όχι δεν διευκρινίστηκε ποτέ. Το ότι είχαν σωστό συγχρονισμό είναι βέβαιο. Η Σόνια μετακόμισε στο σπίτι του Μίλτου και ξεκίνησε ο κοινός τους βίος.
Υπήρχαν όλα τα συστατικά μιας σωστής και καλής σχέσης. Ζεστό φαγητό μετά τη δουλειά, καθαρά ρούχα, μια αγκαλιά στο διπλό κρεβάτι και τυποποιημένο σεξ. "Πάθος δεν υπάρχει;" τη ρωτούσαν οι φίλες της. "Το πάθος είναι ρίσκο και ξεφτίζει με τα χρόνια, η ασφάλεια παραμένει ασφάλεια με τα χρόνια." απαντούσε η Σόνια και όλες οι συζητήσεις τους τελείωναν εκεί. Εκείνη επέστρεφε στην ήρεμη συζυγική της πλέον ζωή, νιώθοντας ανακουφισμένη που ζούσε ασφαλής, απαλλαγμένη από πάθη.
Μέσα στην ηρεμία αυτή μπήκε στη ζωή της ο Άλκης. Αυτός ήταν σίγουρα πάθος από την πρώτη στιγμή, αλλά το είχε θάψει τόσο βαθιά που της πήρε λίγο καιρό να το συνειδητοποιήσει και ας σχημάτιζαν αστεράκια τα μάτια της, από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους. Ευτυχώς τα ίδια αστέρια είδε και ο Άλκης και έσπρώξε λίγο την κατάσταση στην οποία παρέσυρε και την Σόνια, η οποία είδε τις αναστολές της να εξαφανίζονται σε χρόνο μηδέν.
Φυσικά δεν μπορούσε να το παίζει για πολύ σε διπλό ταμπλό. Ειδικά η αλλαγή στην συμπεριφορά της έκανε τον Μίλτο ιδιαίτερα καχύποπτο. Έπρεπε να δώσει μία λύση και μάλιστα σύντομα. Πρώτα τα κανόνισε όλα με τον Άλκη και έπειτα θα το έθετε σε εφαρμογή. Το μόνο που ήθελε η Σόνια ήταν να γίνουν όλα ήρεμα, ήρεμα και αδιάφορα, όπως η ζωή της με τον Μίλτο.
Είχε μαγειρέψει όπως κάθε μέρα και τον περίμενε να γυρίσει από τη δουλειά. Κάθισαν και έφαγαν σιωπηλά, λες και ήξεραν και οι δύο πως το τέλος ήταν κοντά. Όταν τελείωσαν το φαγητό η Σόνια με νωχελικές κινήσει του έφτιαξε το ποτό του. Αυτή τη φορά όμως έβαλε και ένα για εκείνη. "Πώς το έπαθες; Εσύ δεν πίνεις ποτέ." ρώτησε εκείνος. "Δεν πίνω μπροστά σου....." απάντησε εκείνη και νόμιε πως είδε τους πρώτους καπνούς να βγαίνουν από το Μίλτο.
Ο καυγάς δεν άργησε να φουντώσει. Κάποια στιγμή και αφού τελείωσε το παραλήρημα του Μίλτου η Σόνια του είπε "Μην ζορίζεσαι, γιατί απλά θα επισπεύσεις τη διαδικασία." Δεν είχε άδικο. Οι φωνές του απλά τον εξάντλησαν και τον έκαναν να λιποθυμήσει πολύ πιο σύντομα. Έπεσε στο πάτωμα και ο θάνατος του ήταν ζήτημα ωρών. Η Σόνια πήγε γονάτισε δίπλα του και τον αγκάλιασε. "Καλή η ασφάλεια δε λέω, αλλά όταν δεις αστεράκια δεν υπάρχει επιστροφή καλέ μου." του ψυθίρισε και τον φίλησε στο μέτωπο.
Έφτιαξε τη βαλίτσα της και έφυγε. Πρώτα θα πήγαινε σπίτι της και έπειτα στου Άλκη. Πίστευε πως αν έμενε σε δικό της σπίτι θα μπορούσε να τα βλέπει για πάντα, ενώ στην κοινή συζυγική εστία, ίσως έσβηναν πάνω από καμία κατσαρόλα ή στο διπλό κρεβάτι του τυποποιημένου σεξ.
[Πριν λίγο καιρό ειχα πει, όχι άλλα φονικά, αλλά αυτό αφιέρωνεται σε όσους δεν συμβιβάζονται και δεν μπορούν να θάψουν αυτό το άτιμο το φονικό ένστικτο. Από δω και πέρα οι blogofonies θα εκπέμπουν κάποιες φορές μελαγχολικά στα fm.]

11 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Αλλάζουμε στάση.. δεν είναι κακή ιδέα, να δούμε και την μη αιματηρή πλευρά.. :)
Τον δηλητηρίασε έτσι απλά και απέριτα..

ProFyLaKtiKo είπε...

ώπα. μ αρέσει. νέα σεζόν, νέα "υπόθεση".

θα έλεγα πως αφιερώνεται γενικά σε αυτούς που δε συμβιβάζονται : είτε είναι φονικά, είτε συμβατικές ασφαλείς σχέσεις και ρισκάρουν...

τα φιλιά μου καλό φθινόπωρο να έχουμε

orestis είπε...

@ Ηφαιστιωνάκο χαίρομαι που σου αρέσουν οι αλλαγές....

Φέτος θα είμαστε έτσι...ερωτικοί και λιτοί....

Φιλάκια

@ Προ η αφιέρωση πήγαινε όντως γενικά....

Καλό φθινόπωρο με πολύ ρίσκο να έχουμε...

Φιλάκια

Dr_MAD είπε...

Πολύ δυνατό, πολύ βιωματικό ;-)

θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα δεχτώ το αραίωμα των blogoφονιών, αλλά μην ξεχνάς ότι με αυτές σε αγαπήσαμε και θα μας λείψουν!

PS. Λίγο υπερβολική η αντίδραση της Σόνιας, αλλά έτσι είναι οι μεγάλες αγάπες και οι μεγάλες φυλακές

orestis είπε...

Mad μου δεν θα αραιώσουν, απλά θα παίρνουν μελαγχολικό άρωμα που και που!!!!!!

Δεν μπορώ να καταπιέζω εγώ τα φονικά μου ένστικτα λέε...

Φιλάκια

KitsosMitsos είπε...

τελικά μάλλον έτσι κλείνονται μία και καλή οι υποθέσεις.

orestis είπε...

Κίτσο το λες μία από τις πολλές πιθανές λύσεις σε μία τέτοια κατάσταση!!!!!!

Ινδιάννα είπε...

Ευχαριστούμε για την αφιέρωση λοιπον! Δε θα περά- δε θα περάσει ο ρουτινισμός!!! ;)

Ανώνυμος είπε...

Γειάσας Ορέστη!τι περίεργο αλλά ωραίο ψευδόνυμο!να υποθέσω ότι αυτό είναι το όνομά σας (το αληθινό εννοώ)...;;...και μου θύμισε μιά παράμοια κατάσταση που έζησα κι εγώ για μεγάλο διάστημα μέσα σε μιά σχέση που θεωρούσα κι εγώ 'ασφαλή και στρωμένη'και χωρίς πολλά,πολλά σούξου-μούξου ας το πώ έτσι και περικοκλάδες...όμως ήρθε και για μένα κάποια στιγμή που τα μάτια μου 'σχημάτισαν αστεράκια'που λέτε κι εσείς πολύ έυστοχα!για κάποιον άλλον..και που πλέον δεν άντεχα να συμβιβαστώ σε μιά κατάσταση βαρετή,άνοστη,ανιαρή όπως ήταν η σχέση με τον πρώτο που ανέφερα πάραπάνω..ήθελα να φύγω πάσι θυσία από αυτή τη σχέση που ένιωθα σάνα ήμουν δεμένη με αλυσίδες χειροπόδαρα (όπως πολύυυ συχνά λέω όταν (σπάνια)επιστρέφουν στο μυαλό μου οι αναμνήσεις-οι πικρές από εκείνο τον καιρό...και έτσι ήμουν όντως....και έτσι ΄μιά ωραία μέρα αποφάσισα να δώσω οριστικό τέλος σε αυτή την εντελώς πεζή,και βαρετή σχέση..ομολογώ ότι ήταν ίσως το πιό επεισοδειακό τέλος που έχω βάλει σε σχέση από τη μεριά του περισσότερο φυσικά..γιατί από τη δική μου..ΔΕΝ με ενδιέφερε καν..ούτε καν εάν πονούσε ή αν όχι δε με ένοιαξε..μπορεί να ακούγεται σκληρό αλλα ΔΕΝ έδωσα δεκάρα τσακιστή...και δε με νοιάζει ακόμη τί νιώθει...αν πονάει ακόμη..και έτσι τέλιωσα αυτή τη σχέση..βέβαια ΔΕΝ πήγε καλά ούτε με τον άλλον..ά λλη ιστορία όμως αυτό...όμως πιστέυω θα ήταν η χειρότερη φρίκη της ζωής μου εάν συνέχιζα να ζώ με αυτό το άτομο και εάν ΔΕΝ το άφηνα τελικά..θα ήταν η χειρότερη καταδίκη αυτή για μένα..αιώνια.. και γώ ΔΕΝ άντεχα ούτε καν να σκεφτώ ότι θα ζήσω έτσι μέχρι να πεθάνω ίσως;;;ή τα μισά χρόνια της ζωής μου;;...ποιός ξέρει πόσο..βέβαια εγώ δεν έκανα κάτι τόσο ακραίο όπως η Σόνια μας..χώρισα απλά..μ ένα γράμμα..ένα γράμμα που όμως είχε όλο το δηλητήριο και όλη τη πίκρα του κόσμου μέσα..αυτήν που με είχε ποτίσει αυτός τόσα χρόνια..σε πολλά σημεία η Σόνια μου θύμισε τον εαυτό μου τότε..είδα τον εαυτό μου πρίν 9-10 χρόνια...κι εγώ έτσι ήμουν μέχρι που ήρθε στη ζωή μου ο άλλος...ο πρώτος (αυτός που άφησα) εμφανίστηκε στη ζωή μου ξανά πρίν λίγα χρόνια..και προσπάθησε να με αναγκάσει να ξανάκάνω τον ίδιο συμβιβασμό..και να με αναγκάσει να ζώ και πάλι μέσα στην ίδια πλύξη,ανία και βαρεμάρα..που ζούσα τότε μαζί του...όμως αυτή τη φορά ΔΕΝ του έδωσα αυτή την ικανοποίηση..δε γύρισα κοντά του.. και ούτε και πρόκειται να το κάνω.. από αυτό όλο αποκόμισα κάτι-ότι ποτέ δεν πρέπει να 'χαρίζεσαι'πουθενά και σε κανέναν..και ότι ποτέ ΔΕΝ πρέπει να αφήνεις κανέναν μα κανέναν να σε αναγκάσει να ζήσεις μιά κατάσταση που δε θες,που σιχαίνεσαι κι όλα αυτά...η Σόνια ήθελε να ζήσει το όνειρό της με αυτόν που αγάπησε..πραγματικά..κι εγώ αυτό ήθελα..και το έκανε..με λίγο βάναυσο τρόπο βέβαια αλλά το κατάφερε..κι εγώ το κατάφερα..μπορεί να πλύγωσα κάποιον αλλά..αλλά..θα ταν καλύτερα να είμαι ακόμη μαζί του και να πονώ και να υποφέρω ΕΓΩ;;; επειδή πνιγόμουν στη σχέση αυτή;; μάλλον όχι νομίζω..όσο εγωιστικά και αν φαίνονται όλα αυτά που γράφω..πιστέυω και κάποιος άλλος στη θέση μου..ή ακόμη κι εσείς έτσι θα σκεφτόταν...καλώς σας βρήκα,Αθανασία.

orestis είπε...

@ Ινδιάννα δεν το έπιασα αυτό με την αφιέρωση....είναι που είμαι ακόμα στον καφέ μάλλον...χεχε

Μ' αρέσει το σύνθημα..."Δεν θα περάσει ο ρουτινισμός" εύγε!!!!

@ Αθανασία το τέλος πάντα κρύβει κάποια πίκρα ή βαναυσότητα, ανάλογα ποιός το γράφει!!!!!

Καλώς μας βρήκες!!!!

kassandra είπε...

απλα θεωρω οτι θα μπορουσε να χε φυγει ......χωρις να μαγειρεψει