Το πουκάμισο

Θυμάμαι ακόμα το λαχανί σου πουκάμισο. Εκείνο που φορούσες όταν είχες έρθει. Τόσο έντονο, τόσο οικείο. Αν και δεν μου άρεσε ιδιαίτερα σαν χρώμα, το θυμάμαι να με συντροφεύει. Εκείνα τα πράσινα γυαλιά μου, την μπάλα, την ματωμένη μύτη και έπειτα εκείνα, κομμάτια στο έδαφος. Μετά ήταν η μπούζα η μακό. Την φορούσα μόνο στα ιδιαίτερα. Κάθε φορά που δεν ήξερα την απάντηση, με θυμάμαι να την κοιτάω και να σφίγγω τα χείλη μου, αμήχανα. Σημάδια πράσινα που έμειναν χαραγμένα. Και το δικό σου πιο βαθύ, πιο ισχυρό.
Σε θυμάμαι να το φοράς και το πρόσωπο σου να φωτίζεται από εκείνο το πουκάμισο, όπως έπεφτε πάνω σου το φως. Τα βήματα γοργά, συνοδεύονταν από χαμόγελα πλατιά. Όμως γρήγορα οι εικόνες εναλλάσσονται και θυμάμαι εκείνα, τα ίδια χείλη σφιγμένα, τα δάκρυα να κυλούν και τα βήματα να γίνονται αργά. Και αυτό το λαχανί σου το πουκάμισο δεν είχε πια κουμπιά. Γι' αυτό σου λέω να μην το ξαναβάλεις, κι ας είναι για να έρθεις. Γιατί τώρα πια, δεν φοβάμαι μήπως σε χάσω. Που θα σε προσπεράσω, αυτό είναι που μ' ενοχλεί.