Από αγάπη υπερβολική

Αν και πολύ διαφορετικές σαν άνθρωποι, είχαμε βρει με τη Soula ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας, που μας έβγαινε πολύ καλά. Εκείνη ήταν η εντυπωσιακή γκόμενα, που όλοι κοίταγαν. Εγώ ο αφανής παρατηρητής, που του αρκούσε να κοιτάει. Είμασταν αχτύπητο δίδυμο. Βγαίναμε και προκαλουσάμε πανικό. Η Soula πάντα θα γυρνούσε σπίτι συνοδεύομενη από τον τυχερό της βραδιάς. Εγώ γυρνούσα με τις φίλες μου, τις τεκίλες, και πέφταμε τύφλα για ύπνο. Την επόμενη μέρα, θα άκουγα την πλήρη αναφορά της προηγούμενης βραδιάς με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Την καμάρωνα, καθώς την παρακολούθουσα να κινείται δυναμικά και να γοητεύει τους πάντες γύρω της. Όμως είμαι σχεδόν σίγουρη, πως μέσα της εκείνη δεν καταλάβαινε. Τη θυμάμαι ξαπλωμένη στον καναπέ, μετά από κάποιο ξενύχτι να με ρωτάει "Μ' αγαπάς;" και εγώ απλά χαμογελούσα. Και σε μεγάλο βαθμό οφείλω να ομολογήσω πως το διασκέδαζα. Ήταν η μοναδική στιγμή ανασφάλειας, που μοιραζόταν μαζί μου.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε άλλαξε. Έχω όμως έντονες στη μνήμη μου τις συζητήσεις μας. Το πόσο είχε βαρεθεί αυτή τη ζωή και επιθυμούσε κάτι πιο μόνιμο. "Η πολλή αγαπή σκοτώνει." της έλεγα. "Αχ, ρε Orestis εσύ είσαι αλλιώς γι' αυτό το λες." ήταν η απάντηση, που μου έδινε. Δεν είμαι σίγουρη αν όντως ήμουν αλλιώς. Μα ξέρω πως το πίστευα και ήμουν διατεθειμένη να την υποστηρίξω αυτή την άποψη μέχρι τέλους.
Την έβλεπα σιγά σιγά να αλλάζει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Όταν γνώρισε τον Στέλιο κάπως συνήλθε. Μετά εκείνος έφυγε, έγινε χειρότερα από πριν και μέρα με τη μέρα μαράζωνε. Προσπάθησα να την επανεφέρω στα παλιά, μα στάθηκε αδύνατο. Τότε πήρα την μεγάλη απόφαση. Αφού δεν ήθελε τη ζωή της πίσω, με όποια μορφή κι αν η ίδια επέλεγε, καλύτερα να μην είχε καθόλου. Φέρθηκα εγωιστικά, το παραδέχομαι. Την αγαπούσα όμως πάρα πολύ για να την αφήσω έτσι.
Την περίμενα στο σπίτι μου. Όλα θα γίνονταν απλά. Είχε τον εντυπωσιασμό στη ζωή της έτσι κι αλλιώς. Δεν χρειαζόταν η δική μου παρέμβαση σε αυτό. Την μέθυσα και την έκανα λιώμα. Ήταν σχεδόν ημιλιπόθυμη. Την ξάπλωσα στον καναπέ και πήρα το μεγάλο μαξιλάρι στα χέρια μου. Το έσφιξα πάνω από το πρόσωπο της. Αντιστάθηκε λίγο, αλλά έπειτα παραδόθηκε. Το σήκωσα μόνο όταν είχε πάψει και η παραμικρή κίνηση του σώματος της. Έμεινα με το μαξιλάρι στο χέρι να την κοιτάζω.Το πρόσωπο της είχε μουτζουρηθεί από το κλάμα και την πίεση του μαξιλαριού.
Την ξέβαψα προσεχτικά και έπειτα την μακιγιάρισα από την αρχή. Ήταν εντυπωσιακή και αυτό δεν μπορούσα να της το στερήσω, ειδικά αυτή την ώρα. Κοίταζα το νεκρό της σώμα αρκετή ώρα. Μπήκα στον πειρασμό να της φερθώ πιο βίαια, μα δεν ηθελα να την αλλοιώσω. Ήθελα να την θύμαμαι άψογη, όπως πάντα. Την σκέπασα με την κουβέρτα και έσκυψα πάνω της. Τη φίλησα στο μάγουλο και της ψιθύρισα στο αυτί. "Η πολλή αγάπη σκοτώνει. Στο είχα πει, μα έπρεπε να το ζήσεις για να με πιστέψεις. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος."