Κόντρα...

Το μήνυμα που έλαβαν ο Revqueer και ο G for George δεν τους πρόκαλεσε έκπληξη αρχικά. Μόνο όταν συναντήθηκαν από κοντά και διαπίστωσαν πως ήταν ακριβώς το ίδιο ένιωσαν ένα μικρό ρίγος να τους διαπερνά. "Τι λες να σημαίνει;" ρώτησε ο Renqueer. " Δεν ξέρω, αλλά με τρομάζει ελαφρώς. Δεν το συνηθίζει να κάνει συναντήσες σε δημόσιο χώρο." απάντησε ο George. Σύντομα όμως θα έπαιρναν τις απαντήσεις που ήθελαν.
Ο George δεν είχε άδικο. Η Orestis σπάνια συναντούσε κάποιον εκτός του σπιτιού της. Μα την απάντηση την έδωσε η ίδια όταν τους συνάντησε. "Δεν έχετε λόγο να ανησυχείτε. Θα ζήσετε. Μόνο όταν μπαίνει κάποιος στο σπίτι μου, δεν ξαναβγαίνει από αυτό." τους είπε με ήρεμη φωνή, που όμως εξίταρε την περίεργεια τους. "Τι συμβαίνει; Τι θέλεις;" ρώτησαν σχεδόν ταυτόχρονα. "Απλά τη βοήθεια σας. Μην ρωτήσετε για ποιόν. Ξέρουμε όλοι." απάντησε.
Η αλήθεια ήταν πως όλοι ήξεραν ότι η καμπάνα χτυπούσε για τον Αpsoy, κανείς όμως δεν ήθελε να συζητήσει περαιτέρω το γιατί. Εξάλλου όλοι τους το ίδιο απότελεσμα επιθυμούσαν. Το πως θα γινόταν το ανέλαβε η Orestis. Οι άλλοι έπρεπε απλά να φέρουν τον Apsoy στο σπίτι της. Ήταν εύκολο. Πρόσχημα ήταν μία ταινία και ένα ποτό, το οποίο σίγουρα θα ακολούθουσαν πολλά ακόμη. Την Πέμπτη το βράδυ ο Apsoy θα καθόνταν στον καναπέ της.
Δεν τον άφησαν να πιει πολύ. Τον ήθελαν νηφάλιο. Κάποια στιγμή ο Revqueer σηκώθηκε και τον χτύπησε στο κεφάλι με ένα ρόπαλο, που είχε ξεμείνει από τις απόκριες. "Καλά τι κάνεις;" φώναξε ο Apsoy. Δεν πρόλαβε να πει κάτι άλλο, η Orestis τον κοπάνησε με το πορτατιφ και έπεσε ξερός. "Ερασιτέχνες." είπε και γύρισε και κοίταξε τον Revqueer και το G for George, που την κοίταζαν άφωνοι. Μετά πήγε στην κουζίνα και γύρισε κρατώντας μια σακούλα. Τους έδωσε από ένα ζευγάρι γάντια και τους ζήτησε να τα φορέσουν και να γδύσουν τον Apsoy.
Έβγαλε τα σωληνάρια με τις κόλλες και τους έδωσε από ένα. Άρχισαν να την απλώνουν στο σώμα του Apsoy αρκετά προσεχτικά, ντύνοντας τον ταυτόχρονα για να μην στεγνώσει η κόλλα, αλλά να προλάβουν να κολλήσουν τα ρούχα πάνω του. Όταν τελείωσαν τους ζήτησε να απλώσουν το πλαστικό πλέγμα για να καλύψει το πάτωμα. Πήραν το σώμα του Apsoy και το ξάπλωσαν, αφού το έδεσαν χειροπόδαρα. Τους άφησε για λίγο εκεί να το περιεργάζονται και πήγε στο μπάνιο.
Γύρισε με ένα τεράστιο χαμόγελο, κρατώντας στο χέρι τρία ξυραφάκια Astor της Big. "Καλά τι είναι αυτά; Που τα θυμήθηκες;" ρώτησε ο George. "Τα χρησιμοποιεί ο μπαμπάς μου, αλλά μην χάνουμε χρόνο." απάντησε η Orestis. Τους είπε να ξεκινήσουν πρώτοι ξυρίζοντας το πρόσωπο του Apsoy, σε βάθος. Εκείνη συνέχισε με το υπόλοιπο σώμα σκορπίζοντας αίματα και κομμάτια από ρούχα παντού. Ο Apsoy είχε συνέλθει από τον έντονο πόνο του ξυραφιού στο δέρμα του. Τον φίμωσαν όμως και συνέχισαν. Όταν τους κούρασε η ίδια μονότονη κίνηση ο Revqueer είχε μια ιδέα. Άρχισαν να γράφουν τα ονόματα τους με το ξυράφι στο σώμα του. Σε λίγη ώρα το είχαν κατακρεουργήσει κάνοντας το χώρο χάλια, αίματα, σάρκα και ρούχα βρίσκονταν παντού.
"Η τελική πινελιά ειναι δική σου." της είπαν και οι δύο, αφήνοντας τα ξυράφακια να πέσουν από τα βαμένα με αίμα, κόκκινα γάντια τους.. Τότε η Orestis με το ξυράφι στο χέρι άρχισε να χαράζει κύκλους στο σώμα του ξεκινώντας από τα πόδια. Όταν έφτασε στον θώρακα δεν πρόλαβε καν να σχηματίσει ημικύκλιο και σταμάτησε. Έπειτα το χέρι της κινήθηκε κατεύθειαν προς την καρωτίδα του, επιφέροντας του το τελειωτικό χτύπημα. Σηκώθηκε, έβγαλε τα γάντια και κοίταξε τους άλλους δύο. "Γιατί το άφησες μισό;" τη ρώτησαν. "Γιατί όταν βρίσκεις κάτι ιδανικό σε κάποιον, πρέπει να το αφήνεις απείραχτο."

[Apsoy διαταγή εξετελέσθη. Το τέλος βγήκε λίγο μελό, αλλά σου έχω αδυναμία τι να κάνω;]