Ένα μπουκέτο για τη μουσίτσα

Έβαλε ένα cd με διάφορες έντεχνες επιλογές να παίζει, άναψε τα κεριά, ετοίμασε τα ποτήρια και περίμενε. Φοβήθηκε μήπως η ατμόσφαιρα παραήταν ρομαντική, αλλά πίστευε πως ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία της και έτσι θα περνούσε απαρατήρητη. Το κρασί, κόκκινο όπως πάντα, περίμενε στο ψυγείο. Έριξε μια τελευταία ματιά στο χώρο για να εντοπίσει τυχόν ατέλειες. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι.

Όταν άνοιξε η πόρτα, την είδε χαρούμενη να της χαμογελά. "Δεν άργησα ε;" είπε η Μουσίτσα. "Όχι, καθόλου." απάντησε η Παπαστρουμφ. Κάθισε στον καναπέ και για αρκετή ώρα η Μουσίτσα, την ευχαριστούσε που κανόνισαν τελικά το ραντεβού σπίτι της και όχι κάπου έξω. "Η ευχαρίστηση θα είναι όλη δική μου." σκεφτόταν καθώς πήγαινε στην κουζίνα να φέρει το μπουκάλι. Το έβγαλε από το ψυγείο και καθώς το κρατούσε, κοίταξε το τραπέζι της κουζίνας. Χαμογέλασε σκεφτική, τελικά άνοιξε το συρτάρι και πήρε το ανοιχτήρι.

Η Μουσίτσα την περίμενε στον καναπέ. Όταν την είδε να έρχεται της είπε, "Πιστευώ πως δεν θα μας πάρει πολλή ώρα να περάσουμε τους κωδικούς και να αλλάξουμε το φόντο. Σε έχει απορροφήσει το μπλογκ τελευταία ε;", ενώ είχε ήδη αρχίσει να ασχολείται με τον υπολογιστή. "Ναι μου αρέσει πολύ. Θα σου βάλω ε;" ρώτησε η Παπαστρουμφ δείχνοντας το μπουκάλι με το κρασί. Η διαδικασία είχε τελειώσει, το ίδιο και το μπουκάλι. "Όλο το ήπιαμε ε; Να δω πως θα πάω σπίτι." ρώτησε η Μουσίτσα. "Δεν θα χρειαστεί γλυκιά μου." απάντησε η Παπαστρουμφ και την χτύπησε με το άδειο μπουκάλι στο κεφάλι.

Έπεσε αναίσθητη στον καναπέ. Η Παπαστρουμφ την ξάπλωσε ανάσκελα στο πάτωμα την έδεσε και την φίμωσε. Πήγε στην κουζίνα και γύρισε κρατώντας το ανοιχτήρι και ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα. Γονάτισε δίπλα στη Μουσίτσα την κοίταξε και της είπε, "Είχα σκεφτεί να το κάνω με το Black & Decker, αλλά και το ανοίχτηρι δεν είναι κακή ιδέα.", και έσκασε στα γέλια. Την έγδυσε και κοιτούσε το σώμα της. Δεν ήξερε από που να αρχίσει, αλλά δεν το σκέφτηκε πολύ. Άνοιξε το ανοιχτήρι και το τοποθέτησε στον θώρακα της Μουσίτσας. Άρχισε να το γυρνάει, αλλά δυσκολεύτηκε αρκετά να τον τρυπήσει. Όσο πιο βαθιά έμπαινε το ανοιχτήρι, τόσο περισσότερο αίμα πεταγόταν. Κυλούσε στο σώμα της και γέμιζε το πάτωμα και τα γόνατα της Παπαστρουμφ. Όταν έφτασε στο επιθυμητό βάθος σταμάτησε, πήρε ένα λουλούδι και το έβαλε στην τρύπα. ΄

Κάποια στιγμή, βαρέθηκε να ανοίγει τρύπες με το ανοιχτήρι και επιχείρησε να το κάνει απευθείας με το λουλούδι. Ήταν καταστροφικό. Τα αγκάθια πλήγιαζαν το κορμί της Μουσίτσας και το τριαντάφυλλο χωνόταν άτσαλα, πετάγωντας σάρκα και αίμα πάντου. Είχε αρχίσει να εκνευρίζεται και δεν άντεχε άλλο. Κοίταξε το ρολόι, δεν ήταν ακόμα ώρα κοινής ησυχίας, οπότε μπορούσε να βάλει σε εφαρμογή το αρχικό της σχέδιο. Πήγε και πήρε το τρυπάνι, δυνάμωσε τη μουσική και το έβαλε στην πρίζα. "Τώρα μάλιστα." μονολόγησε και έκανε ένα μικρό διάλειμμα. Το κορμί της Μουσίτσας ήταν σχεδόν ολόκληρο, καλυμένο με λουλούδια. Είχε και κάποιους σπασμούς στην αρχή, αλλά μετά λιποθύμησε από τους πόνους.

Θα μπορούσε να την αφήσει να πεθάνει από αιμοραγία, αλλά δεν ήθελε. Πήγε στην κουζίνα και πήρε μια ορχιδέα από το βάζο. "Στο βάζο του σαλονιού θα πηγαίνεις καλύτερα." σκέφτηκε επιστρέφοντας στο σαλόνι.

Άνοιξε το τρυπάνι, το έφερε κοντά στην καρδιά της Μουσίτσας και άρχισε να ανοίγει τη σάρκα. Βγήκε περισσότερο αίμα απ' ότι υπολόγιζε. Πλημμύρισαν τα πάντα. Δεν ανησύχησε όμως. Έβαλε την ορχιδέα στην καρδιά, σηκώθηκε και έμεινε ακίνητη για λίγο, κοιτώντας το χαμό που είχε προκαλέσει. Όλα ήταν κόκκινα. Ξαφνικά παρατήρησε το πρόσωπο της Μουσίτσας. Ήθελε να το αφήσει ανέπαφο, αλλά όχι άδειο. Άνοιξε το στόμα της και έριξε μέσα λίγα ροδοπέταλα. "Αν στο νερό τα τριαντάφυλλα, κρατάνε κανά δυο μέρες, στο αίμα πόσο να αντέχουν;" σκέφτηκε, αλλά ήξερε ότι όσο και να της άρεσε αυτό το θέαμα στο σαλόνι, έπρεπε ξεφορτωθεί το πτώμα.