Χιονάνθρωπος

Η Ινδιάννα έφτασε με το αυτοκίνητο στις 10 ακριβώς, όπως ήταν κανονισμένο. Κόρναρε δύο φορές, έστριψε στη γωνία, άναψε τα αλάρμ και περίμενε. Έβαλε τις βαλίτσες στο πορτ παγκαζ και μπήκε μέσα. «Άργησες λίγο.» της είπε. «Παραλίγο να ξεχάσω την τεκίλα γι’ αυτό.» απάντησε γελώντας η Orestis. «Αστειεύεσαι φαντάζομαι.» φώναξε η Ινδιάννα. « Προφανώς. Και εσύ έφερες τις μουσικές σου έτσι;» είπε ήρεμα, δείχνοντας της το μπουκάλι. Ήταν πανέτοιμες για να ξεκινήσουν.
Πριν βάλει μπροστά η Ινδιάννα γύρισε και την κοίταξε. «Θυμάσαι τον όρο μου; Κανένα κινητό μαζί μας.» είπε. «Ναι θυμάμαι. Μόνο ένα μήνυμα να στείλω ότι ξεκινήσαμε και το κλείνω.» απάντησε εκείνη. Είχαν υποσχεθεί στον εαυτό τους ένα διήμερο στα χιόνια, μακριά από όλους. Μόνο εκείνες, η μουσική και η τεκίλα. Το εξοχικό ενός φίλου της Ινδιάννας ήταν ό,τι έπρεπε για την περίσταση. Δεν άργησαν να φτάσουν στον προορισμό τους. Σταμάτησαν στο μπακάλικο του χωριού για να πάρουν προμήθειες και συνέχισαν, γιατί το σπίτι ήταν το τελευταίο του οικισμού. Μετά το μόνο που έβρισκες ήταν δάσος.
Τακτοποιήθηκαν και κάθε μία ανέλαβε το πόστο της. Η Ινδιάννα έβαζε μουσικές και η Orestis τις τεκίλες. Μετά από πολλή τεκίλα και συζήτηση έπεσαν για ύπνο. Το άλλο πρωί η Ινδιάννα ξύπνησε και την βρήκε έτοιμη για το πικ νικ που κανόνισαν στα χιόνια. «Καλά τόσο νωρίς θα πάμε;» την ρώτησε. «Ναι, δεν κρατιέμαι.» απάντησε η Orestis. Αποφάσισαν να πάνε προς το δάσος, αλλά χωρίς να μπουν σε μεγάλο βάθος, για να μην χαθούν. Άνοιξαν την κουβέρτα και κάθισαν. «Δεν το βλέπω να μένουμε πολύ. Κάνει κρύο.» είπε η Orestis. «Μπα, έχουμε τεκίλα. Εντάξει θα είμαστε.» απάντησε γελώντας η Ινδιάννα.
Μετά από αρκετή ώρα το μπουκάλι είχε σχεδόν αδειάσει. «Πωπω και δεν έχουμε πάρει άλλο μαζί.» είπε η Ινδιάννα, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση της. Ένα μπατόν τη βρήκε στο πλαϊνό μέρος του κεφαλιού και την έριξε αναίσθητη στο χιόνι. «Άργησες.» είπε η Orestis. «Δεν μου ήταν το πιο εύκολο πράγμα να σε ψάχνω στις ερημιές. Λοιπόν; Πώς θα το κάνουμε;» τη ρώτησε. «Αυτή η ικανοποίηση είναι δική σου. Εσύ είχες μουσικά ζητήματα μαζί της» της απάντησε. Τότε η Παπαστρουμφ, σκεπτόμενη τη διαφορά στις μουσικές τους, άφησε τη μανία της να ξεχυθεί και άρχισε να χτυπά την Ινδιάννα με το μπατόν, προκαλώντας πληγές σε όλο της το σώμα. Μετά από ώρα κουράστηκε και κάθισε αποκαμωμένη στην κουβέρτα. Η Ινδιάννα έβγαλε μια άναρθρη και αδύναμη κραυγή. «Ζει ακόμα. Δική μου τώρα. Έφερες το παγοπέδιλο που σου ζήτησα;» είπε κοφτά η Orestis.
Όταν της το έδωσε η Παπαστρουμφ, η Orestis δεν παρέτεινε την αγωνία της, ούτε τον πόνο της Ινδιάννας και της έκοψε γρήγορα το λαιμό. Για κάποια λεπτά στέκονταν η μία πλάι στην άλλη και κοιτούσαν το αίμα, που κυλούσε σαν ποταμάκι και έβαφε κόκκινο το χιόνι. Τις ηρέμησε για κάποιο ανεξήγητο λόγο το θέαμα. «Νόμιζα πως θα την κάναμε ανθρώπινο χιονάνθρωπο. Τι άλλαξε;» ρώτησε η Παπαστρουμφ σπάζοντας τη σιωπή. «Μα θα την κάνουμε. Απλά όχι όρθια, αλλά ξαπλωτή.» απάντησε η Orestis ενώ κατευθυνόταν προς το σπίτι. Γύρισε κρατώντας δυο φτυάρια και πέταξε το ένα στην Παπαστρουμφ. «Τι θα σκάψουμε;» ούρλιαξε εκείνη. «Όχι βρε, απλά θα την καλύψουμε χιόνι. Το φτυάρι είναι για δική μας ευκολία.» της απάντησε.
Όταν τελείωσαν, κάθισαν και η Orestis ήπιε την τελευταία γουλιά από την τεκίλα. «Καλά εγώ πες είχα λόγο, αλλά εσύ; Γιατί με βοήθησες; Νόμιζα ήσασταν φίλες.» ρώτησε η Παπαστρουμφ. «Γιατί; Γιατί η τεκίλα γλυκιά μου, δεν φτάνει για όλους.» απάντησε η Orestis αφήνοντας το άδειο πλέον μπουκάλι δίπλα στο πτώμα της Ινδιάννας.