Το παλτό

Δούλευα σερβιτόρος τότε σε ένα μικρό γωνιακό καφέ, "Έναστρον" το έλεγαν. Συνήθως δούλευα πρωί και εκτελούσα και χρέη μπάρμαν. Ο κανονικός μπάρμαν ερχόταν απόγευμα, που έπιανε δουλειά. Όχι ότι είχαμε βέβαια ποτέ την τρελή δουλειά. Μου είχε προτείνει το αφεντικό και μένα να δουλέψω βράδυ, αλλά δεν δέχτηκα κι ας ήταν καλύτερα τα λεφτά. Μ' άρεσε η ηρεμία του πρωινού και φυσικά εκείνη.
Θυμάμαι ακόμα, παρά τα χρόνια, έντονα την παρουσία της. Και ας μην ήταν ιδιαίτερα όμορφη, ούτε εντυπωσιακή. Αυτή η αέρινη φιγούρα είχε κάτι περίεργο πάνω της, αλλόκοτο. Έμοιαζε βγαλμένη από άλλο κόσμο. Πάντα με αυτό το μυστήριο χαμόγελο, λες και μας χλέυαζε όσους ζούσαμε σε αυτόν τον κόσμο, που εκείνη επιδεικτικά απαρνιόταν. Δεν ήταν μόνη, όπως πίστευα τον πρώτο καιρό, απλά μοναχική.
Ερχόταν πάντα την ίδια ώρα κάθε μέρα, στις 10 το πρωί τυλιγμένη στο κόκκινο παλτό της.. Έπινε πάντα ζεστό καφέ, χειμώνα, καλοκαίρι, με δυο σταγονίτσες γάλα. Έτσι τον ζήταγε, λες και θα το μέτραγα ή που θα το καταλάβαινε αν έπεφτε παραπάνω. Πρώτα τον μύριζε και μετά έπινε μια γουλιά. Μετά έβγαζε την εφημερίδα και το τετράδιο. Έπινε άλλη μια γουλιά και την διάβαζε. Έπειτα έγραφε. Αυτό έκανε πάντα, διάβαζε ή έγραφε ανάμεσα στις γουλιές. Και εγώ απέναντι της, να θέλω να μάθω τι γράφει και τι κρύβει.
Στην τελευταία γουλιά του καφέ τα μάζευε, εφημερίδα και τετράδιο. Καθόταν για λίγο και ύστερα έβαζε το χέρι της στην τσέπη. Έβγαζε ένα βότσαλο, το κρατούσε σφιχτά στην παλάμη της, το μύριζε και το ξαναέβαζε στη θέση του. Το καλοκαίρι το βότσαλο το είχε στην τσέπη του πουκαμίσου της. Πάντα φορούσε το κόκκινο παλτό το χειμώνα και το κόκκινο πουκάμισο το καλοκαίρι. Και εγώ εκεί, θεατής να θέλω να μάθω τι κρύβει.
Μετά από πολλούς μήνες, δεν άντεξα. Θα έφευγα και από τη δουλειά και δεν ειχα πολύ χρόνο. Της πήγα τον καφέ, μα δε έφυγα. Κάθισα δίπλα της. Με κοίταξε με εκείνο το απόκοσμο χαμόγελο. Έχασα τη φωνή μου. Ξαφνικά δεν ήθελα να τη ρωτήσω τίποτα, μόνο να την κοιτάζω. Εκείνη όμως έσπασε τη σιωπή. "Θα αναριωτέσαι για το βότσαλο ε; Και όλη αυτή την ιεροτελεστία με τον πρωινό καφέ." μου είπε και η φωνή της ήταν ήρεμη, γλυκιά. Έγνεψα ναι και συνέχισε. "Σε αυτό το καφέ γνωρίστηκα με τον Αλέξανδρο. Εδώ πίναμε πάντα τον καφέ μας." είπε και διέκοψε για να πιει μια γουλιά.
"Ήθελε να με κατεβάσει στη γη, γιατί πετούσα, όπως έλεγε. Γι' αυτό μου έβαλε το βότσαλο στην τσέπη. Μα κάποτε ήρθε η ώρα να του μάθω να πετάει. Και μου έμεινε το βότσαλο, για να το δώσω σε κάποιον όταν θα έρθει η δική μου ώρα να πετάξω ξανά." είπε κλαίγοντας και μου έσφιξε το βότσαλο στην παλάμη. Έφυγα αμίλητος. Σκέφτηκα να το πετάξω, μα για κάποιο λόγο το κράτησα. Δεν την ξαναείδα από τότε. Μα στο μυαλό μου την φέρνω συχνά. Ελπίζοντας πως μια μέρα θα την ξαναδω. Όχι για να της επιστρέψω το βότσαλο, μα για να της πω, πως έμαθα να πετάω μαζί του.