Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Το παλτό


Δούλευα σερβιτόρος τότε σε ένα μικρό γωνιακό καφέ, "Έναστρον" το έλεγαν. Συνήθως δούλευα πρωί και εκτελούσα και χρέη μπάρμαν. Ο κανονικός μπάρμαν ερχόταν απόγευμα, που έπιανε δουλειά. Όχι ότι είχαμε βέβαια ποτέ την τρελή δουλειά. Μου είχε προτείνει το αφεντικό και μένα να δουλέψω βράδυ, αλλά δεν δέχτηκα κι ας ήταν καλύτερα τα λεφτά. Μ' άρεσε η ηρεμία του πρωινού και φυσικά εκείνη.
Θυμάμαι ακόμα, παρά τα χρόνια, έντονα την παρουσία της. Και ας μην ήταν ιδιαίτερα όμορφη, ούτε εντυπωσιακή. Αυτή η αέρινη φιγούρα είχε κάτι περίεργο πάνω της, αλλόκοτο. Έμοιαζε βγαλμένη από άλλο κόσμο. Πάντα με αυτό το μυστήριο χαμόγελο, λες και μας χλέυαζε όσους ζούσαμε σε αυτόν τον κόσμο, που εκείνη επιδεικτικά απαρνιόταν. Δεν ήταν μόνη, όπως πίστευα τον πρώτο καιρό, απλά μοναχική.
Ερχόταν πάντα την ίδια ώρα κάθε μέρα, στις 10 το πρωί τυλιγμένη στο κόκκινο παλτό της.. Έπινε πάντα ζεστό καφέ, χειμώνα, καλοκαίρι, με δυο σταγονίτσες γάλα. Έτσι τον ζήταγε, λες και θα το μέτραγα ή που θα το καταλάβαινε αν έπεφτε παραπάνω. Πρώτα τον μύριζε και μετά έπινε μια γουλιά. Μετά έβγαζε την εφημερίδα και το τετράδιο. Έπινε άλλη μια γουλιά και την διάβαζε. Έπειτα έγραφε. Αυτό έκανε πάντα, διάβαζε ή έγραφε ανάμεσα στις γουλιές. Και εγώ απέναντι της, να θέλω να μάθω τι γράφει και τι κρύβει.
Στην τελευταία γουλιά του καφέ τα μάζευε, εφημερίδα και τετράδιο. Καθόταν για λίγο και ύστερα έβαζε το χέρι της στην τσέπη. Έβγαζε ένα βότσαλο, το κρατούσε σφιχτά στην παλάμη της, το μύριζε και το ξαναέβαζε στη θέση του. Το καλοκαίρι το βότσαλο το είχε στην τσέπη του πουκαμίσου της. Πάντα φορούσε το κόκκινο παλτό το χειμώνα και το κόκκινο πουκάμισο το καλοκαίρι. Και εγώ εκεί, θεατής να θέλω να μάθω τι κρύβει.
Μετά από πολλούς μήνες, δεν άντεξα. Θα έφευγα και από τη δουλειά και δεν ειχα πολύ χρόνο. Της πήγα τον καφέ, μα δε έφυγα. Κάθισα δίπλα της. Με κοίταξε με εκείνο το απόκοσμο χαμόγελο. Έχασα τη φωνή μου. Ξαφνικά δεν ήθελα να τη ρωτήσω τίποτα, μόνο να την κοιτάζω. Εκείνη όμως έσπασε τη σιωπή. "Θα αναριωτέσαι για το βότσαλο ε; Και όλη αυτή την ιεροτελεστία με τον πρωινό καφέ." μου είπε και η φωνή της ήταν ήρεμη, γλυκιά. Έγνεψα ναι και συνέχισε. "Σε αυτό το καφέ γνωρίστηκα με τον Αλέξανδρο. Εδώ πίναμε πάντα τον καφέ μας." είπε και διέκοψε για να πιει μια γουλιά.
"Ήθελε να με κατεβάσει στη γη, γιατί πετούσα, όπως έλεγε. Γι' αυτό μου έβαλε το βότσαλο στην τσέπη. Μα κάποτε ήρθε η ώρα να του μάθω να πετάει. Και μου έμεινε το βότσαλο, για να το δώσω σε κάποιον όταν θα έρθει η δική μου ώρα να πετάξω ξανά." είπε κλαίγοντας και μου έσφιξε το βότσαλο στην παλάμη. Έφυγα αμίλητος. Σκέφτηκα να το πετάξω, μα για κάποιο λόγο το κράτησα. Δεν την ξαναείδα από τότε. Μα στο μυαλό μου την φέρνω συχνά. Ελπίζοντας πως μια μέρα θα την ξαναδω. Όχι για να της επιστρέψω το βότσαλο, μα για να της πω, πως έμαθα να πετάω μαζί του.

19 σχόλια:

APSOY είπε...

Ό,τι πιό ωραίο...

Ανώνυμος είπε...

Πανέμορφο...

Ινδιάννα είπε...

Ελπίζω να έμαθε να πετάει μαζί με το βότσαλο
γιατί αν έμαθε να πετάει μαζί με τον Αλέξανδρο
έχουμε θεματάκι:
κι άλλο φονικό μου μυρίζεται σε επόμενο επεισόδιο! ;Ρ

Ανώνυμος είπε...

το βότσαλο....
πολύ χαίρομαι που δεν άνοιξε κεφάλι αυτό το βότσαλο...
μ' αρέσει όταν γράφεις έτσι ;)
μάκια!

orestis είπε...

@ Γλυκούλη μου ξέρω...δεν ξέρεις ποιό να διαλέξεις...χεχε

Σμακ γιατί έχουμε ξεχαστεί!

@ Μουσίτσα ναι,όμορφο!

orestis είπε...

@ Ινδιάννα στη βάση που το θέτεις, μάλλον θα πέταγε το βότσαλο στο κεφάλι του Αλέξανδρου!

Φονικό που θα ακολουθησει σε επόμενο επεισόδιο...:Ρ

@ Παπαστρουμφ σ' αευχαριστώ!

Και οι δολοφόνοι έχουν καρδιά τελικά!

Εμένα μ' αρέσει όχι που γράφω έτσι, αλλά που θέλω να γράφω έτσι! (με πιάνεις φαντάζομαι)

Μάκια

Wrong Guy είπε...

giati de grafeis pio syxna tetoia post?

Hfaistiwnas είπε...

Eίναι τέλειο... πραγματικά μπράβο..

Mirela είπε...

Ε???

Τι???

Που είναι το φονικό καλέ??

*τσεκάρει το blog να δει αν μπήκε στο σωστό*

χμμμ κάποιος άρχισε να αλλάζει το στυλ του εδώ μέσα...και δε με χαλάει καθόλου!
Πολύ καλή Orestis Μου!

Dr_MAD είπε...

Είναι ωραία να πέφτεις...
Αν αντέχεις να πέφτεις,
ίσως μάθεις να πετάς τελικά

Και έμαθες. Πολύ δυνατό κείμενο
Καλό Σ/Κ ;-)

g for george είπε...

Έχω μαγευτεί.

Και θα συμφωνήσω με τον Wrong μας.

orestis είπε...

@ Wrongako μου για να μην σας κακομάθω βρε....

Φιλάκια

@ Ηφαιστίωνα χαίρομαι που σου άρεσε!

orestis είπε...

@ Μιρελάκι χαίομαι που δεν σε χάλασε!

Φιλιά

@ Mad έτσι είναι!

Καλό σουκού και σε σένα!

@ Γιώργι μου χαρά μου να σας μαγεύω!

Φιλιά

Equilibrium είπε...

Ένα τόσο δα βοτσαλάκι μπορεί να μας κρατήσει χάμω στη γη...
Και μια τόσο δα μικρή ιδέα, ένα ψίγμα έρωτα, ένας πόθος, ένα λάθος να μας κάνει να πετάμε στα σύννεφα...

Κι εσύ με λίγες αράδες, αλλά τόσο δυνατές να μας ραγίσεις την καρδούλα..

Αγκαλίτσα;

orestis είπε...

Equilibrium όμορφε μου, το βότσαλο άλλοτε μας κρατάει στη γη, άλλοτε μας κάνει να πετάμε!

Εξαρτάται πως θα το δεις....

Πολλές αγκαλίτσες!

comingThrough είπε...

para poli oraio :)

Evirules είπε...

Πολύ όμορφο πραγματικά!Γράφε πιο πολλά τέτοια κείμενα.

Spitogata είπε...

Εκπληκτικό. Αξιώθηκα να περάσω μια βόλτα (συνεκδιδόμενη γαρ), αλλά με βλέπω να χτυπάω μια συνδρομή.

Πολύ καλή γραφή.

orestis είπε...

@ Coming μου σε ευχαριστώ πολύ.

@ Evi θα ήθελ και εγώ να γράφω πιο συχνά έτσι, αλλά δεν είναι πάντα τόσο εύκολο!

@ Σπιτόγατα σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

Η συνδρομή σου ευχαρίστηση μου!