Καρναβάλι

Καθίσαμε να πιούμε τον τελευταίο καφέ. Την περίμενα στο τραπεζάκι στο καφέ του αεροδρομίου. Την κοιτάζα όταν ερχόταν με τους καφέδες. Δεν είχε καταλάβει, όμως δεν θα με ρωτούσε ποτέ ξανά γι' αυτό. Η Παπαστρουμφ θα έμενε απλός θεατής των όσων είχαν συμβεί.Δεν την αδικούσα, κανείς δεν θα καταλάβαινε. Και εγώ δεν ήθελα ή μάλλον δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Προτίμησα λοιπόν τη σιωπή. Σε λίγες ώρες εξάλλου θα αφήναμε τη Βενετία και βρισκόμασταν στην Αθήνα. Θα τα αφήναμε όλα πίσω μας.

Επιβιβαστήκαμε και με άφησε να καθίσω στο παράθυρο. Μου άρεσε να ατενίζω έξω. Είχα έτσι και την ευκαιρία να κάνω τον απολογισμό του ταξιδιού. Δεν θα συγκρατούσα πολλά στη μνήμη μου. Αυτό το ήξερα. Θα μου έμεινε όμως εκείνη η εικόνα της γόνδολας, που χανόταν μέσα στα σκοτάδια. Αυτή θα την είχα πάντα μαζί μου. Όπως και το πως έφτασαν τα πράγματα ως εκεί. Δεν αναρωτήθηκα αν υπήρχε άλλη λύση. Ήταν μονόδρομος και το μόνο πράγμα για το οποίο ήμουν σίγουρη.
Το ήξερα πως o Wrong Guy με το Φάτσα ήθελαν κάποια στιγμή να πάνε στη Βενετία. Όπως ήξερα πως η περίοδος του καρναβαλιού ήταν εκτός από ιδανική και πολύ σωστή χρονικά. Ήθελα να τους χαρίσω ένα μικρό διάλειμμα ανανέωσης. Ίσως να μην το είχαν ανάγκη, αλλά στο μυαλό μου τα πράγματα ήταν πιο πολύπλοκα. Τους έβλεπα αγαπημένους και ήθελα να μείνουν έτσι, ανέγγιχτοι, ανενόχλητοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Η Παπαστρουμφ πίστευε πως έβλεπα φαντάσματα εκεί που δεν υπήρχαν και πως το έπαιρνα πολύ προσωπικά. Έτσι ήταν. Στα μάτια μου δεν υπήρξαν ποτέ δύο άτομα, αλλά ένα, αποτελούμενο από δυο κομμάτια που ταίριαζαν απόλυτα μετάξυ τους. Και θα έκανα τα πάντα για να μείνουν έτσι. Δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη, τα είχα ρυθμίσει όλα. Οργάνωσα το ταξίδι και απλά τους προσκάλεσα. Βενετία by Orestis το είχαν αποκαλέσει και χαιρόμουν, που τελικά όλοι μας θα το θυμόμασταν αυτό το ταξίδι.
Δεν νομίζω ότι περίμενε κανείς τους αυτό που θα συνέβαινε. Μα για κάποιο ανεξήγητο λόγο ένιωθα πως έπρεπε να το κάνω τότε, το τελευταίο μας βράδυ στη Βενετία. Ο Wrong με το Φάτσα βγήκαν νωρίτερα. Θα τους συναντούσαμε με τη Παπαστρουμφ αργότερα για να πάμε βόλτα με τη γόνδολα. Βγήκαμε φορώντας τους μανδύες και τις μάσκες και χαθήκαμε μέσα στο πλήθος. Ένα πλήθος που δεν ξεχώριζες πρόσωπα. Όλοι ήταν μασκαρεμένοι προσδίδοντας στην ατμόσφαιρα κάτι το έντονα μυστηριακό.
Λίγο πριν την ώρα του ραντεβού, γύρισα και κοίταξα την Παπαστρουμφ. "Μην έρθεις. Θα σε βρω εγώ μετά." της είπα κοφτά και έβγαλε τη μάσκα της. Με κοίταξε με βλέμμα παγωμένο. Είχε καταλάβει τι θα έκανα μα δεν είχε καταλάβει γιατί. Έγνεψε ναι με το κεφάλι. Έφυγα και πήγα στο σημείο συνάντησης. Ήταν ήδη εκεί. Τους έδειξα τη γόνδολα και τους έκανα νόημα να επιβιβαστούν. Με ρώτησαν που ήταν ο γονδολιέρης. "Αυτή τη βόλτα, σας την χαρίζω εγώ." τους είπα χαμογελώντας.
Δεν υποψιάστηκαν τίποτα, Μπήκαν μέσα και κάθισαν. Τους άνοιξα το μπουκάλι με το κρασί και ξεκίνησα να οδηγώ τη γόνδολα στο κανάλι. Ήπιαν σχεδόν αμέσως το κρασί. Το δηλητήριο ευτυχώς δεν είχε αλλοιώσει τη γέυση του. Όταν βεβαιώθηκα ότι είχαν κοιμηθεί για πάντα, βούτηξα στο κανάλι και έφτασα κολυμπώντας στη στεριά. Δεν ήθελα να βγουν από την πορεία τους. Στάθηκα εκεί βρεγμένη να τους κοιτάζω καθώς απομακρύνονταν.
Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο η Παπαστρουμφ με περίμενε με τις βαλίτσες έτοιμες. Δεν είχαμε πολλή ώρα μέχρι την πτήση. Έβγαλα τη μάσκα και την κοίταξα. "Γιατί;" με ρώτησε. "Γιατί η τελειότητα πρέπει να μένει απείραχτη." της είπα και ας ήξερα πως δεν θα κατάλαβαινε. Δεν με ένοιαζε. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Θα έφευγα από τη Βενετία γεμάτη, με την εικόνα της γόνδολας που χανόταν, τυλίγοντας αυτό τον έρωτα στο σκοτάδι των καναλιών της.