Τα διαμάντια είναι ο καλύτερος φίλος της Παπαστρουμφ

"Άντε, που είσαι; Αργείς;" ακούστηκε ανυπόμονη η φωνή της Παπαστρουμφ στο τηλέφωνο. "Έρχομαι γλυκιά μου. Υπομονή." απάντησε σε ήρεμο τόνο το Xipaki. Η κοινή τους μανία για τα κοσμήματα, τους είχε ενώσει με ένα περίεργο τρόπο, παρόλο που ήταν αρκετά διαφορετικοί σαν άνθρωποι. Η Παπαστρουμφ είχε ένα πάθος με τα κοσμήματα, τα θεωρούσε απαραίτητο συμπλήρωμα της προσωπικότητας της. Το Xipaki είχε αναλάβει το ρόλο του στυλίστα.

Εκείνη η μέρα όμως ήταν διαφορετική. Είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα, πως το αμόρε της Παπαστρουμφ, θα έκανε την πολυπόθητη πρόταση και έπρεπε να είναι προετοιμασμένη, για το τι ακριβώς θα στόλιζε το αριστερό της χέρι. πράγμα που σήμαινε ψάξιμο και καφέ. Το Xipaki ήθελε κάτι πιο εφετζίδικο, ενώ η Παπαστρουμφ κάτι πιο απλό. Ακολούθησαν φυσικά τη γνώμη του στυλίστα.

Έφτασε σπίτι κατάκοπη, αλλά δεν προλάβαινε να ξεκουραστεί. Το επίμαχο δείπνο αναμενόταν και ήθελε να είναι πανέτοιμη. Όταν το αμόρε χτύπησε την πόρτα, όλα ήταν έτοιμα. Το δείπνο ακολούθησε κρασάκι μπροστά στο τζάκι και η ατμόσφαιρα μύριζε έρωτα. Τον έρωτα επισφράγισε η γνωστή ερώτηση "Θέλεις να μοιραστείς το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί μου;" και ένα τρανταχτό ναι. Έλειπε το κόσμημα, αλλά είχαν αποφασίσει να το διαλέξουν από κοινού.

Η Παπαστρουμφ δεν δυσκολεύτηκε στην επιλογή, καθώς πρότεινε εκείνο, που είχαν διαλέξει μετά από πολυώρο ψάξιμο με το στυλίστα. Θεωρητικά, όλα πήγαιναν κατευχήν και το Xipaki περίμενε το τηλέφωνη μας. Όταν χτύπησε το κινητό του, το σήκωσε όλο χαρά. Δεν πρόλαβε όμως να μιλήσει. "Θα σε σκοτώσω ρε. έγινε χαμός. Τσακώθηκαμε και όλα διαλύθηκαν. Σε μία ώρα σπίτι μου για την ανάλυση." είπε έξαλλη η Παπαστρουμφ. Το άμοιρο το Xipaki δεν πολυκατάλαβε, αλλά ήξερε πως έπρεπε να πάει.

Την βρήκε στον κανάπε να κατεβάζει ένα κόκκινο μπουκάλι Χατζημιχάλη. "Τι έγινε παιδί μου;" ρώτησε συγκρατημένα. "Χαμός. Διαφωνήσαμε αρχικά για το δαχτυλίδι και μετά έγινε άλλος άνθρωπος. διαφέρουμε είπε πολύ και θα ήταν λάθος να γίνει ο γάμος." απάντησε κλαίγοντας. Το Xipaki δεν ήξερε πως να αντιδράσει, αλλά ήθελε να της συμπαρασταθεί. Εκείνη αμίλητη του γέμισε το ποτήρι. "Άσπρο πάτο." είπε τον οποίο ακολούθηαν πολλοί ακόμη. Το Xipaki έπεσε αναίσθητο από το πολύ αλκοόλ και η Παπαστρουμφ δεν έχασε ευκαιρία. Τον μετέφερε στο πίσω σαλόνι και τον ξάπλωσε στο πάτωμα. Τον έγδυσε και πήγε να φέρει τα εργαλεία. γύρισε κρατώντας το γκαζάκι και το δαχτυλίδι στο χέρι. "Εξαιτίας του έγιναν όλα και κάποιος πρέπει να πληρώσει." είπε ενώ του άνοιγε το στόμα και του περναγε το δαχτυλίδι στη γλώσσα. "Μόνο μην το καταπιείς."είπε γελώντας.

Αφού τον έδεσε χειροπόδαρα, άνοιξε μία κοσμηματοθήκη που είχε ακουμπησμένη στο πάτωμα. Άναψε το γκαζάκι και έβαλε ένα βραχιόλι να ζεσταίνεται και αφού το έκαψε αρκετά, το κόλλησε στη γυμνή του σάρκα. Του έκανε αρκετά σημάδια έτσι, αλλά δεν την ικανοποίησε το απότελεσμα. "΄Πρέπει να βάλω σε εφαρμογή τις γνώσεις μου και να σε πεταλώσω κανονικά." φώναξε.

Πήγε στο δωμάτιο και γύρισε κρατώντας τα καρφιά, τα πέταλα και το σφυρί. Άρχισε με τα χέρια, συνέχισε με τα πόδια και μετά έμεινε να τον κοιτάζει. Ήξερε πως έκανε ερασιτεχνική δουλειά, απόδειξη πως είχε γεμίσει αίματα, αλλά δεν την πείραζε, απλά αναρωτιόταν, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει. Δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη. Κράτησε προσεχτικά το πέταλο πάνω από το γκαζάκι και όταν ζεστάθηκε αρκετά του το κάρφωσε στην καρδιά. Το Xipaki είχε αρχίσει να συνέρχεται και να κοπανιέται από τους πόνους. Όταν καταλάγιασε η μανία της και σταμάτησε, το θέαμα ήταν φριχτό. Το σώμα του ήταν γεμάτο εγκαύματα και αίματα. Δεν θα έβγαζε το βράδυ ήταν σίγουρο.

Έβγαλε τα γάντια, κάθισε στον καναπέ, γέμισε το ποτήρι της και σκεφτόταν. Τη σκέψη της διέκοψε ο ήχος του τηλεφώνου. Ήταν το αμόρε, ήθελε να της πει πως ήταν υπερβολική η αντίδραση του και πως ήταν πρόθυμος να δεχτεί φορέσει το δαχτυλίδι που η ίδια επιθυμούσε. Ακούμπησε το κεφάλι της στη ράχη του καναπέ έχοντας μια γαλήνια έκφραση. Τότε έντρομη πέταξε το ποτήρι από το χέρι της και έτρεξε στο πίσω σαλόνι μονολογώντας. "Μόνο μην το κατάπιες. Αλοίμονο σου κακομοίρη μου."

[καλή αρχή να έχουμε. Σας ενημερώνω πως το κοντερ μηδένισε, πράγμα που σημαίνει, πως θεωρείστε όλοι ζωντανοί για το 2008....μέχρι να ξαναπέσετε στα χέρια μου.]