Εκδρομή

Ήταν αργά το βράδυ όταν έφτασε στο χωριό. Άφησε το αυτοκίνητο στο parking του ξενοδοχείου, βεβαιώθηκε ότι το πορτ παγκαζ ήταν κλειδωμένο και κατευθύνθηκε προς τη ρεσεψιόν. Έδωσε το όνομα, υπέγραψε στο βιβλίο, πήρε το κλειδί και ανέβηκε στο δωμάτιο. Άνοιξε την πόρτα, αλλά όχι το φως και μπήκε μέσα. Ακούμπησε το σακ βουαγιαζ στο πάτωμα, προχώρησε ελάχιστα βήματα και άναψε το πορτατιφ. Έπειτα τράβηξε την κουρτίνα για να βλέπει έξω, έβαλε κάτι να πιει για να ζεσταθεί και κάθισε στην πολυθρόνα. Έβγαλε από την τσάντα της ένα πακέτο τσιγάρα και το μαγνητοφωνάκι. Το άφησε στο κομοδίνο, πάτησε το record και ξεκίνησε να μιλάει.
"Κανονικά δε θα έπρεπε να θέλω να υπάρχουν αποδείξεις αυτής της ιστορίας, αλλά νιώθω πως πρέπει να πω την δική μου εκδοχή της υπόθεσης. Ούτως ή άλλως αύριο η κασέτα θα πάψει να υπάρχει. Θα χαθεί μαζί τους. Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχη. Όταν μετά από αρκετούς μήνες, απέκτησα το δικό μου διαμέρισμα, ήθελα να το μοιραστώ μαζί του. Πάντα τον ένιωθα περίεργα κοντά. Με έναν τρόπο ανεξήγητο μοιάζαμε άρρηκτα δεμένοι. Γι' αυτό προσκάλεσα τον Equilibrium στο Λονδίνο. Δεν άντεχα την ιδέα ότι ήταν μέχρι τότε απλός ακροατής της ζωής μου, ήθελα να γίνει έστω για λίγο, ενεργό τμήμα της.
Ακόμα τον θυμάμαι να μου λέει όλο χαρά, "Βεβαίως Orestis. Με μεγάλη μου χαρά να έρθω στο καινούριο καταφύγιο σου." και εμένα να νιώθω απέραντη ευχαριστήση που θα ερχόταν επιτέλους κάποιος τόσο δικός μου άνθρωπος. Θυμάμαι όμως και πόσο εύκολα γκρεμίστηκαν όλα. Το πρόσωπο μου που σκοτείνιασε όταν τον αντίκρυσα στο αεροδρόμιο και δεν ήταν μόνος. "Από' δω ο φίλος μου ο Mad. Είπαμε να έρθουμε παρεούλα." είπε τόσο απλά, που σχεδόν με ξάφνιασε.
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν ξέρω αν τον συμπάθησα ποτέ. Τον είδα εξαρχής σαν ένα εμπόδιο ανάμεσα μας. Κάτι που υπερασπίστηκε και ο ίδιος με ευκολία. Πρέπει να είχαν γύρω στις 5 μέρες στο Λονδίνο, όταν συνηδειτοποίησα πως δεν είχα δει καθόλου τον Equilibrium μόνο του. Δεν είχαμε μιλήσει οι δυο μας. Έγινα έξαλλη. Είχα θολώσει από τη ζήλια μου, το παραδέχομαι. Αλλά όταν περνάς τόσο καιρό μόνος σε ενα τόπο ξένο μάλιστα, γίνεσαι υπερβολικά κτητικός με τους δικούς σου ανθρώπους. Δεν δικαιολογούμαι όμως. Τη συνέχεια τη διάλεξα μόνη μου και την έστησα με μεγάλη επιμέλεια.
Δεν με ένοιαζε τι θα γίνει, ήθελα απλά να τον κάνω να πονέσει όπως εγώ. Να καταλάβει πως αισθάνθηκα. Τελικά δεν αντέδρασα ενστικτωδώς όπως περίμενα. Το οργάνωσα με κάθε προσοχή και λεπτομέρεια. Τους είχα υποσχεθεί να τους μαγειρέψω ένα βράδυ. Εντελώς τυχαία ξέχασα να πάρω το κρασί και στείλαμε τον Mad να φέρει από το μπακάλικο της γειτονιάς. Όταν γύρισε, ανοίξαμε το μπουκάλι και του γέμισα το ποτήρι. Στη δεύτερη γουλιά ρώτησε που ήταν ο Equilibrium. Τον κοίταξα με ειρωνία και απλά χαμογέλασα.
Όταν γύρισε την πλάτη για να ανέβει στο δωμάτιο, τον χτύπησα με τη σίτα που έχω μπροστά στο τζάκι. Έπεσε στο πάτωμα. Τον έσυρα και τον έδεσα στην καρέκλα. Μετά έφερα τον Equilibrium , τον οποίο είχα αφήσει αναίσθητο στην κουζίνα και τον άφησα δεμένο στον καναπέ. Όταν συνήλθε και αντίκρυσε τον Mad αιμόφερτο, γεγονός που συνέβη κατά λάθος, δεν ήθελα να τον ματώσω ακόμα, δεμένο στην καρέκλα, χλώμιασε. Δοκίμασε να ουρλιάξει, αλλά τον είχα φιμώσει. Δεν είχα χρόνο να του εξηγήσω. Του είπα απλά, πως ήταν ο μόνος τρόπος για να με καταλάβει και πως ήθελα να το κάνω όσο πιο απλά μπορούσα.
Αλλά ταυτόχρονα με τέτοιο τρόπο, που να φαίνεται η γυναικεία μου πλευρά, που ήταν άλλωστε υπεύθυνη για το έγκλημα, η ζήλια. Άνοιξα το συρτάρι και έβγαλα τη γόβα στιλέτο. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Πιστεύω πως νόμιζε ότι θα του την κάρφωνα στο μέτωπο. Ατύχησε όμως. Την κράτησα στο αριστερό μου χέρι και την κόλλησα με δύναμη στην καρωτίδα του. Το αίμα άρχισε να τρέχει ποτάμι. Πλημμύρισε σχεδόν τα πάντα. Τότε τον έλυσα και τον άφησα να πέσει στο πάτωμα. Ο Equilibrium είχε βουρκώσει. Γονάτισα δίπλα του, έκλεισα το χέρι του σφιχτά μέσα στην παλάμη μου και μείναμε να τον κοιτάζουμε μέχρι να ξεψυχήσει.
Τον Equilibrium δεν ήθελα να τον σκοτώσω. Αναγκάστηκα, γιατί ήξερα πως δεν θα με συγχωρούσε ποτέ. Αλλά δεν ήθελα να τον παιδέψω. Πήρα το όπλο,(είχα ξεκινήσει μαθήματα σκοποβολής και είχα βγάλει άδεια οπλοχρησίας, γεγονός που εκείνος αγνοούσε) τοποθέτησα τον σιγαστήρα και τον σημάδεψα στο κεφάλι. Με τρόμαζε λίγο η σκέψη του μυαλών να χύνονται παντού, αλλά γνώριζα πως έτσι θα ξεμπέρδευε αμέσως. Δευτερόλεπτα μετά βρέθηκα μέσα στα αίματα. Καθάρισα πρώτα τα πτώματα και μετά εμένα. Το σπίτι θα το έφτιαχνα όταν θα γυρίζαμε από την εκδορμή στο κοντινό χωριό.
Τους έβαλα στο πορτ παγκαζ και ξεκίνησα. Ή μαλλον τελείωσα. Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα. Η μόνη διαφορά είναι, πως ώρες μετά, δεν αναρωτιέμαι για το πως έγιναν, αλλά γιατί. Ίσως ήμουν άδικη. Ίσως εγώ άφησα τον Mad να μπει τόσο ενεργά ανάμεσα μας. Ίσως εγώ άφησα τον Equilibrium να τον βάλει στη ζωή μας. Πολλά ίσως, που πια δεν έχουν νόημα, μα ελπίζω να βρουν απάντηση. Αύριο θα εξαφανιστεί και η τελευταία απόδειξη του ερχομού τους εδώ."
Σταμάτησε την ηχογράφηση και έπεσε για ύπνο. Είχε να σηκωθεί χαράματα. Όταν ξύπνησε, δεν ήπιε ούτε καφέ. Δεν ήθελε να χάσει χρόνο. Πήρε το αυτοκίνητο και άρχισε να ανεβαίνει το βουνό. Όταν έφτασε σε ένα απομονωμένο σημείο αρκετά ψηλά, σταμάτησε και κατέβηκε. Άνοιξε το πορτ παγκαζ και έβγαλε τα πτώματα. Τα ξάπλωσε μπρούμυτα και έδεσε τα χέρια τους από τους καρπούς με ένα σκοινί, που το είχε βάψει κόκκινο.
Έπειτα τους έσπρωξε από το γκρεμό και τους κοίταζε καθώς έπεφταν. "Κόκκινο, το χρώμα του μαζί." σκέφτηκε και χαμογέλασε. Είχε την απάντηση της. Τελικά δεν έφταιγε ούτε ο Mad που μπήκε στη μέση, ούτε ο Equilibrium που τον άφησε. Έφταιγε εκείνη, που παραδέχτηκε με την πράξη της το δικό τους μαζί και όχι το δικό της.