Timecapsule 2007 ή Η εξομολόγηση μιας κυρίας

2007 : περίεργο έτος. Η αρχή του με βρήκε με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας μου και με έφερε αντίμετωπη με έναν φόβο, που δεν είχα ποτέ μέχρι τότε σκεφτεί, την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου προσώπου. Παλέψαμε και παλεύουμε, εμείς και πολλοί άλλοι άνθρωποι, που έχουμε συναντήσει στις βόλτες μας στις κλινικές. Ένα συναίσθημα μου προκαλούν, θαυμασμό, για το γεγονός ότι όλη τους η καθημερίνοτητα είναι μια μάχη για τη ζωή. Τη ζωή, που εμείς οι υπόλοιποι συχνα τη θεωρούμε δεδομένη.
Το να βρω ισορροπίες μου ήταν δύσκολο και κατέφυγα στην καλύτερη και πιο χρόνια φίλη που είχα ποτέ, τη μοναχικότητα. Φλέρταρα και λίγο με τη μελαγχολία, ξέροντας πως ήταν απλά θέμα χρόνου να αναζητήσω άλλη διέξοδο. Έτσι γεννήθηκε η Orestis. Και όλα όσα σκεφτόμουν, με προβλημάτιζαν, με στεναχώρουσαν ή με έκαναν να γελάω, άρχισαν να γίνονται λέξεις, προτάσεις και ιστορίες. Και μέσω της κοινωνικοποίησης της Orestis άρχισα να βγαίνω και εγώ από το καβούκι. Σε όλους όσους παραμέλησα ή στεναχώρησα, αλλά έμειναν δίπλα μου σε αυτή τη δύσκολη φάση, να' στε καλά. Σε όσους έφυγαν, καλό δρόμο.
Στο σημείο αυτό, μια ιδιαιτέρη μνεία για τους καινούριους ανθρώπους που γνώρισα, τους φίλους συμbloggers. Με κάποιους δέσαμε παραπάνω, το σημαντικό όμως είναι, πως με όλους είχαμε κάτι να πούμε και να πιούμε.
Έρωτας.....δεν ξέρω αν αυτό που έζησα το 2007 ήταν τελικά έρωτας ή αν απλά η βαθιά μου επιθυμία να τον νιώσω, με έκανε να εκβιάσω πράγματα και καταστάσεις. Ό,τι και να ήταν, πάει πέρασε και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Οι κατακτήσεις βέβαια ήσαν αρκετές. Άρα αφού περνάει η μπογιά μου, μπορώ να γυρίσω στην ήρεμη συζυγική μου ζωή (ατάκα ετών αυτή).
Φιλία.....αν αρχίσω να γράφω δεν θα τελείωσω ποτέ. Τα φιλαράκια μου είναι το πιο σημαντικό πράγμα, μετά την οικογένεια. Ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στην Ιζόλδη, για το υπέροχο διάλειμμα, που μου χαρίζει τις δύσκολες μέρες της κλινικής. Στη Μουσίτσα, που είναι και φέτος μαζί μας. Στο λουκουμάκι, που είναι και φέτος μακριά. Στον Παπαστρουμφ, που υπήρξε άξια αντικαταστάτρια στις μπλογκοφονίες και φυσικά στα κόριτσια ή τα επονομαζόμενα στρουμφάκια για τις αξέχαστες στιγμές που ζησαμε το καλοκαίρι. Και για όσους ακόμα αναρωτιούνται, εμείς είμασταν η γυναικοπαρέα της Μήλου.
Και κάπως έτσι το 2007 έφτασε στο τέλος του, αλλά εκεί ήταν τελικά η ανατροπή, με την έκδοση της ιστορίας και πολλές ακόμη όμορφες στιγμές με άπλυτο(και όχι άπλετο) γέλιο.
Κάπως αλλιώς το είχα στο κεφάλι μου να βγει, κάπως αλλιώς βγήκε, αλλά δεν πειράζει. Το ότι για πρώτη φορά γράφω κάτι τόσο προσωπικό, χωρίς να το ντύσω ιστορία ή ποιήματακι, είναι για μένα η υπέρβαση και ζητώ την κατανόηση σας. Αν σας φάνηκε δακρύβρεχτο, θυμηθείτε τις θανατηφόρες ατάκες και τη φάτσα μου και βγάλτε συμπέρασμα. Ό,τι και αν κάνω, όπως και αν νιώθω, το χιουμόρ μου είναι πάντα σωστική λέμβος.
Καλή χρονιά σε όλους.