Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Ένα παιχνίδι ακόμα


Ο φίλος μου ο Μορφέας με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι και μου δίνει έτσι την ευκαιρία να αφήσω για λίγο τον μπαλτά μου και να πιάσω την πένα (όχι τη δική μου, αλλά αγαπημένων ποιητών)
.

Κιθάρες- Καρυωτάκης

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.


Μοναξιά- Ουράνης

Σα νύχτα αγρύπνιας πένθιμη και ατέλειωτη, σα νύχτα

γεμάτη από μυστήριο και σιωπή η ζωή μου.

Αμίλητοι και σκεφτικοί στην τρομερή ησυχία,

τι, που δεν έρχεται, να' ρθει προσμένουμε, ψυχή μου;

Περνάν βαριές από κενό και προσδοκία οι ώρες,

στ' αυτιά μου, που αφογκράζουνται, καμιά ηχώ δε σβήνει

και μόνο, σα σε κάμαρα νεκρού ένα ρολόγι,

χτυπάει η καρδιά μου ηχερά στην παγερή γαλήνη.

Στους διαδρόμους του καιρού κανένα πλέον βήμα

δεν αντηχεί και μοιάζουμε σα ζωντανοί σε μνήμα,

που γύρω τους η ανθρώπινη ζωή αποτραβιέται....

Χαρές, αγάπες, χίμαιρες, πόσο μακρυά είστε τώρα!

Στη νύχτα την απέραντη το πόσο είμαι μόνος!

Όλα μας απαράτησαν, ψυχή μου, ως κι ο πόνος.


Μadame M- Madame M

Tι κάνετε, γλυκά μου;

Είμαι η Μαντάμ Μ

της φρίκης αφέντρα

που χάος προκαλεί.



Δεν ικανοποιούμαι εύκολα

σαν κάθε κακομοίρα

κάποιοι με λεν μυστήρια

και κάποιοι μαύρη χήρα.


Τις μολυσμένες σκέψεις μου

συνήθως καταγράφω

μ' ένα μελάνι σκοτεινό

που στάζει από τάφο


Γνέθω τις ιστορίες μου

μ' ιστό από αράχνη

και κάθε μία από αυτές

τον ύπνο σας αδράχνει.

Τα νανουρίσματα αυτά

έχουνε βίους τεράτων

και ιστορίες τρομαχτικές

δαιμονικών πλασμάτων.

Σας εφιστώ την προσοχη

όσο κι αν φοβηθείτε

το τρομερό βιβλίο μου

δε θ' αποχωριστείτε.


Με ψυχραιμία πάρτε το

τίποτα δε σας μένει

από τις μαύρες λέξεις μου

είστε πια μαγεμένοι!

[Αυτό με χιουμοριστική διάθεση και για να μην ξεχνάμε τίνος το μπλογκ διαβάζουμε....]


Θα ήθελα να δώσω την μπάλα στους : Black rose, Koykos, Wrong guy και Apsoy.




10 σχόλια:

Equilibrium είπε...

Την 1η σου επιλογή την είχες μοιραστεί μαζί μας την Πέμπτη 1 Μαρτίου 2007 (ουάου μνήμη... νά'ναι καλά η αρχειοθέτηση) και συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ, αγαπημένος Καρυωτάκης...

diage είπε...

Καλή μου μου βάζεις δύσκολα!!πολλά πολλά φιλιά!

tk είπε...

Αχ, καλή μου, πολύ όμορφα...

όλα...

Μου θύμισες τον Ουράνη που τον έμαθα από τα Διάφανα Κρίνα, "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι..."

Όσο για τον Καρυωτάκη τι να πω...

Φαίνεται πως η γενιά μας τον αγαπάει πολύ, και βαθιά...

Είναι τυχαίο...?

Φιλιά πολλά!

orestis είπε...

@ Equilibrium μου αρέσουν οι προσεκτικοί αναγνώστες!

Τι να κάνω;;;;

Αν κολλήσω με κάτι, απλά κόλλησα!

@ Diage σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη πως θα τα καταφέρεις!

Φιλιά

@ Μορφέα χαίρομαι που συμμερίζεσαι τις αγάπες μου(υπάρχουν κι άλλες βέβαια)

Δεν το θεωρώ τυχαίο....

Όσο για τον Ουράνη, συνόδευσε σχεδόν όλα μου τα φοιτητικά χρόνια.

Με το "Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι." τους είχα πρήξει.χεχε

Φιλιά

Wrong Guy είπε...

re agapi eisai poly koultouriara,pou na ftourisoum emeis.......

Ανώνυμος είπε...

eγώ εκτός από το ευαγγέλιο δεν ξέρω κανένα άλλο ποίημα :-(

Phoebus είπε...

Αχ και να ήξερες τι αναμνήσεις ξύπνησες με τις "Κιθάρες"...

Τη μέρα που μας διάβαζε η καθηγήτρια στο Λύκειο αυτό το ποίημα ήταν όταν κατάλαβα τον έρωτα μου για το παιδι που καθόταν απέναντί μου...

Νταμν γιου Ορέστη!!!

Θα χρειαστούν πολλές αγκαλίτσες για να το διορθώσεις αυτό :Pp

orestis είπε...

@ Wrong το έχεις δεν σε φοβάμαι!

Άσε που δεν με λες ακριβώς κουλτουριάρα.....

@ Αρχάγγελε όταν θα σου στείλω τον επόμενο, θα φροντίσω να κρατάει και μια ποιητική συλλογή!

@ Φοιβούλη σόρρυ, αλλά δεν το ήξερα!

το ότι το κατάλαβες με αυτό το ποίημα το αφήνω ασχολίαστο για να μη με χρεώσεις κι άλλο....χεχε
Έξτρα αγκαλίτσες για να με συγχωρήσεις!

Phoebus είπε...

Χαχαχαχα!!

Ναι! Ναι! Εκεί που έλεγε για τις σπασμένες αντένες είδα μπροστά μου το φως και τα πάντα ήταν πλέον ξεκάθαρα!

Μη με δουλεύεις βρε! Απλά μέσα στη συναισθηματική φόρτιση του ποιήματος, ξύπνησε μέσα μου κ το θηρίο που αυτοαποκαλείται "έρως" :Pp

orestis είπε...

Δεν σε δουλεύω καλέ μου, απλά σε πειράζω!!!

Φιλάκια