Βραδυνό μπανάκι

Μερόνυχτα είχε να κοιμηθεί. Προσπαθούσε να αποφύγει το τέλος που ερχόταν γοργά. Αν και εκείνος, δεν έκανε καμία προσπάθεια να το αρνηθεί. Μέσα στη γλύκα η Παπαστρουμφ, ψυχρός ο Λίο. Δεν την πείραζε πολύ. Το ήξερε ότι κάπου είχε χαθεί η μαγεία, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι έφταιγε. Το μόνο σίγουρο είναι πως έριχνε την ευθύνη και στους δυο τους. Εκείνη ήθελε όμως να το παλέψει.

Τον έβλεπε όμως αδιάφορο και δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Σκεφτόταν όσα είχαν πει και είχαν κάνει και δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Και οι μέρες περνούσαν και διαισθανόταν πως το τέλος πλησίαζε. Δεν το άντεχε να τον χάσει. Μετά όμως και τον τελευταίο τους καυγά και τη δήλωση θα έρθω να μιλήσουμε, άρχισε να ακούει τα καμπανάκια του κινδύνου. Στο μυαλό της δεν το παίδεψε πολύ, εν αντιθέσει με εκείνον, που με δυσκολία δέχτηκε την αναβολή της συνάντησης τους. Ευτυχώς τελικά τον έπεισε.

"Μία τελευταία προσπάθεια και ό,τι γίνει." έτσι είχε πει στον εαυτό της. Και ένιωθε αρκετά σίγουρη γι' αυτό. Την ημέρα της συνάντησης, πήγε νωρίς στο σπίτι. Άρχισε τις ετοιμασίες, έκανε ένα ζεστό μπάνιο και τον περίμενε. Όταν μπήκε ο Λίο έμεινε έκπληκτος να την κοιτάζει. Εκείνη και το τραπέζι που ήταν όμορφα στρωμένο για δύο. Δεν σχολίασε τίποτα όμως, παρά μονάχα όταν τον κοίταξε ήρεμη και του είπε "Σου έχω έτοιμο και το μπάνιο για να χαλαρώσεις." πράγμα που τον έκανε έξαλλο. "Δεν ήρθα για να φάμε, αλλά για να μιλήσουμε." είπε με έντονο ύφος.

Η Παπαστρουμφ διατήρησε την ψυχραιμία της και κατάφερε να τον πείσει να μείνει ένα τελευταίο βράδυ σε ανάμνηση των όσων είχαν μοιραστεί μαζί. Έφαγαν και όσο εκείνη τελείωνε το κρασί της, ο Λίο πήγε να κάνει ένα αφρόλουτρο να χαλαρώσει. Λίγα λεπτά αφότου είχε μπει στην μπανιέρα, η Παπαστρουμφ τον ακολούθησε. Έκλεισε το καπάκι της λεκάνης, κάθισε, άφησε το ποτήρι της στον νιπτήρα, πήρε ένα μπουκάλακι που είχε ακουμπισμένο εκεί και του είπε "Άλατα. Ξέχασες να ρίξεις τα άλατα καλέ μου." ρίχνοντας το περιεχόμενο στην μπανιέρα με το ζεστό νερό.

Έπειτα πήρε το ποτήρι της και συνέχισε το κρασί της ενώ τον κοίταζε να απολαμβάνει το νερό. Σε λιγά λεπτά όμως το βιτρίολι άρχισε να επιδρά και ο Λίο να ουρλιάζει, καθώς ένιωθε τη σάρκα του να καίγεται. Σηκώθηκε και επιχείρησε να βγει από την μπανιέρα, εκείνη όμως άρπαξε το τηλέφωνο του ντους και τον χτύπησε ρίχνοντας τον αναίσθητο πίσω στο νερό. Το θέαμα της άρεσε, το διασκέδαζε να τον βλέπει να υποφέρει και ας μην ένιωθε τίποτα ο ίδιος πια. Κάποια στιγμή συνήλθε και από τις κινήσεις του κορμιού του, η Παπαστουμφ κατάλαβε πως ένιωθε φριχτούς πόνους.

Θα τον άφηνε για λίγη ώρα ακόμα σε αυτή την κατάσταση και μετά θα του έδινε το τελειωτικό χτύπημα. Ο Λίο είχε γείρει το κεφάλι του πίσω και την κοίταζε, ανήμπορος να κάνει πλέον το οτιδήποτε. Μόνο όταν την είδε να σηκώνεται, να παίρνει το ξυράφι και να κάθεται δίπλα του στην άκρη της μπανιέρας, κατάφερε να ψελλίσει "Γιατί;". "Μου είχες πει πως για έναν έρωτα θα έκανες τα πάντα, αλλά διάλεξες το τίποτα." απάντησε ενώ του έκοβε το λαιμό με το ξυράφι.