Η Βίκη προχώρησε με βήμα αργό, που έμοιαζε σίγουρο, ευχόμενη να ίσχυε το ίδιο και για τον εαυτό της. Δεν ήξερε τι την είχε σπρώξει να πάει. Απλά βρέθηκε να προχωράει προς το μέρος του. Όταν τον έφτασε, στάθηκε από πάνω και τον κοίταζε. Και όπως πάντα άρχισε να θυμάται. Μα αυτή τη φορά δεν προσπάθησε να διώξει τις μνήμες. Αυτή τη φορά τις έκανε εικόνες και άρχισε να του τις διηγείται.
"Θυμάσαι; Το σπιτάκι στην παραλία; Πόσο καιρό μου έλεγες για αυτό το σπιτάκι. Πως το αγόρασες, πως το έφτιαξες και πόσο πολύ ήθελες να μείνεις εκεί για πάντα, να στέκεσαι στην πόρτα και να ατενίζεις τη θάλασσα. Σε ηρεμούσε η θέα της θάλασσας. Εκείνο το γαλάζιο που όμοιο του δεν υπάρχει. Ύστερα εκείνα τα σχέδια για τα παιχνίδια στην άμμο και στα κύματα, που συνοδεύονταν από χαμόγελα.
Θυμάσαι; Εγώ θυμάμαι το πρόσωπο σου. Πως φωτιζόταν όταν μιλούσες γι' αυτό το σπιτάκι. Και ας μην πρόλαβα να το δω, αφού ποτέ δεν με πήγες. Δεν με ένοιαζε. Μόνο τη λάμψη από το βλέμμα σου, εκείνη που δεν ξανάδα, εκείνη με πείραξε. Και αυτό το γαλάζιο, που σε πήρε μακριά. Μακριά μου, αφήνοντας μόνο τις μνήμες.
Μα τώρα άλλαξαν όλα. Γι' αυτό ήρθα. Πήγα μονάχη στο σπιτάκι. Όλα ήταν όπως μου τα είχες πει. Όλα, εκτός από σένα...."
Δεν μπόρεσε να τελείωσε την αφήγηση της. Την έπνιξαν τα δάκρυα. Ακούμπησε το λουλούδι στο μάρμαρο, δίπλα στη φωτογραφία του, κάτω από το όνομα και την ημερομηνία. Την κοίταξε για λίγο και ύστερα έφυγε. Μα δεν θα πήγαινε ποτέ ξανά στο σπιτάκι. Δεν θα τον έβρισκε ποτέ ξανά να στέκεται στην πόρτα και να ατενίζει τη θάλασσα.
16 σχόλια:
Τις τελευταίες μέρες έχεις βρει το κλειδί που ανοίγει τις πιο σκοτεινές γωνιές της καρδιάς μου...
Απλά θα αφήσω κι εγώ ένα λουλούδι, δίπλα στο δικό της...
Η ανάμνηση... Η γνώση ότι δε θα εμφανιστεί ποτέ ξανά στην πόρτα... Η αγάπη που ακόμα καίει μέσα μου...
Χαίρομαι που την άνοιξα, αλλά ελπίζω να ρίχνω και λίγο φως....(ξέρεις τι εννοώ)!
Και παρόλο που δεν αναφέρεται στην ιστορία....η ζωή απλά συνεχίζεται!
"Μα τώρα άλλαξαν όλα"
Μάλλον αυτό συμπυκνώνει πολλά νοήματα όσο απλό και αν ακούγεται.
Το πόσο αλλάζουμε (χωρίς να το καταλαβαίνουμε) και πόσο πρέπει να αλλάξουμε για να μπορέσουμε να ανοίξουμε ή να κλείσουμε πόρτες, για να βρούμε και το φως..
φιλάκια γλυκειά μου, πολύ ωραία διήγηση, πολύ ωραίο "εύρημα"
Αχ, ψυχή μου, σε στενοχώρησε κι εσένα ο θάνατος τους Αρχιεπίσκοπου ε;;; ;Ρ
Η αλήθεια είναι ότι σε άλλα κείμενα σε έχω συνηθίσει. Πολύ διαφορετική η γραφή σε αυτό... Είσαι μέσα στον πειραματισμό! Μ' αρέσει αυτό!
χριστε μου...μ'αρεσει που διπλα στα σχολια λεει "... γέλασαν"...ποιοι γελανε????
@ Foolish μου μ' αρέσουν οι προσεχτικοί αναγνώστες....
Έπιασες το νόημα της ιστορίας!
Φιλάκια και σε σένα γλυέ μου!
Ινδιάννα με νιώθεις!:ΡΡΡ
Σε τι με έχεις συνηθίσει;
Αν και δεν το ξεκίνησα για πειραματισμό. Βιώνω γενικά με περίοδο αλλαγής, που επηρεάζει το πως σκέφτομαι και μάλλον μου περνάει και στα κείμενα.
Mad μου όλα μέσα στη ζωή είναι.
Και το γέλιο το καλύτερο φάρμακο.
"Δεν θα τον έβρισκε ποτέ ξανά να στέκεται στην πόρτα και να ατενίζει τη θάλασσα."
κι αυτό αποτελεί και το δικό της τέλος; Ή είναι μια αρχή...;
(δεν το έχω ζήσει, να χάνω δικό μου άνθρωπο, και αυτό το έχω ακόμη απορία. πόσο ο θάνατος ενός δικού σου σε φέρνει πιο κοντά στο δικό σου τέλος..; -δεν περιμένω απάντηση σε αυτό, φυσικά, θα την πάρω μάλλον όταν έρθει εκείνη η κακιά ώρα)
η γραφή σου διαρκώς ωριμάζει.
όμορφο...
για την απώλεια, δεν έχω λόγια... μέ ξεπερνάει..
όλα αλλάζουν... εκτός από το παρελθόν...
...
αλήθεια, μπορείς να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου?
μάκια...
είσαι συνασθηματική με έναν ... υποδόριο (μην πω καταχθόνιο! χα χα) τρόπο συνήθως. Σπανίως είσαι άμεσα και ελεύθερα συναισθηματική (φανταζομαι φοβάσαι μη γίνεις μελό- δεν ξέρω, υποθέτω). Πάντως δεν το χεις για μελό, οπότε παρότι μου αρέσουν πάντα περισσότερο οι έμμεσοι τρόποι με τις αντιφάσεις και τις αντιστίξεις τους, σαφώς η "ειλικρίνεια" έχει μια άλλη φυσικότητα και δύναμη. ΥΓ. Δεν ξέρω γιατί στα έγραψα τόσο μπερδεμένα, ακόμα μισό ποτό έχω πιει! :)
@ Εquilibium δεν έχω απάντηση εάν ήταν το τέλος της ή η αρχή της....κι ας πιστεύω πως κάθε τέλος κρύβει μέσα του μια αρχή...είναι άλλο τέλος αυτό...ξέρεις γιατί!
ωριμάζει λες; μάλλον η σκέψη φταίει που έχει αλλάξει.
Χαίρομαι που βλέπεις διαφορά!
Παπαστρουμφ "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν" που λέει και το άσμα!
Μπορείς να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου...αρκεί να ξέρεις πως να κοιτάξεις!!!!
Μάκια
Ινδιάννα μάλλον φταίει το ότι γενικά διανύω μία αγαπησιάρικη περίοδο, η οποία δεν μπορεί να μην επηρεάσει τον τρόπο που γράφω!
Όσο για το μελό....δεν το έχω συμφωνώ!
ΥΓ. Τελείωσε με το μισό, να πάμε για ολόκληρο ποτό...
Έχεις ρίξει πολλές φορές φως Orestako μου!!! Oh so many times ;-)
Πολύ όμορφο!Αγγίζει παραμυθένιες σκέψεις.Χαίρομαι για σένα!
Δημοσίευση σχολίου