Ήρθε πάλι η Παρασκευή

Ε ναι λοιπόν. Είναι πάλι Παρασκευή. Πόσο μ' αρέσουν οι Παρασκευές. Είναι και το τρίγωνο Αφροδίτης.... Συγγνώμη κυρία Πατέρα δεν συγκράτησα άλλα, οπότε μάλλον θέλω υπερεντατικό φροντιστήριο στα αστρολογικά. Όπως και να' χει πάντως και πλανητικά καλυμμένοι είμαστε για το σουκου. Η μέρα της γυναίκας(ευτυχώς) πέρασε, αν και κάπου ανάμεσα στις κατσαρόλες και την ποδιά κάποιοι μου θύμισαν πως είμαι γυναίκα ή τουλάχιστον πως υπήρξα μία από αυτές, με αρκετά μεγάλη επιτυχία (είμαι και μετριόφρων). Το καλύτερο όμως ήταν που με θυμήθηκε κάποιος φίλος, καρδιακός, γιατί περνώντας από το παλιό μου σπίτι σταμάτησε 5 λεπτά να μου στείλει ένα απλό sms για να μου το θυμίσει. Μαζί με πολλά πράγματα του ενδόξου μεν, παρελθόντος δε. Τυχεροί είμαστε φίλε μου που ο χρόνος δεν σβήνει τις αναμνήσεις, απλά τις ξεθωριάζει. Στα δε βάθη της καρδιάς (τουλάχιστον της δικής μου) δεν χαθήκαμε ποτέ. Το κείμενο δεν έχει συνοχή αλλά οι σκέψεις καλό είναι να βγαίνουν έτσι. αβίαστα από το μυαλό. Εξάλλου, κανείς δεν έχει ανακαλύψει αυτό το blog,οπότε μόνο εσύ θα το διαβάσεις, οπότε, σκασίλα μας και μας η συνοχή και η αλληλουχία. Ζήτω το έθνος που θα λέγε και ο κύριος Φίλιππος. Ζήτω η ελευθερία του πνεύματος θα πω εγώ. Το μόνο κακό είναι πως σήμερα δεν θα παίξουμε το "ιστορίες Παρασκευής", βλέπεις είναι μια Παρασκευή της αλήθειας και μόνο τέτοιες θα λέμε. Μακάρι να βλέπες πόσο γελάω, γιατί ξέχασα τον αρχικό λόγο που ξεκίνησα να γράφω αυτό το post. Αστείο πράγματι. Καλά να' μαστε και έχει ο θεός. Γράφουμε μια άλλη μέρα εαυτέ μου.