Η συνωμοσία της απουσίας

Τελευταία απασχόλησε το μυαλουδάκι μου η έννοια ή καλύτερα το αίσθημα της απουσίας. Θυμήθηκα τα άπειρα βασανιστικά βράδια που έκλαιγα γιατί κάποιοι (φίλοι καλοί και αγαπημένοι) ήταν απόντες και τις αμέτρητες μέρες που περνούσαν δίχως νόημα γιατί η απουσία κάποιων δεν με άφηνε να τις χαρώ. Το μόνο μέρος που οι σκέψεις έβρισκαν καταφύγιο ήταν στις αναμνήσεις, στις παλιές καλές στιγμές, τότε που όλοι μας είμασταν παρόντες. Το θεωρώ πλέον τραγικό που για πολύ καιρό θυμόμουν το παρελθόν και έχανα το παρόν. Ευτυχώς το σύμπαν συνωμότησε και μου άνοιξε τα μάτια. Ίσως βοήθησαν και τα 1-2 (οκ 5) ποτάκια που προηγήθηκαν της αποκαλύψεως.
Η ώρα ήταν περασμένη και έπινα το τελευταίο καθιερώμενο ποτάκι, καπνίζοντας και ατενίζοντας από το παράθυρο. Είχα βγει με μια πολύ καλή φίλη, που όμως πλέον ανήκει στην κατηγορία "δεν είναι παρούσα", οπότε είχα πολλά να σκεφτώ. Η συνάντησή μας(πέρα από τη χαρά και τα όμορφα γεγονότα που θυμηθήκαμε) μου ξύπνησε το αίσθημα της απουσίας, που φοβόμουν ότι θα το ένιωθα ακόμα πιο έντονο τη στιγμή που θα την αποχαιρετούσα ξανά(αλήθεια πόσους αποχαιρετισμούς έχουμε ζήσει). Ενώ λοιπόν ήμουν έτοιμη να πέσω στη γνωστή μου μιζέρια, κάτι άλλαξε. Η σκέψη μου πήρε άλλο δρόμο. Δεν ένιωθα λύπη, γιατί απλά δεν μπορούσα να τη νιώσω. Κατέληξα πως ακόμα και αν δεν βλέπω κάποιον συχνά, υπάρχει μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου και άρα είναι πάντα μαζί μου(κατά κάποιο τρόπο). Άρα για ποιά απουσία έκλαιγα τόσο καιρό; Μάλλον για την ιδέα της απουσίας, που στην ουσία ήταν η ρουτίνα που είχα συνηθίσει ως φοιτήτρια, γι'αυτό για καιρό έδινα βάρος στη "σωματική απουσία" (τους ατελειώτους καφέδες, τα ποτά, τις βόλτες με τα παιδιά) , σε σημείο που ξέχασα την "συναισθηματική παρουσία" ( αλήθεια με πόσους από τα παιδιά έχω ουσιαστική επικοινωνία πλέον) κάποιων.
Εδώ θέλω να ευχαριστήσω το σύμπαν, γιατί μάλλον προς όφελός μου συνωμότησε αυτή τη φορά.
Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω τώρα είναι σωστό, λογικό, αν είναι κάτι προσωρινό ή όχι, αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Ξέρω ότι νιώθω χαρούμενη και πολύ γεμάτη, με πάμπολλες παρουσίες μέσα μου , τόσες πολλές που θα αρχίσω από βδομάδα να βάζω ωριαίες απουσίες γιατί δεν χωράμε άλλοι παιδιά.
ΥΓ. Παρόλο που τώρα το σκέφτομαι έτσι, θετικά, θα υπάρξουν στιγμές στο μέλλον (ναι, στο άμεσο) που πάλι θα γκρινιάζω και θα στεναχωριέμαι γιατί κάποιοι είναι απόντες και δεν μπορούμε να πάμε για μπύρες. Παραδέχομαι όμως ότι αυτό που μου τη δίνει πιο πολύ είναι το γεγονός πως δεν θα πιούμε, παρά η απουσία αυτών που θα μπορούσαμε να τις πιούμε μαζί.