Τελικά δεν ήταν καρμικό

Σε ένα κόσμο που όλα γυρίζουν και όλοι ψάχνουν τις σταθερές τους, εγώ έψαχνα το άλλο μου μισό, που αποτελούσε πάντα το δικό μου σταθερό σημείο αναφοράς. Όσο δεν το έβρισκα, τόσο αυξανόταν η επιθυμία να το αναζητήσω παντού!

Έφτασε όμως η ώρα να το βρω και κείνη ακριβώς τη στιγμή γεννήθηκαν τα μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα του σύμπαντος. Και καλά εγώ νόμιζα ότι βρήκα το άλλο μου μισό...εκείνο με βρήκε; Δύσκολοι καιροί για αισθηματίες και ονειροπόλους ταγμένους στην αιώνια αναζήτηση του μισού πορτοκαλιού, που λένε και οι Κινέζοι.

Κι αν δεν είναι πορτοκάλι, αλλά λεμόνι ή μανταρίνι ή κάποιο άλλο φρούτο τέλος πάντων, τότε τι γίνεται;

Τίποτα... γίνεσαι κρεατοφάγος και ξεχνάς και τα πορτοκάλια και τα φρούτα διαπαντός και καταλήγεις ότι το άλλο σου μισό μάλλον είναι τα 400 gr μοσχαρίσιου κιμά που σου λείπουν για να φτιάξεις ωραιότατα μπιφτεκάκια!

Εκεί κατέληξα και εγώ. Αν ο... ήταν όντως το άλλο μου μισό, το κάρμα μου, όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ, τότε θα το ήξερε ή έστω θα το καταλάβαινε και αυτός και θα καταλήγαμε να ζούμε τον τρελό έρωτά μας και όχι αυτός χαμένος κάπου στην Ελλάδα και εγώ στην κουζίνα να ζυμώνω μπιφτέκια( αφού δεν βρήκα το μισό πορτοκάλι μου, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τα 400 gr μοσχαρίσιου κιμά που μου αναλογούν), τα οποία φυσικά και έκαψα(ένα καλό με τα φρούτα είναι ότι τρώγονται ωμά, ενώ ο κιμάς όχι).

Ήταν δύσκολο να το αποδεχτώ και πολύπλοκο. Σε τέτοιες καταστάσεις, προσπαθείς να καταλάβεις γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος εμφανίζεται στο δρόμο σου και όσο θέτεις τέτοιου είδους ερωτήματα στον εαυτό σου, που ο μόνος που μπορεί να στα απαντήσει είναι ακριβώς ο ίδιος σου ο εαυτός, η υπόθεση μπερδεύεται ουκ ολίγο.

Καταλήγεις λοιπόν στο συμπέρασμα ότι βρήκες επιτέλους το άλλο σου μισό, γιατί πολύ απλά το σύμπαν συνωμότησε στο να τον γνωρίσεις. Είναι περίπου σαν τα ψώνια: βλέπεις κάτι στη βιτρίνα, το ερωτεύεσαι παράφορα, σε φαντάζεσαι να το φοράς(πάντα στη σφαίρα της φαντασίας), ώσπου παίρνεις την πιστωτική του μπαμπά και αποκτάς το πολυπόθητο αντικείμενο, ζώντας ένα τρελό έρωτα φορώντας το.

Τώρα που το σκέφτομαι πόσο θα ήθελα ο... να ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια, όλα θα ήταν τόσο απλά.

Ενώ λοιπόν εσύ ζεις στο δικό σου συννεφάκι, κάνοντας σχέδια μέχρι τα βαθιά σας γεράματα, εκείνος εξακολουθεί να ζει Καζαντζάκη 67, μακριά από τις πιθανές βροχές και καταιγίδες που ρίχνει το συννεφάκι σου!

Άρα για να θεωρήσεις κάποιον το άλλο σου μισό, βασική προϋπόθεση να το θεωρήσει και εκείνος, διαφορετικά.....

Καταλήγεις να γελοιοποιείς την κατά τα άλλα όμορφη ιστορία σου, μήπως και ελαφρύνει το βάρος ότι ακόμα και το σύμπαν σε έφτυσε κατάμουτρα, γιατί συνωμότησε βέβαια στο να τον γνωρίσεις, αλλά όχι όπως νόμιζες εσύ για ζήσεις τον απόλυτο έρωτα, αλλά την απόλυτη χυλόπιτα, σε διαστάσεις του σύμπαντος κόσμου.

Μάλλον το σύμπαν είχε παιχνιδιάρικη διάθεση απέναντι σου(και ακόμα γελάει).

Η όλη ιστορία βέβαια, θα μπορούσε άνετα να γίνει ταινία του Almodovar, μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα είχε happy end και όχι χάλι end όπως σε αυτή την περίπτωση.

Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, δεν κατηγορείται κανείς, γιατί κανείς δεν φταίει, απλά...

ΔΕΝ ήταν καρμικό

ΥΓ. Αν ισχύει αυτό που λέει ο Coelo, ότι όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει να το πετύχεις, υπόσχομαι ότι δεν θα ξαναεπιθυμήσω τίποτα, γιατί εκτός από μένα , φαίνεται ότι έχει και το σύμπαν επιθυμίες και δεν είμαι διατεθειμένη να τις πληρώσω εγώ!

( Η ιστορία έπρεπε να γραφτεί πρώτη, καθότι συνετέλεσε στην όλη διαδικασία ονομασίας του blog. Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Αν έχει σχέση ή όχι με την πραγματικότητα, λυπάμαι δεν μπορώ να πω. Το σύμπαν ξέρει. Άλλωστε ο κίνδυνος να θελήσει να συνωμοτήσει ξανά είναι μεγάλος.)