Μορφές

"Σε φαντάζομαι χωρίς να μπορώ να σε δω. Σε σκέφτομαι χωρίς πραγματικά να υπάρχεις στη ζωή μου. Κι όμως είναι τόσο σημαντική η μορφή σου." δίστασε λίγο αλλά μετά πάτησε το enter. Είχαν μοιραστεί τόσα πολλά, γιατί όχι και μια ανησυχία. Δεν περίμενε απάντηση. Έκλεισε τον υπολογιστή και κοιμήθηκε.

Σηκώθηκε νωρίς. Η συνάντηση στην εταιρία ήταν πολύ σημαντική και έπρεπε να δώσει τον καλύτερο εαυτό της. Μετά το meeting, το αρκετά επιτυχημένο, πήγαν για ένα καφέ, να συζητήσουν τα παραλειπόμενα. Η Χριστίνα δεν κρατήθηκε και ρώτησε ευθέως, " Ακόμα τραβιέσαι με αυτόν στο internet ε;" Την ξάφνιασε η ευθύτητα της την Μάνια. Σε ένα βαθμό την θεώρησε και θρασύτατη. "Νομίζω πως επεμβαίνεις στην προσωπική μου ζωή χωρίς να σου έχω δώσει αυτό το δικαίωμα." είπε και η κουβέντα διακόπηκε εκεί.

Κανένας από του φίλους της δεν συμφωνούσε με αυτό που έκανε. "Η αληθινή ζωή είναι έξω, όχι σε μια οθόνη." της έλεγαν. Η Μάνια σώπαινε κι ας ήθελε να τους πει, πως κανένας, δεν μπορούσε να κατάλαβει τι μοιράζονταν τόσο καιρό με τον Alex. Παρόλο που και η ίδια αναρωτιόταν που θα έβγαζε όλη αυτή η κατάσταση. Το είχε προσπαθήσει, να έχει μια ζωή εκτός οθόνης, αλλά παντά επέστρεφε σε αυτή και τον Alex.

Στην βδομάδα της άδειας της χάθηκε τελείως. Ένα βράδυ πήρε την Χριστίνα τηλέφωνο. "Να έρθω από κει;" της είπε και σε λίγη ώρα βρισκόταν στον καναπέ της. Δεν περίμενε εκείνη να ρωτήσει τίποτα, άρχισε μόνη της να μιλάει. "Είμαι αιχμάλωτη του. Δεν μπορώ να φανταστώ, να σκεφτώ και να δω τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Τι θα κάνω;" είπε και ξέσπασε σε λυγμούς. Η Χριστίνα, δεμένη σε ένα συμβατικό γάμο, της έδωσε μια απάντηση που ποτέ δεν περίμενε να ακούσει, " Κυνήγα το όνειρο ρε. Τι άλλο μας έχει μείνει άλλωστε;"

Με αυτά τα λόγια κοιμήθηκε και αυτό έκανε. Έζησε με το όνειρο, πως οι μορφές της οθόνης θα γίνουν κάποια στιγμή πραγματικότητα, η δική της πραγματικότητα. Και ας μην τα ζούσε ποτέ. Ας έμεναν μια εικόνα στο μυαλό της. Εκείνη θα το κυνηγούσε. Όμως και εκείνο την κυνήγησε.

"Θέλω να σε δω επιτέλους." είδε η Μάνια να αναβοσβήνει στην οθόνη του υπολογιστή της. Έγραψε "Και εγώ." και πάτησε αποστολή. Και ήρθε η στιγμή, που βρέθηκαν. Οι μορφές απέκτησαν υπόσταση. Το όνειρο έγινε πια καθημερινότητα, μια καθημερινότητα που τη μοιράζονταν οι δυο τους.