Μαγική κλωστή

Έβαλε το κλειδί στην πόρτα. Μπήκε μέσα, πέταξε την τσάντα στο πάτωμα, προχώρησε στο σαλόνι και κάθισε στην μπερζέρα. Ένιωσε τις σκέψεις να πολιορκούν τον εγκέφαλο της. Σηκώθηκε, πήγε στην κουζίνα και έβαλε ένα ποτό. Το άφησε στο τραπεζάκι δίπλα της, άναψε το φωτιστικό και πήγε στο υπνοδωμάτιο.

Ήταν μεγάλο και ακατάστατο. Παντού σκόρπια βιβλία, μουσαμάδες και σχέδια, πεταμένα στο πάτωμα. Δεν χρειάστηκε όμως να ψάξει καθόλου. Ήξερε που να βρει αυτό που ήθελε. Κατευθύνθηκε μηχανικά στη βιβλιοθήκη, πήρε το τετράδιο και κουρνιάστηκε στην πολυθρόνα. Ήπιε μια γουλιά από το ποτήρι της, άναψε ένα τσιγάρο και άρχισε να διαβάζει. Στην πρώτη φράση γέλασε : "7 Απριλίου 2005, τότε άρχισαν όλα". Όντως τότε είχαν αρχίσει όλα και σήμερα εν έτη 2017 δεν ήταν σίγουρη αν είχαν τελειώσει.

Χρόνια προσπαθούσε, όχι να τον ξεχάσει, αλλά να τον χάσει. Πάντα όμως τον έβρισκε μπροστά της. "Μας δένει μια μαγική κλωστή εμάς τους δύο. Δεν το έχεις καταλάβει;" της έλεγε συχνά. "Α ναι; Και τι χρώμα έχει;" απαντούσε εκείνη ειρωνικά. "Μαύρο γιατί μας ενώνουν τα σκοτάδια μας." ήταν η απάντηση που της έδινε.

Ο ήχος του τηλεφώνου την διέκοψε και ταυτόχρονα την ενόχλησε. "Εμπρός." είπε με φωνή κοφτή και απότομη. "Ναι, είμαι έτοιμη. Απ' όλες τις απόψεις." είπε, έκλεισε το τηλέφωνο και βυθίστηκε στη σκέψη της. Δεν καταλάβαινε γιατί αγχωνόταν ο Αντώνης. Η έκθεση είχε στηθεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κόσμο θα μάζευε, το μόνο που δεν ήξεραν, ήταν το πως θα πήγαιναν οι πωλήσεις.

Την Ηλέκτρα όμως δεν την άγχωνε αυτό. Είχε αγχωθεί υπερβολικά για το γεγονός, πως για πρώτη φορά, θα περιλάμβανε σε έκθεση τον πίνακα του. Το μόνο έργο της, που για χρόνια κρατούσε αθέατο, παρόλο που όλοι-θεωρώντας το, το καλύτερο της- την πίεζαν να το εκθέσει. Ποτέ πριν δεν το είχε θελήσει και κανείς δεν κατάλαβαινε τι είχε αλλάξει.

"Τώρα νομίζω πως ξέρω τι πρέπει να κάνω." σκέφτηκε, έκλεισε το τετράδιο και έπεσε να ξεκουραστεί.

Η αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο.Όλοι περίμεναν να δείξουν 10 οι δείχτες του ρολογιού. Τότε θα άνοιγε η αίθουσα, με τον highlight πίνακα της έκθεσης, τον "Μαύρο Άγγελο". Όταν έφτασε η ώρα, η Ηλέκτρα πλησίασε, αγνόησε τα έκπληκτα βλέμματα, μπροστά στην ασυνήθιστη μαύρη κορδέλα και την έκοψε, βγάζοντας ένα επιφώνημα ανακούφισης. Ήλπιζε να μην ήταν μόνο συμβολικό το κόψιμο της "μαγικής κλωστής".

Ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει. Ελάχιστοι είχαν απομείνει στην αίθουσα. η Ηλέκτρα στεκόταν μπροστά από τον πίνακα και σκεφτόταν πως μόνο η ίδια και εκείνος θα καταλάβαιναν το εικονιζόμενο πρόσωπο, όταν η φωνή τη διέκοψε.

-Συγγνώμη, δεν υπάρχει τιμή στον κατάλογο για αυτόν τον πίνακα.

Γύρισε και τον είδε, μα παρέμεινε ψύχραιμη.

-Δεν είναι προς πώληση ο συγκεκριμένος.

-Γιατί; Είναι τόσο όμορφος.

-Γιατί εικονίζει μια σκιά και μετά την έκθεση θα γυρίσει στην αποθήκη. Όπως όλες οι σκιές ζουν στα σκοτάδια, θα επιστρέψει και αυτή στα δικά της.

Έφυγε ξέροντας, πως αν και έκοψε την κλωστή, η σκιά πάντα θα την ακολουθεί.