Κοντσέρτο-Γκρόσο

Ανέβηκε τα σκαλιά της εισόδου και έψαξε όπως πάντα για τα κλειδιά της. Άνοιξε, μπήκε μέσα και ανέβηκε ως τον τρίτο όροφο που βρισκόταν το διαμέρισμα της. Όλη την ώρα που η Merawen έκανε αυτή τη διαδικασία, τα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω της. Όταν είδε να ανάβει το φως του διαμερισμάτος της, έφυγε ήρεμος, ξέροντας πως σε λίγο θα έπεφτε για ύπνο.

Μήνες είχε γίνει η σκιά της, ο Wrong guy, αλλά εκείνη δεν το είχε καταλάβει. Η παρουσία του, αν και γοητευτική, ήταν πολύ διακριτική. Ήξερε τα πάντα γι' αυτήν. Τι ώρα ξυπνάει, τι ώρα κοιμάται, τι ώρα είχε πρόβα, τα πάντα. Και ήταν πάντα εκεί, στο κατάλληλο σημείο να παρακολουθεί, χωρίς όμως να γίνεται αντιληπτός. Δεν το συνέφερε άλλωστε. Αν τον έβλεπε θα τον αναγνώριζε αμέσως.

Της είχε τραβήξει την προσοχή, από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους και ας μην κατέληξε όπως θα ήθελε εκείνος. Το ψηλό του ανάστημα, η αρρενωπότητα του και το όμορφο πρόσωπο του, σε συνδυασμό με το σκούρο κοστούμι του, που το συμπλήρωνε ένα κόκκινο βελούδινο μαντήλι στην τσέπη του σακακιού του, του έδιναν μια μυστηριώδη γοητεία, στην οποία, τουλάχιστον τότε η Merawen, δεν είχε μπορέσει να αντισταθεί. Μετά τα πράγματα άλλαξαν.

Ο Wrong ήταν πολύ κτητικός και οι απαιτήσεις της ορχήστρας για την Merawen ιδιαίτερα αυξημένες, με αποτέλεσμα ομηρικούς καυγάδες μεταξύ τους. Θεωρούσε ότι το τσέλο ήταν πιο σημαντικό από τον ίδιο. Εκείνη δεν άντεχε άλλο και όταν έπρεπε να ξεκινήσει επιπλέον πρόβες για το κοντσέρτο, βρήκε αφορμή και χώρισαν. Εκείνος δεν το πήρε καλά, αλλά μετά από λίγο εξαφανιστήκε από τη ζωή της. Δυστυχώς όμως, όχι γιατί το είχε πάρει απόφαση, όπως νόμιζε εκείνη.

Αντίθετα η μυστηριώδης φιγούρα, που κρυβόταν στα σκοτάδια κάτω από το σπίτι της, ετοίμαζε την αντέπιθεση της. Ένα βράδυ που ήξερε πως θα γύριζε αργά από την πρόβα, την περίμενε. Την άφησε να ανέβει πάνω, να μπει στο διαμέρισμα και έπειτα από ελάχιστα λεπτά της χτύπησε το κουδούνι. Αν και ρώτησε ποιός ήταν, δεν δίστασε να του ανοίξει. "Τι θέλεις εδώ;" είπε η Merawen όταν μπήκε μέσα ο Wrong.

"Ήθελα να μιλήσουμε απλά." απάντησε εκείνος, παρόλο που ήταν σίγουρος για την απάντηση που θα του έδινε. Πως πλέον δεν υπήρχε κάτι να πουν. Κατάφερε όμως να την πείσει, πως δεν υπήρχε λόγος να μην μιλιούνται καθόλου και της ζήτησε να πιούν ένα ποτό. Μετά θα έφευγε, έτσι ήρεμα, όπως είχε έρθει. Όσο εκείνη ετοίμαζε τα ποτά, εκείνος έβαζε μουσική.

Αφού ήπιε μια γουλιά, η Merawen, σηκώθηκε και πήγε να αλλάξει την μουσική. Την ώρα που στεκόταν μπροστά από το σύνθετο, ο Wrong σηκώθηκε, την έπιασε από τους ώμους και την έριξε με δύναμη στο γυάλινο τραπεζάκι του σαλονιού. Χιλιάαδες κομμάτια γυαλιού άρχισαν να μπήγονται στη σάρκα της, ενώ έβγαζε κραυγές πόνου. Φώναζε για βοήθεια, αλλά εκείνος δεν την άκουσε. Είχε πάει ήδη στο μέσα δωμάτιο. Όταν γύρισε κρατούσε στα χέρια του, το τσέλο της. Την κοίταξε, ήταν μισολιπόθυμη και το αίμα είχε ποτίσει το λευκό της φόρεμα. Δεν δίστασε στιγμή. Έμπηξε με δύναμη τη μεταλλική ράβδο στήριξης του τσέλου στην καρδιά της.

Σπαρτάρισε για λίγο σαν το ψάρι και μετά ξεψύχησε. Ο Wrong στάθηκε απέναντι της, κοντά στην είσοδο του διαμερισμάτος. Έστρωσε λίγο τα μαλλιά του, ίσιωσε το βελούδινο μαντήλι του και άνοιξε την πόρτα. Βγαίνοντας γύρισε να την δει μια τελευταία φορά. " Αν σε άφηνα να ζήσεις, θα κυνηγούσες το όνειρο σου, χωρίς εμένα. Καλύτερα λοιπόν, να χαθούν τα όνειρα και των δυο μας, μαζί σου." είπε, άναψε το πούρο του και χάθηκε στη σκάλα.

[Μerawen όλο δικό σου. Και να θυμάσαι, πως τα όνειρα χάνονται μόνο όταν χαθούν αυτόι που τα κάνουν.]