Περιπλάνηση

Για ώρες περπατούσε μονάχη. Η νύχτα είχε πέσει από νωρίς και έκανε κρύο. Η βροχή που δυνάμωνε την είχε κάνει μούσκεμα και έτρεμε ολόκληρη. Δεν έψαξε όμως για κατάφυγιο. Ποτέ της δεν είχε ψάξει. Κοίταξε γύρω της και χαμογέλασε, καθώς έβλεπε τον καπνό του τσιγάρου της να απλώνεται παντού γύρω της. Για μια φευγαλέα στιγμή ένιωσε πως δεν ήταν και τόσο μόνη. Πάντα υπάρχει κάποιος ή κάτι, αρκεί να ξέρεις που να κοιτάξεις.

Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και άφησε τη σκέψη της ελεύθερη. Αποφάσισε να ακολουθήσει τα φώτα. Αν δεν την έβγαζαν πουθενά, θα την οδηγούσαν σίγουρα στο τέλος. Στο τέλος του δρόμου όμως και όχι της διαδρομής. Αυτή ίσως να μην τελείωνε ποτέ. Εκείνη όμως πάντα θα την αναζητούσε. Θα σταματούσε στο τέλος του δρόμου να ξαποστάσει και έπειτα θα ακολουθούσε και πάλι τα φώτα.

Όταν την κούρασαν τα φώτα, κρύφτηκε σε ένα σκοτεινό σημείο του δρόμου και ακούμπησε στον τοίχο. Δεν την τρόμαξε η μορφή που πλησίαζε προς το μέρος της. Έμοιαζε σαν να την περίμενε. Η αντρική φιγούρα στάθηκε απέναντι της και την παρατηρούσε. Δεν είχε περάσει πολλή ώρα, όταν έσπασε τη σιωπή και τη ρώτησε: "Τι κάνεις μονάχη μέσα στο κρύο;"

"Περπατάω και προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Όχι της ζωής. Αυτά κολλάνε. Αλλά της ψυχής. Αυτά είναι που πονάνε."

Τότε ο άντρας της χαμογέλασε, τύλιξε το κασκόλ του γύρω από το λαιμό της και είπε: "Πολλές φορές αυτό που γυρεύουμε, δεν είναι έξω, αλλά μέσα μας." και χάθηκε στο σκοτάδι, ξαφνικά, όπως εμφανίστηκε.