Ο Φοίβος, ο σκύλος και η Βαρκελώνη

"Ρε, τα έχω όλα υπό έλεγχο. Θα βγούμε, θα γυρίσουμε νωρίς και αύριο πετάμε. Μην ανησυχείς." είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Έπρεπε να ετοιμαστεί, γιατί από ώρα σε ώρα θα ερχόταν. Όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια. Αφού τακτοποίησε τα πάντα, έφτιαξε ένα ζεστό καφέ και κάθισε να τον περιμένει. Σε λίγη ώρα χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε γεμάτη χαρά.

"Phoebus. Καλώς ήρθες. Έλα, πέρνα μέσα." είπε χαμογελαστή. "Καλώς σε βρήκα και σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Ξέρω πως έχεις ταξίδι αύριο και..." δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη φράση του. Δεν τον άφησε. Ήταν χαρούμενη, που θα τον φιλοξενούσε και ας ήταν για ένα μόνο βράδυ και ας μην είχε καταλάβει, πως είχε ξεμείνει ξαφνικά στο σπίτι της. Το ότι πετούσε την επομένη για Βαρκελώνη με τον Wrong και τον Apsoy, δεν την είχε προβληματίσει. Αν το ξενυχτούσαν πολύ, απλά θα πήγαινε κατευθείαν στο αεροδρόμιο.

Του έδειξε το δωμάτιο του, του έφτιαξε και ένα καφέ και κάθισαν να τα πούνε λίγο. Με την κουβέντα πέρασε η ώρα. Η Orestis έπρεπε να φτιάξει τη βαλίτσα της και ο Phoebus να κάνει ένα μπάνιο και να ετοιμαστεί για να βγουν. "Προτείνω ένα ζεστό αφρόλουτρο, θα σε χαλαρώσει από το ταξίδι." του είπε. Εκείνος πήγε στο μπάνιο και εκείνη στο δωμάτιο.

Μετά από λίγη ώρα του χτύπησε την πόρτα. "Έλα, τι θες;" φώναξε ο Phoebus από μέσα. "Σόρρυ ρε, αλλά χρειάζομαι το πιστολάκι. Να μπω;" ρώτησε. "Άντε, μπες. Έχω τραβηγμένη την κουρτίνα έτσι και αλλιώς." της απάντησε. Μπήκε μέσα και πήρε το πιστολάκι από το ντουλάπι. Το έβαλε στην πρίζα και τράβηξε την κουρτίνα. "Τι κάνεις;" φώναξε ο Phoebus. "Σόρρυ Φοιβούλη που θα το κάνω τόσο κοινότυπα, αλλά δεν έχω χρόνο να σκεφτώ. Έχω ταξίδι." είπε και έριξε το πιστολάκι στην μπανιέρα.

Το σώμα του άρχισε να σπαρταράει και τα φώτα να τρεμοπαίζουν, μετατρέποντας το μπάνιο σε κλαμπάκι. Ώσπου το σώμα του έπεσε άψυχο στη μπανιέρα και το σπίτι βυθίστηκε στο σκοτάδι. "Αμάν ρε Phoebus, την καταστροφή έφερες. Μου έριξες και το γενικό." σκέφτηκε και πήγε στον πίνακα να το φτιάξει. Ευτυχώς δεν είχε καεί η ασφάλεια. Απλά την ανέβασε και όλα επανήλθαν. Πήγε στο δωμάτιο, τελείωσε τη βαλίτσα και έπεσε για ύπνο.

Το ραντεβού ήταν στην είσοδο του αεροδρομίου. "Καλημέρα σας." είπε όλο κέφι. "Καλώς την. Ευτυχώς δεν άργησες. Ο Phoebus;" την ρώτησε ο Apsoy."Έφυγε...Και όσο να το κάνεις, μεγάλο ταξίδι. Θα αργήσει να φτάσει." απάντησε η Orestis. Ήπιαν ένα καφέ, αφού πέρασαν τον έλεγχο και περίμεναν να επιβιβαστούν. Της παραχώρησαν τη θέση στο παράθυρο και περίμεναν την απόγειωση.

"Αμάν." ούρλιαξε σχεδόν η Orestis. "Τι έπαθες;" τη ρώτησαν ο Wrong και ο Apsoy έντρομοι. "Ξέχασα να βάλω φαγητό στο σκύλο. Και δεν έχει κανείς κλειδιά." είπε, αλλά οι άλλοι έμειναν άφωνοι, καθώς δεν ήξεραν τι να της πουν. "Αα, οι σκύλοι τρώνε ωμό κρέας;" ρώτησε. "Ναι, γιατί;" αποκρίθηκαν και οι δύο με μια φωνή. "Εντάξει τότε. Έχω αφήσει κάτι κρέατα στο σπίτι, δεν θα μου ψοφήσει." είπε φανερά ανακουφισμένη.

Η βδομάδα στη Βαρκελώνη πέρασε γρήγορα και εκείνοι πολύ όμορφα. Όταν γύρισε σπίτι της και άνοιξε την πόρτα, μύριζε απίστευτα. "Ευτυχώς είχα βάλει αρωματικά χώρου παντού και δεν πήραν χαμπάρι οι γείτονες." σκέφτηκε και πήγε στο μπάνιο. Βρήκε το πτώμα του Phoebus ή καλύτερα, ό,τι είχε απομείνει από αυτό και έτρεξε αμέσως στο δωμάτιο να βρει το σκύλο της. "Α, εδώ είσαι πουτανίτσα;" είπε όταν την βρήκε. "Έφαγες καλά; Ελπίζω να μην συνήθισες. Από αύριο επιστρέφεις στην ξηρά τροφή."