Ταπετσαρία

Ρούφηξε αγχωμένα την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο της. Η γεύση της γόπας της προκάλεσε μια μικρή αίσθηση αηδίας. Έπρεπε να κόψει την κακή συνήθεια να καπνίζει τα τσιγάρα μέχρι τέλους. Όμως δεν ήταν αυτό το πρόβλημα της τώρα. Σκεφτόταν πως δεν έπρεπε να τον καλέσει σπίτι της. "Όλοι οι άλλοι εντάξει, αυτός όμως με τρομάζει. Ίσως θα έπρεπε να τον αφήσω ήσυχο." έλεγε στον εαυτό της.

Ξαφνικά όμως θυμήθηκε το γέλιο του, όταν του είπε με τι ασχολείται και τα μάτια της άρχισαν να πετούν σπίθες. "Χαχαχα. Είσαι γλύπτρια και τώρα ασχολείσαι με ταπετσαρίες." αυτή ήταν η αντίδραση του Μορφέα και δεν της άρεσε καθόλου. "Έπρεπε να συμπληρώσω ανθρώπινες, να σου κοπεί το γέλιο." σκέφτηκε και αποφάσισε να μείνει στο αρχικό σχέδιο.

Το κουδούνι ακούστηκε στις 6:30 ακριβώς. Εγγλέζος για το μάθημα γλυπτικής ο κύριος Μορφέας. Άνοιξε φορώντας το καλύτερο και πιο αθώο της χαμόγελο. "Καλώς ήρθες." του έιπε. "Καλώς όρισα στο βασίλειο της Orestis." απάντησε καθώς έμπαινε στο σαλόνι. "Είμαι πανέτοιμος για το μάθημα." έκανε χαμογελώντας. "Ωραία. Να πιούμε ένα καφεδάκι πρώτα όμως." και του έγνεψε να την ακολουθήσει στην κουζίνα.

Καθώς έριχνε το ζεστό νερό στην κούπα, ο Μορφέας παρατήρησε τα χέρια της. "Γιατί φοράς γάντια;" ρώτησε έκπληκτος. "Για να μην αφήσω αποτυπώματα στον πηλό." είπε ετοιμόλογη όπως ήταν. Μετά από λίγο καφέ και δυο τσιγάρα, έκρινε πως είχε έρθει η ώρα να αρχίσει το μάθημα. Κατευθύνθηκαν στο πίσω δωμάτιο, που είχε μετατραπεί σε εργαστήριο. Ο Μορφέας έμεινε έκπληκτος με τα άπειρα κοπίδια και χειρουργικά εργαλεία, που δέσποζαν δίπλα στον τεράστιο πάγκο.

Δεν ρώτησε τι τα ήθελε. Υποψιάστηκε πως κάπου χρησίμευαν και σύντομα θα το ανακάλυπτε. "Λοιπόν, θα φτιάξουμε ταπετσαρία για την πολυθρόνα μου. Θέλω καιρό να την αλλάξω." του είπε εκείνη. "Τι πρέπει να κάνω;" ρώτησε. "Βάλε το χέρι σου στον πάγκο, να το σχεδιάσουμε, για να κόψουμε μετά το ύφασμα στο σχήμα του χεριού σου." απάντησε αδιάφορα, ψάχνοντας τα εργαλεία της. Όταν έβαλε το χέρι του, πήρε το κοπίδι και το κάρφωσε με μανία στο χέρι του. Ο Μορφέας ούρλιαξε από τον πόνο και προσπάθησε να τραβήξει το χέρι του, αλλά το κοπίδι είχε καρφωθεί με τόση δύναμη, που είχε διαπεράσει το χέρι του και είχε πιαστεί και στον πάγκο.

"Σε λίγο θα μουδιάσεις και δεν θα νιώθεις καν τον πόνο." είπε, καθώς έπαιρνε το μικρό μαχαίρι. Το έφερε στο λαιμό του και τον χαράκωσε από την μια άκρη ως την άλλη. Το αίμα άρχισε να τρέχει ζεστό και πυκνό και να γεμίζει την Orestis, αλλά και τα πάντα γύρω της με αίμα. Όταν απελευθέρωσε το χέρι του Μορφέα από τον πάγκο, το σώμα του έπεσε στο πάτωμα σπαρταρόντας σαν το ψάρι και χύνοντας ακόμα περισσότερο αίμα.

"Α ρε Μορφέα, θάλασσα τα έκανες. Θάλασσα αίματος." είπε και έσκασε στα γέλια. "Και σας το έχω πει. Μην με νευριάζετε. Όταν θυμώνω γίνομαι παρορμητική και απρόσεχτη." σκεφτόταν ενώ πήγαινε να πάρει τη σφουγγαρίστρα για να μαζέψει το χαμό, που είχε δημιουργήσει. Μαζέψε τα πολλά και αποφάσισε να καθαρίσει το χώρο αργότερα, όταν θα είχε ολοκληρώσει το έργο της.

Πήγε πάνω από το πτώμα του Μορφέα, τον έγδυσε από τη μέση και πάνω και τον γύρισε μπρούμυτα. Πήρε ένα σφουγγάρι και έβρεξε την πλάτη του, για να είναι και καθαρή και υγρή. Μετά με τα χειρουργικά της εργαλεία χάραξε δυο τετράγωνα στην πλάτη του, αφαίρεσε το δέρμα και το ακούμπησε στον μεταλλικό δίσκο πάνω στον πάγκο. Γύρισε τον Μορφέα ανάσκελα και επανέλαβε τη διαδικασία στον θώρακα του.

Αφού τελείωσε, πήρε το μέτρο και άρχισε να μετράει την πολυθρόνα για να δει πως θα έραβε τα κομμάτια για την ταπετσαρία. "Όχι ρε γαμώτο, δεν φτάνει το δέρμα για την πολυθρόνα." σκέφτηκε και κοίταξε το σώμα του Μορφέα. Δεν ήθελε όμως να χρησιμοποιήσει και άλλα, μικρότερα κομμάτια δέρματος. "Δε γαμιέται. Και το μαξιλάρι χρειάζεται μια αλλαγή ταπετσαρίας." είπε φωναχτά και πήγε να ανοίξει την ραπτομηχανή.