Ακούμπησε το κεφάλι της στην παλάμη της και έγειρε έξω από το ανοιχτό παράθυρο. Δεν χάζευε το τοπίο, αλλά φαντασιωνόταν την εικόνα, που είχε στο μυαλό της καιρό τώρα. Την πρώτη αμήχανη χειραψία και μετά τους δυο τους αγκαλιασμένους και χαμογελαστούς, να ανταλλάσσουν όρκους αιώνιας αγάπης.
"Ψιτ κοπελιά. Ξύπνα φτάσαμε. Τι σκέφτεσαι;" τη διέκοψε η φωνή της Μυρτώς. "Τίποτα μωρέ. Είχα μια ιδέα για ένα κόμικ, αλλά είναι λίγο χαζορομαντικό και δεν μου βγαίνει κιόλας." απάντησε η Αλκμήνη. "Δηλαδή;" ρώτησε εκείνη. "Απλά, έχω στο μυαλό μου την πρώτη εικόνα και την τελευταία, αλλά μου λείπει όλο το ενδιάμεσο στόρυ." απάντησε κάπως επιφυλακτική.
"Πάντα αυτό ήταν το πρόβλημα σου νομίζω. Ερωτεύεσαι ιδέες και..." δεν ολοκλήρωσε τη φράση της, καθώς είδε το πρόσωπο της Αλκμήνης να συννεφιάζει. Εκείνη δεν μίλησε. Ήξερε ότι είχε δίκιο. Πάντα έτσι έκανε, έπαιρνε την πρώτη ύλη και την φανταζόταν στην τελική της μορφή. Χάνοντας την όλη διαδικασία, που την έφτανε εκεί. Ξαφνικά της ήρθε στο μυαλό ο Λάμπρος. Με αυτόν είχε δει τη διαδικασία και ως ένα βαθμό την έβλεπε ακόμη. Αλλά δεν τον ανέφερε.
Έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου και ανέβηκε στο σπίτι της. Όταν μπήκε στο διαμέρισμα, τον βρήκε στον καναπέ, όπως πάντα. Προχώρησε για να πάει μέσα, αλλά την άρπαξε από το χέρι και την κάθισε στα γόνατα του. "Δεν έχω όρεξη. Άσε με." είπε κοφτά η Αλκμήνη και πήγε στο δωμάτιο. Έβαλε τις πυζάμες της, έκανε κάτι να φάει και έπεσε να ξαπλώσει.Κουλουριάστηκε στην κουβέρτα της, έσφιξε το μαξιλάρι και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Ένιωθε τον πόνο, τον πόνο της απώλειας να πλημμυρίζει τις φλέβες της, το σώμα της, το είναι της.
Πετάχτηκε από το κρεβάτι και άναψε το φως. Πήρε τη φωτογραφία του από τη βιβλιοθήκη και κάθισε ανάμεσα στα μαξιλάρια. "Πρέπει να γυρίσεις εδώ μέσα. Η ιδέα σου, πρέπει να σταματήσει να με στοιχειώνει. Η Μυρτώ έχει δίκιο." είπε και αφού ηρέμησε την πήρε ο ύπνος.
Τον Λάμπρο δεν τον ξαναείδε από τότε. Μόνο κάποια μοναχικά βράδια, ένιωθε το χέρι του να της χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά. Ήταν τα βράδια, που κοιμόταν με βαθιά ριζωμένη μέσα της την ιδέα, πως κοντά του είχε υπάρξει ασφαλής.
30 σχόλια:
Omorfo mikrh mou..melanxolika omorfo..
Μουσίτσα μου, δεν θα το έλεγα μελαγχολικό.
Το να ελευθερώνεσαι από μια ιδέα, είναι καλό.
Προϋποθέτει όμως το να αφήνεις την ιδέα για μία παρουσία.
apapapa
ego psixoplakothika me to telos,ekei pou tin xaideye!
eisai kala genika?
:-p
Μόνο σε μένα άρεσε; :PPP
Αν σκεφτείς, πως σε αντίθεση με την ηρωίδα μου, εγώ δεν έχω ελευθερωθεί από την ιδέα και ούτε θέλω βέβαια...
Είμαι καλά...ειδικά όταν μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Φιλάκια
Poios sou xaideuei ta mallia???
Am I missing something? :)
Xerase ta ola...
Μουσίτσα μου τίποτα δεν χάνεις.
Μιλάμε για ιδέες!!!
"Το να ελευθερώνεσαι από μια ιδέα, είναι καλό.
Προϋποθέτει όμως το να αφήνεις την ιδέα για μία παρουσία."
κι αν δεν υπάρχει παρουσία, πώς θα απελευθερωθείς?
ιδέες κι απουσίες, whatever it takes to make our lives complicated...
αν ήταν όλα εύκολα, μπορεί και να βαριόμασταν...
μάκια!
ΥΓ: ξεράδια και η Μαρίνα και ο παπαστρούμφ :Ρ
Παπαστρουμφ μου έγραψες πάλι.
Δεν έχω απάντηση σε αυτό που ρωτάς.
Και δεν νομίζω και να έχω, καθώς "εγώ με τις ιδέες μου..." που λέει και το άσμα, άσε που παρόλο που είναι δική μου απάντηση στη Μουσίτσα, δεν σημαίνει ότι συμφωνώ κιόλας. Άλλωστε, στο κείμενο δεν αναφέρεται κάποια άλλη παρουσία!!!χεχε
Ως γνωστόν έχουμε πρόβλημα για κάθε λύση, έτσι να μην βαριόμαστε!!!
Μάκια
ΥΓ. Αν δεν ξέρει ολόκληρος παπαστρουμφ, η Μαρίνα θα ήξερε;
Κ εγώ έχω στο νου μου μια Μαρίνα που ήξερε αλλά την ξαναπάτησε οπότε μαλακίες είναι αυτά που λένε ότι η Μαρίνα τώρα ξέρει και δεν την ξαναπατάει...
Μαρίνα μου...
και εμείς για αυτή λέμε!!!
Που νόμιζει πως ήξερε και δεν θα την ξαναπατήσει!!!
ΥΓ. Γιατί ανέφερε στον εαυτό σου σε τρίτο ενικό;χεχε
διαβαζοντας τα ποστ σου σε αυτη τη σελιδα(γιατι παρολο που δεν αφηνω σχολια,τα διαβαζω ολα)σκεφτομουν ποσο διαφορετικοι ειμαστε αναλογα με τις περιστασεις..στην αλλη σελιδα εισαι το αλλο ακρο απ οτι σε αυτη..και αυτο μαρεσει..γιατι ειναι ανθρωπινο...τελεια...ολα..εισαι πολυ χαρισματικο ατομο..
Καλέ ποιό μελαγχολικό τέλος λένε όλοι; Εγώ σκιάχτηκα!! Έχω και παρκέ στο σπίτι και τρίζει...απαπα.
Soula
@ Mad μου σε ευχαριστώ πολύ.
Είμαι και σαν άνθρωπος έτσι!!!
ΥΓ. Το χαρισματικό άτομο με έφτιαξε πολύ.
@ Σούλα μου τι να πω;
Με τι το περνάς το παρκέ;
Overlay;
Ορεστάκο μου καλέ
Θα σου δώσω μιά αγκαλίτσα
Και χωνάκι παγωτό
Με πολύ πολύ τρουφίτσα!!
Σμοκ!!
Ναι, ναι.
Και την αγκαλίτσα θέλω και το παγωτό και την τρουφίτσα!!!!
Φιλάκια
Σιγά μην το κάνω εγώ το παρκέ..
Έχουμε το υπηρετικό προσωπικό εξ Αλβανίας ονόματι Βιολέττα(γνωστή και ως "δούλα") και το κάνει!
Γιατί αισθάνομαι ώρες ώρες οτι έχουμε ξεφύγει όλοι μαζί;Τί μου συμβαίνει Θεέ μου;;
Soula
Σούλα μου και εγώ το νιώθω!!!
Μάλλον είναι πλανητικό το θέμα...
Κάποιος πλανήτης θα είναι ανάδρομος πάλι!!!
Χμ... γνώριμο μου φαίνεται αυτό. Νομίζω ότι το ίδιο έκανα κι εγώ.. έπαιρνα την πρώτη ύλη (την αρχή) και άφηνα το μυαλό να πετά. Πολύ κακό.
Αλλά και κάποιες άλλες, πολύ καλό.
Οι εμμονές και η προσκόλληση είναι που πρέπει να τιθασεύονται.
Συμφωνώ μαζί σου καλέ μου.
Καλό είναι να πετά το μυαλό, αλλά χωρίς τις εμμονές.
Φιλιά
αρκει να μην πετά το μυαλό, χάνοντας την πραγματικότητα. το φανατσιακό, όταν μας οδηγεί να ζούμε σε αυταπάτες, είναι πολύ μπερδεγουέι.
just find you μικρή.και μου αρέσει το Blog σου. τα λέμε.
Άμμε στα μαλλιά καλώς ήρθες και ευχαριστώ.
Είναι φορές που το μυαλό χάνεται στην αυταπάτη χωρίς να το καταλαβαίνει.
Και μια οδυνηρή πραγματικότητα κάνει απλά πιο εύκολο το να βυθιστείς ακόμα περισσότερο στη φαντασία.
Καλό ή κακό, σημασία έχει τι μας κάνει να χαμογελάμε.
Θα τα λέμε.
An grafeis etsi twra den thelw na fadastw pws tha grafeis se kati xronia..filia..
Υποθέτω το λες για καλό ε;χεχε
Σε ευχαριστώ πολύ!
Φιλάκια
ΥΓ. Αν σκεφτείς πόσα περισσότερα πράγματα θα έχω μάθει και δει σε λίγα χρόνια...πολύ υλικό στη συλλογή μου.
Fysika gia kalo to lew..oson afora to allo..se pisteyw. Fainetai eksallou..
Φαίνεται ε;
:)))
Φιλάκια
Ακόμα την βλέπω...
Και την νιώθω κι εγώ πλάι μου το βράδυ. Κι όταν ανοίγω τα μάτια μου είναι εκεί και μου χαμογελάει...
Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια...
Κάποια πράγματα δεν τα ξεπερνάς ποτέ...
κι εμένα λίγο με άγχωσε ρε ορεστάκο μου αυτό...
:(
Αλλά για να το αποκαλείς εσύ μπάουνς...
μου αρκεί ;)
@ Μορφέα δεν θα πω κάτι.
Τα έχουμε πει άλλωστε για το καζάνι!!!
Εξάλλου σημασία έχει τι μας κάνει να χαμογελάμε!
@ Γλυκούλη μου μην αγχώνεσαι!
Προοπτικές άλλωστε...χιχι(ξέρεις εσύ)
Δίνω νέα διάσταση στο μπάουνς.
Μπάουνς= ό,τι μας κάνει να έχουμε εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο! (είτε είναι μια ιδέα, είτε μια παρουσία)
Φιλάκια
to asximo stin istoria sou den einai o Lampros kai osa perase kai den perase mazi tou.
einai o allos sto saloni,pou analwnetai...
Γλυκιά μου, ο άνθρωπος στον καναπέ είναι ο Λάμπρος ή καλύτερα η ιδέα του Λάμπρου που την στοιχειώνει.
Δημοσίευση σχολίου