Orestis-Equilibrium 1-1

Η Παρασκευή είχε έρθει και ήταν έτοιμη για αναχώρηση. Αν και το περίμενε καιρό αυτό το διήμερο, κάτι την κολλούσε. Είχε ένα παράξενο αίσθημα ότι δεν έπρεπε να πάει. Το είχε υποσχεθεί όμως και αυτό ήταν υπεράνω όλων. Έβαλε μπρος το αυτοκίνητο και ξεκίνησε. Δεν ήταν μεγάλη διαδρομή, αλλά έφτασε όταν είχε βραδιάσει για τα καλά. Στη θέα του σπιτιού τρόμαξε λίγο. Της θύμισε τις επαύλεις που έβλεπε στα θρίλερ. Δεν πτοήθηκε όμως, προχώρησε στον κήπο, έφτασε στην πόρτα, χτύπησε το κουδούνι και περίμενε.

Ο Equilibrium άνοιξε όλο χαρά. "Καλώς την. Δεν δυσκολεύτηκες να το βρεις ε;" την ρώτησε. "Όχι. Οι οδηγίες σου ήταν πολύ καλές." απάντησε και μπήκε μέσα. Της έδειξε το δωμάτιο της και της είπε ότι θα την περίμενε κάτω να πάρουν ένα απεριτίφ πριν το δείπνο. "Χμ, αυτή είναι δική μου ατάκα. Λες;" σκέφτηκε όσο ετοιμαζόταν. Έκανε ένα γρήγορο ντους, ντύθηκε και κατέβηκε. Τον βρήκε μπροστά στο τζάκι.

"Έτοιμη; Τακτοποιήθηκες εντάξει;" τη ρώτησε. "Ναι, όλα μια χαρά." απάντησε. Ένιωθε μια περίεργη αμηχανία στον αέρα, αλλά δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Κάποια στιγμή δεν άντεξε και τον ρώτησε. "Πώς και μένεις μόνος σε τόσο μεγάλο σπίτι." είπε με σιγανή, σχεδόν φοβισμένη φωνή. "Μεγάλο και ερημικό. Ότι πρέπει για την περίσταση. Δεν μένω μόνιμα εδώ γλυκιά μου Orestis." είπε με τόνο άκρως αινιγματικό. Ήθελε να τον ρωτήσει τι εννοούσε, αλλά προτίμησε να σιωπήσει. Έμειναν έτσι για λίγα λεπτά, σιωπηλοί συνένοχοι του τι θα επακολουθούσε.

"Λοιπόν, θα φτιάξεις εσύ τα ποτά; Άλλωστε είναι η ειδικότητα σου. Όλα τα σύνεργα είναι στην κάβα. Εγώ θα ετοιμάσω το φαγητό." είπε, της έκλεισε το μάτι και έφυγε από το σαλόνι. Πήγε στην κάβα και έμεινε ώρα να κοιτάει τα μπουκάλια. Τα υπνωτικά χάπια βρίσκονταν σε περίοπτη θέση. Μπερδεύτηκε. Ήταν πλέον σίγουρη, πως ο Equilibrium ήξερε για ποιό λόγο ήταν εκεί. "Γιατί με κάλεσε όμως;" αναρωτήθηκε μέσα της, αλλά η φωνή του διέκοψε τη σκέψη της.

"Δεν πιστεύω να διστάζεις; Ξέρουμε και οι δύο, έτσι δεν είναι; Ετοίμασε τα και έλα στην βεράντα." είπε και την άφησε πάλι μόνη της. Βγήκε έξω με τα ποτά στο χέρι και κάθισε δίπλα του. Η θέα ήταν πανέμορφη. Το σπίτι ήταν σε λόφο. Η βεράντα έβλεπε στη μεριά της θάλασσας με την παραλία και οι δυο τους κοιτάζονταν για ώρα αμήχανοι. "Τι θα φάμε;" ρώτησε αμήχανα η Orestis. "Μανιτάρια με κρέμα γάλακτος. Τι θα πιούμε;" απάντησε ο Equilibrium. "Bloody Mary." είπε και ξεροκατάπιε εκείνη. "Αλήθεια, από την άλλη πλευρά τι έχει;" τον ρώτησε. "Γκρεμό και θάλασσα. Και μετά τίποτα." είπε εκείνος γελώντας.

Την ώρα που ήταν έτοιμοι, εκείνος να πιεί και εκείνη να φάει, ταυτόχρονα ο ένας σταμάτησε τον άλλο. "Δεν μπορώ να το κάνω. Μάλλον ο δρόμος για τη λύτρωση είναι πιο μακρύς απ' όσο πιστεύαμε." έκανε η Orestis σχεδόν κλαίγοντας. "Ούτε εγώ καλό μου. Ίσως δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα." απάντησε ο Equilibrium και την πήρε αγκαλιά. Μετά από λίγο η Orestis έσπασε τη σιωπή. "Πάμε για μια βραδυνή βουτιά;" είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο. "Θα παγώσουμε. Άσε που είναι και ψηλά." της απάντησε. "Δεν εννοούσα στη θαλάσσα. Αλλά βουτιά στο τίποτα."

Προχώρησαν χέρι χέρι μέχρι την άκρη και κοίταξαν κάτω. "Έτοιμος;" τον ρώτησε. "Ναι. Αν βουτήξουμε στο τίποτα, ίσως βρούμε τα πάντα." της απάντησε και με ένα σάλτο βρέθηκαν στο κενό.