Τρίτη και 13

Ξύπνησα σχεδόν χαράματα. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ, μα στάθηκε αδύνατο. Με ξύπνησε μια αίσθηση, που είχα-καιρό τώρα η αλήθεια- ξεχάσει. Η αίσθηση της δίψας για αίμα, συνοδευόμενη από έναν φόβο. Έναν φόβο πως σήμερα έπρεπε να μείνω ήσυχη και άπραγη στο σπίτι. Τελικά σηκώθηκα. Δεν άντεξα την οριζόντια στάση του σώματος μου. Πήγα μηχανικά στην κουζίνα και έβαλα το νερό να ζεσταίνεται. Κοίταξα το ημερολόγιο. "Σύμπτωση θα είναι." σκέφτηκα και πήγα στο μπάνιο.

Με κοίταζα στο μεγάλο καθρέφτη. Οι αναγεννησιακές μου μπούκλες έπεφταν ανέμελα στους ώμους, τονίζοντας το ήρεμο και αθώο μου πρόσωπο. Έβγαλα τα γυαλιά μου, έπιασα τα μαλλιά σε ένα σφιχτό κότσο και ξανακοίταξα στον καθρέφτη, μέχρι να εμφανιστεί η μορφή, που πεισματικά, ήθελα να αντικρύσω. Τότε είδα εκείνο το πλάσμα, με το θολό βλέμμα και τη δίψα να διαγράφεται στο πρόσωπο του. Δίψα να νιώσει τη φοβισμένη σάρκα και το φρέσκο αίμα. Χαμογέλασα με αρκετή δόση ικανοποίησης και πήγα να πιω τον καφέ μου.

Η ημερομηνία εξακολουθούσε να με προβληματίζει. Και αυτό το ρημάδι το ένστικτο, χρόνια συμπαραστάτης μου, μα τώρα είχε έρθει αντιμέτωπο με το πάθος. Πώς να το νικήσει; Ειδικά σήμερα. Ειδικά όταν κατάλαβα ότι το πάθος μου είχε αντικείμενο. Δεν ήθελα να γευτώ οποιδήποτε αίμα, ήθελα το δικό του. Και τίποτα δεν θα με εμπόδιζε. Θα πήγαινα σπίτι του και θα εξαφάνιζα και αυτόν και κάθε συναίσθημα που μου είχε προκαλέσει.

Δεν θα τηλεφωνούσα. Θα ήταν σπίτι. Είχε περάσει το τριήμερο, θα επέστρεφε. Θα γυρνούσε ο Μάνος να θαυμάσει τα έργα του. Πάντα έτσι έκανε. Δημιουργούσε με τα λάδια του και έπειτα έφευγε για 3 μέρες, γιατί δεν άντεχε τη μυρωδιά. Ούτε τους ανθρώπους τους άντεχε βέβαια, για πολύ. Έμπαινε στο πετσί τους και μετά έφευγε, γιατί δεν άντεχε τις δεσμεύσεις. Δεν είχα όμως χρόνο. Έπρεπε να βιαστώ.

Μπήκα με το κλειδί μου. Ποτέ δεν το επέστρεψα. Τον βρήκα στο ατελιέ. Κοιτούσε τους πίνακες να δει αν χρειάζονταν διορθώσεις. Δεν ξαφνιάστηκε, σαν να με περίμενε. Έπινε Σάκε. Λάτρης των ιαπωνικών σε όλες τους τις μορφές. "Θέλεις;" με ρώτησε. "Ναι." είπα και πήγα στην κουζίνα να πάρω ποτήρι. Με τρία ποτηράκια όλα φαίνονταν αλλιώς. Κάπως τρεμάμενα, αλλά όμορφα. Ο Μάνος είχε πιει πολλά περισσότερα. Δεν το σήκωνε. Σύντομα θα έπεφτε για ύπνο. Έτσι έγινε.

Μου φάνηκε σαν δώρο, το ότι δεν θα έπρεπε να τον ναρκώσω εγώ. Το εκμεταλλεύτηκα αμέσως. Τον φίμωσα και τον ξάπλωσα στο πάτωμα. Καθώς τον κοίταζα, σκέφτηκα να του βγάλω τα μάτια με τα πινέλα του. Δεν επιθυμούσα όμως να είναι ένα έγκλημα πάθους, αλλά ένα έγκλημα τέχνης. Δεν ήξερα πως να το κάνω. Τον έγδυσα και άρχισα να τον αλείφω με τα λάδια του. Όντως η μυρωδιά ήταν αφόρητη. Σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν η γεύση τους. Κρίμα που δεν θα τα δοκίμαζα εγώ, αλλά εκείνος. Δεν ήμουν σίγουρη αν κατάπιε ή όχι. Δεν με ένοιαζε κιόλας.

Με ενδιέφερε όμως να σταματήσει να αναπνέει. Και γι' αυτό έπρεπε να βεβαιωθώ. Έβαλα λίγο ακόμα Σάκε, άναψα και ένα τσιγάρο και τον κοίταζα. Ξαφνικά είδα το καβαλέτο. Θα τον σταύρωνα πάνω του, αλλά ήταν πολύ ψηλός και θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Μπορούσα όμως να κάνω το αντίθετο. Πράγμα που έκανα. Με διευκόλυνε και το καβαλέτο, που ήταν τρίποδο και μεταλλικό. Τα πόδια του καβαλέτου μπήχτηκαν στην κοιλιά του. Το αίμα του σκορπίστηκε παντού. Γέμισα με αίματα, αλλά δεν με πείραξε. Σύντομα θα ήταν νεκρός.

Ενώ απολάμβανα το θέαμα, κάτι τράβηξε την προσοχή μου. Ακόμα και αν είχα αντιληφθεί νωρίτερα την παρουσία της, πάλι δεν θα προλάβαινα να πλυθώ για να ξεφορτωθώ το αίμα. Άλλωστε, υπήρχε και το πτώμα του στο δωμάτιο. Δεν πλησίασε. Στεκόταν στην πόρτα και με κοίταζε. "Υπαστυνόμος Αλίκη Παπαγεωργίου." είπε, αλλά δεν έδωσα σημασία. "Σε παρακολουθώ καιρό Orestis, αλλά ήθελα να σε δω και επί τω έργω." είπε και πάτησε τη σκανδάλη του όπλου της. Βυθίστηκα στο σκοτάδι, αλλά δεν φοβόμουν. Πιο πολύ τρόμαζα στην ιδέα ότι θα άνοιγα τα μάτια μου και θα αντίκρυζα φως.

Τέλος πρώτου μέρους. Η συνέχεια στο επόμενο.

[Αφιερωμένο στον Παπαστρουμφ. Και ναι, δεν σκοτώνουμε πλέον μόνο bloggers.]