Κάποτε σ' αγάπησα
μα ακόμα σ' αγαπώ.
Κάποτε σου είπα πως ήσουν τα πάντα
μα τώρα το πιστεύω.
Κάποτε σε έχασα
μα ακόμα σε έχω.
Κι αν οι δρόμοι μας δεν διασταυρωθούν ποτέ,
είναι μάλλον γιατί πάντα
ήταν παράλληλοι.
[Με αφορμή "κάτι" αναπόλησα (για την ακρίβεια πήγα πολλά χρόνια πίσω), μελαγχόλησα και τέλος χαμογέλασα. Όχι για εκείνον, μα για την αγάπη, που δεν σβήνεται, δεν χάνεται. Μπορεί να αλλάζει μορφή και κατοικία, μα στην ουσία της παραμένει αναλλοίωτη.]
11 σχόλια:
Και ναι, η Orestis θολώνει τα νερά δείχνοντάς μας την ρομαντική και ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα της!
Έλα δεν θελω τέτοια...Το ξερεις ότι όλοι περιμενουμε την συνεχεια της προηγούμενης ανάρτησης...
Αλήθεια με ποιά αφορμή γράφτηκε αυτό;Πήγε σωστά κάπου το μυαλό μου άραγε;;;
Ο καλύτερος τρόπος να ξορκίσεις κάποια τέτοια ανάμνηση, είναι να σε μπουγελώσει με γάλα η σωσίας της Τσανακλίδου, και μετά να σε κεράσει Bloody Wrong με μπόλικο τσίλι!
Δοκιμασμένο ;)
Φιλάκια ομορφούλα! :)
@ Iζόλδη ναι τα θόλωσα και με επιτυχία.
Αύριο θα επανέλθω, ψυχρή και άκαρδη όπως πάντα....χεχε
Σωστά πήγε το μυαλό σου, το δικό μου γιατί επιμένει να πηγαίνει δεν ξέρω!
@ Γλυκούλη την έχω ξορκίσει, πάνε και χρόνια από τότε η αλήθεια.
Για το γάλα σωστά τα λες (δοκιμασμένη συνταγή), αλλά αν καθάριζε ο μυστηριώδης μουσάτος θα λέγαμε άλλα τώρα.....χαχα
Ξέρεις εσύ!!!!
Φιλάκια πολλά
αλλάζουν όμως οι άνθρωποι και η αγάπη μένει αναλλοίωτη για τον άνθρωπο του τότε από τον άνθρωπο του τότε...
...αν μένει αναλλοίωτη...
συχνά εξιδανικεύεται στο μυαλό μας μέσα, στις μνήμες που σβήνουν τα άσχημα κρατώντας μόνον τις ομορφιές και τα όνειρα...
καλό σου μεσημέρι
Αλλάζουν οι ανθρώποι ναι.
Αλλά αυτό γράφτηκε από έναν άνθρωπο του τώρα, αναφερόμενο στο τότε και όλα είναι ίδια.
Ίσως επειδή εξιδανικεύτηκαν στο μυαλό.
Ποιός ξέρει...
Καλό μεσημέρι και σε σένα
Hmmm...αιματηρό κείμενο ανάμεσα στις λέξεις ε?...
;)
Πάρε να διαβάσεις το βιβλίο του Σελ Σίλβερστάιν "το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο" -έχει ωραίο τέλος σχετικά με παράλληλους δρόμους και συνύπαρξη. Απ' την άλλη δε μπορώ να μη μνημονεύσω deus "thinking of parallels- these lines won' t cut but all we have- is finding someway to weld" (τουτέστιν "πάρτο αλλιώς μαλάκα μπας και συναντηθούμε" -αλλά άντρες παιδί μου, δεν ακούνε, κάνουν του κεφαλιού τους, ντουβάρι βλέπουν και κουτουλάνε πάνω, μπας και στρίψουν τς τς τς) ΥΓ. Ωραία τα αστεράκια σου. Πολύυυυυυυυυυυυυυυυυ ωραία!
¨ετσι ειναι...δεν χανεται ποτε..χαιρομαι που με εφερε ο blogoδρομος απο εδω..!!!
Ησουν για μένα άνεμος πικρός, μπόρα ξαφνική, ήμουν για σένα τίποτα, νύχτα περαστική..
Γ. Παριος..
Ασχετο, αλλά ήθελα κάπου να το γράψω..
@ Big πως με πιάνεις, πως με πιάνεις.
Περισσότερα αίματα από αύριο.
@ Μουσίτσα ότι θυμάσαι δεν είναι περαστικό!!!
Φιλάκια
@ Ινδιάννα αυτό μόνο καρμικό μπορεί να είναι.
Μπήκα στο μπλογκ να αφήσω σχόλιο για το νέο σου λουκ(όνομα και λίστα) και ενώ έχω γράψει το σεντόνι μου, κάνει disconnect και τα χάνω όλα.
Το βιβλίο δεν το ήξερα, ευκαιρία γιατί έχω ξεμείνει από αναγνώσματα.
Τους δε Deus, οεους οεους.
Απίστευτο κομμάτι.
Κοίτα να συναντηθούμε με άντρες, δεν το βλέπω, εδώ εμείς και με δυσκολία με τόσες δουλειές.
Πρέπει να επιμεληθούμε.
ΥΓ. Για να σχολίαζεις τα αστεράκια τώρα, έχεις καιρό να μου έρθεις.
Ντροπή, γι αυτό κερνάς τις τεκίλες...χεχε
@ Νίνα καλώς ήρθες.
Χαίρομαι που χαίρεσαι και ελπίζω να πεις το ίδιο και αύριο....χεχε
Δημοσίευση σχολίου