Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2007

Πόνος

Χάθηκαν τα φτιασίδια μου
και έγιναν στάχτη.
Απόμεινε η ψυχή, γυμνή
να σε κοιτάει.
Ενώθηκαν τα χείλη σου
μία δεν είπες λέξη.
Και τα δικά μου' μείναν υγρά,
σφιχτά, στο άσπρο μαξιλάρι.

10 σχόλια:

APSOY είπε...

Βλέπω είσαι καλύτερα...:S
Τι καλάααα!
Ο ήλιος λάμπει, η μέρα είναι υπέροχη...πάω να κλάψω τώρα...

orestis είπε...

Γλυκούλη είμαι καλύτερα.

Ένα θα σου θυμίσω για να βεβαιωθείς...την κάλτσα.χεχε

Καλημέρα

Σμακ άπειρα

Soula είπε...

Δεν ήσουν καλά;;
Περίεργο..
..φαίνεται τόσο αισιόδοξο αυτό που έγραψες... :p:p
Αμα συνεχίσεις έτσι μου φαίνεται οτι θα πέσουμε όλοι μαζί στα Προζάκ!!
Α!Και καλό μήνα για χθές. :D

orestis είπε...

Σούλα μου, το σχόλιο σου περίμενα.

Είμαι πάρα πολύ καλά...:PPP

Τα Προζάκ δεν κάνουν δουλειά.

Μια αιματηρή δολοφονία όμως, θαύματα.χεχε

Καλό μήνα

diage είπε...

Άλλη μια διάσταση του πόνου!Αν το ερμήνευσα σωστά τολμώ να πω ότι είναι πολύ καλό.

orestis είπε...

Πολλές οι διαστάσεις Diage μου.

Είμαι σίγουρη πως έχεις ερμηνεύσει σωστά, αλλά μια ανάλυση της ερμηνείας σου θα με βοηθούσε πολύ.

Wrong Guy είπε...

tha ekdoseis tipota?

oxi se alli xora...

:-p

orestis είπε...

Mr. Wrong το περίμενα το σχόλιο σου.

Εγώ λέω να εκδόσω...χεχε

Σε αυτή τη χώρα.

Φιλιά

Equilibrium είπε...

Μου βγάζει κάτι το γλυκόξινο...
Γλυκό το φιλί, ξινή η γεύση ομως από τα χείλη σου που μείναν σφαλιστά στο μαξιλάρι...

Ή κάνω λάθος?...

(μπηκα να σε διαβασω, για σενα προλαβαινω παντα ;)

orestis είπε...

Χαίρομαι που για μένα έχεις χρόνο.

Όπως τα λες είναι.

Ακριβώς όπως τα λες.