Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Τρίτη και 13 (μέρος Β')

Είχα αρχίσει να ανακτώ τις αισθησείς μου, μα προτίμησα την ασφάλεια του σκοταδιού. Εξάλλου ένιωθα ότι ήμουν δεμένη χειροπόδαρα, οπότε κάθε προσπάθεια αντίδρασης θα ήταν μάταιη. Δεν άνοιξα τα μάτια μου, πάρα μόνο όταν ένιωσα κάποιον ή κάποιους να μετακινούν το σώμα μου. Υπέθεσα πως νόμιζαν ότι ήμουν ακόμα ναρκωμένη και καλύτερα για όλους να εξακολουθούσαν να το πιστεύουν. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι με άκουμπησαν σε κάποιο κρεβάτι. Έλυσαν τα δεσμά μου και έφυγαν.
Άκουσα την πόρτα να κλείνει και τότε άνοιξα τα μάτια μου. Κοίταξα γύρω μου. Δεν ήμουν σε κάποιο κελί, φυλακής τουλάχιστον. Το δωμάτιο ήταν μικρό και σκοτεινό. Είχε μόνο ένα κρεβάτι και ένα μικρό παραθυράκι, σαν φεγγίτη. Μόνο ο μικρός λευκός νιπτήρας στη μία γωνία του δωματίου δημιουργούσε κάποια αίσθηση φωτός. Τρομοκρατήθηκα. Που στο καλό βρισκόμουν; Και ποιοί με έφεραν εδώ; Εδώ; Δεν ήξερα καν που ή τι ήταν το εδώ.
Αποφάσισα να περιμένω. Όχι ότι είχα και πολλές επιλογές. Ξάπλωσα και άφησα τον χρόνο να κυλήσει. Πρέπει να πέρασαν πολλές ώρες. Ούτε ξέρω πόσες. Άκουσα την πόρτα να ανοίγει. Μα δεν είδα κανέναν. Απλά έναν μεταλλικό δίσκο με φαγητό. "Πουλάς μυστήριο ε; " σκέφτηκα, μα δεν ανησύχησα. Αυτός ήταν ο τομέας μου και τον ήξερα καλά. Καλύτερα από τον καθένα. Ενώ έτρωγα παρατηρούσα ξανά το δωμάτιο. Τότε πρόσεξα για πρώτη φορά τις κάμερες στους τοίχους.
"Και αναρωτιόμουν πότε θα τις παρατηρούσες. Καλησπέρα και καλή διαμονή. Θα παραμείνεις κλεισμένη σε αυτό το δωμάτιο μέχρι να μου δώσεις τις απαντήσεις που θέλω. Τόσο εύκολο είναι." ακούστηκε η φωνή της Αλίκης. Δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε στην αρχή. Δεν έκανα και καμία προσπάθεια βέβαια. Παρέμεινα ξαπλωμένη στο κρεβάτι και σκεφτόμουν. Το μοναδικό πράγμα που διατάρασσε την ησυχία μου ήταν ο δίσκος με το φαγητό. Μέρχι εκείνη την ώρα τουλάχιστον. "Οrestis με απογοητεύεις. Είσαι τόσο ήρεμη, που δεν θυμίζεις με τίποτα το αβυσσαλέο ζώο που κατέσφαξε τόσο κόσμο. Δεν θέλω πολλά, απλά να μιλήσεις. Το κίνητρο σου με ενδιαφέρει." είπε και μετά ακολούθησε σιωπή.
Πλησίασα μία από τις κάμερες και της χάρισα το πιο σαρδόνιο χαμόγελο που διέθετα. Στον πρώτο γύρο είχα κερδίσει. Εγώ είχα παραμείνει σιωπηλή, ενώ εκείνη είχε προδώσει τα κίνητρα της. "Ώστε αυτό θέλεις; Γι' αυτό με έκλεισες εδώ. Για να με παρατηρείς να λυγίζω και να αποκαλύπτομαι. Αλλά μετά; Τι θα κάνεις άραγε μετά, αν αυτό υπάρξει;" σκέφτηκα και πήγα να ξαπλώσω. Η σκέψη μου είχε αλλάξει δρόμο, γεγονός που με ανησύχησε. Τόσο καιρό σκεφτομούν, πως και γιατί είχα βρεθεί εκεί. Τώρα ήξερα. Δεν θα άντεχα πολύ ακόμα.
Πράγμα που έγινε και πολύ πιο σύντομα από ότι υπολόγιζα. Σκεφτόμουν όλους όσους σκότωσα και γιατί. Ποτέ πριν δεν το είχα σκεφτεί. Πάντα τους διάλεγα τυχαία. Ένιωσα να πνίγομαι. Δεν ξέρω τι με έπνιγε πιο πολύ, οι κάμερες, οι τοίχοι ή οι ίδιες μου οι σκέψεις. Σε αυτόν τον δεύτερο γύρο, η Αλίκη έμοιαζε να είναι νικήτρια. Εγώ της χάρισα τη νίκη, εξαίτιας ενός εφιάλτη που είδα. Δεν άντεξα, άρχισα να χτυπάω τους τοίχους με τις γυμνές γροθιές μου, ουρλιάζοντας. Οι κάμερες ήταν ψηλά και δεν τις έφτανα. Τι πλησίασα όμως γεμάτη αίματα και λέγοντας, πως θέλω είτε να της μιλήσω είτε να της γράψω. Αρκεί να το έβγαζα από μέσα μου.
Πρέπει να λιποθύμησα κάποια στιγμή, γιατί βρέθηκα καθαρή στο κρεβάτι με ένα μαγνητοφωνάκι στο χέρι. "Μπορείς να μιλήσεις τώρα. Για όλα." μου είπε. Της φώναξα να κλείσει τις κάμερες, δεν ένιωθα άνετα να με παρακολουθεί σε μια τόσο προσωπική εξομολόγηση. Δεν ξέρω αν το έκανε. Πίστεψα όμως πως ναι. Έπρεπε να πιστέψω, για να μπορώ να μιλήσω. Πάτησα το play και άρχισα να μιλάω. Για τα θύματα μου, για το πως έγιναν οι φόνοι, για όλα, εκτός από το γιατί τους έκανα. Γέλασα λίγο πιστεύοντας, πως την είχα εκνευρίσει. Εκείνη όμως δεν αντέδρασε.
Έγραφα την τελευταία μου κασέτα, όταν συνειδητοποίησα πως τόσο καιρό που έγραφα, δεν είχε αντιδράσει, δεν είχε εμφανιστεί καν. Άφησα την πρόταση μισοτελειώμενη. Πλέον είχα καταλάβει. Πλέον ήξερα γιατί τα έκανα όλα. Αλλά δεν θα το αποκάλυπτα ποτέ και σε κανέναν. Ξάπλωσα πολύ κουρασμένη, αλλά με μια δόση ικανοποίησης, πως είχα κερδίσει και αυτόν τον γύρο. Το μόνο που έμενε ήταν να δούμε ποιά θα κέρδιζε το παιχνίδι.
Ξύπνησα από έναν θόρυβο μιας πόρτας που κάποιος την χτυπάει δυνατά. Είδα καθαρά ρούχα στο κρεβάτι μου. Τα φόρεσα κατευθείαν, παρόλο που θα προτιμούσα ένα ζεστό μπάνιο πριν. Η πολυτέλεια όμως ήταν κάτι που είχα αφήσει πίσω μου από τη στιγμή που βρέθηκα σε αυτό το δωμάτιο. Μόλις ντύθηκα πρόσεξα την πόρτα. Ήταν ελαφρώς ανοιγμένη. Πήγα προς τα εκεί και την άνοιξα. Δεν είδα κανέναν και αποφάσισα να βγω στο διάδρομο. Ανέβηκα τις σκάλες στο τέλος του, έχοντας καταλάβει πως βρισκόμουν σε κάποιο υπόγειο. Με έβγαλαν στην κουζίνα. Στο τραπέζι υπήρχε ένα κλειδί αυτοκινήτου και ένα σημείωμα. "Είσαι ελεύθερη. Φύγε."
Άνοιξα την πίσω πόρτα και βρέθηκα στον κήπο. Έφτασα στην καγκελόπορτα και βγήκα έξω. Το αμάξι ήταν παρκαρισμένο μπροστά. Μπήκα μέσα και ξεκινήσα. "Και τώρα; Που πάμε;" αναρωτήθηκα και για μια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να γυρίσω στο σπίτι, να δω αν ήταν κανείς μέσα. Κανείς και ζωντανός. Έκλεισα την πόρτα με δύναμη και άρχισα να κατευθύνομαι προς το σπίτι. Το κάτω μέρος ήταν άδειο, οπότε ανέβηκα επάνω. Το πρώτο δωμάτιο που μπήκα ήταν μάλλον της οικοδέσποινας. Ήταν αναισθητοποιημένη και φιμωμένη στο κρεβάτι της. Τα υπόλοιπα δωμάτια ήταν άδεια.
Δεν την πείραξα. Άλλα πράγματα είχαν προτεραιότητα τώρα. Θα μπορούσα βέβαια να πιστέψω στην καλή μου τύχη, μα ποτέ δεν πίστευα σε κυρίες που δεν είχα γνωρίσει. Έφυγα γρήγορα και πήγα στο αυτοκίνητο. Το που θα πήγαινα θα το αποφάσιζα στη διαδρομή. Άνοιξα το ράδιο και κατέβασα το παράθυρο. Ήμουν χαρούμενη. Με προβλημάτιζε η ταυτότητα του "σωτήρα" μου, αλλά εκτός του ότι πίστευα πως θα μου εμφανίζοταν κάποια στιγμή, η ουσία ήταν άλλη. Είχα καταλάβει.
"Γιατί τα έκανα όλα αυτά; Απλά επειδή μπορώ και μου αρέσει. Φαντάσου τι θα κάνω τώρα που το συνειδητοποίησα. " φώναξα και έσκασα στα γέλια.


[Ερώτηση προς το κοινό: το ότι το ανεβάζω σήμερα, για να ανεβάσω ένα με αίμα αύριο με καθιστά άρρωστη ή προβληματική;]

15 σχόλια:

Mousitsa είπε...

καλα εεε?
Τελειο..δεν εχω να πω κατι αλλο..
Ανυπομονω για τα επομενα..

Φιλια

orestis είπε...

Μουσίτσα σας μερσώ!!!

Αφού το διάβασες αυτό το σεντόνι μπράβο σου.

APSOY είπε...

χιχιχιχιχιχι...
Ανυπομονούσα να το διαβάσω!!! :D

Δεν ήταν σεντόνι μικρή μου! Ούτε μαξιλαροθήκη δεν το λες...!
Εδώ περιμένουμε να βγάλεις και βιβλίο και θα κολλήσουμε στις 10 παραπάνω γραμμές?
:D
Ήταν ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΤΑΤΟ!!!

φιλάκια ομορφούλα!

orestis είπε...

Γλυκούλη το βιβλίο είναι στα σκαριά.

Και αφού δεν σε χάλασε, από αύριο θα αρχίσω να γράφω παπλώματα!!!!

Φιλάκια κούκλε

ekati είπε...

Αν νομιζεις οτι ήταν σωτήρας αυτός που σε άφησε κάνεις λάθος...Σε άφησα για να επιχειρήσεις κι άλλο έγκλημα ώστε να δικαιολογήσω τη σύλληψη σου. Είναι δυνατόν να αφήσω να ακουστούν φήμες για βασανιστήρια απο αστυνομικούς και εισβολή σε σπίτι όπου δένουν τη νοικοκυρά; Όσο για το μικρόφωνο που δεν σου πήρα στο τέλος μου είναι άχρηστο....το βίντεο που τραβουσα καθ'όλη τη διάρκεια είχε ήχο και φυσικά κανείς δεν θα ξέρει αν λήφθηκε πριν ή μετά τη σύλληψή σου.

orestis είπε...

Εκάτη το χοντραίνεις το παιχνίδι,αλλά μ' αρέσει.

Είσαι σατανική τελικά!!!

Ο σωτήρας πάντως υπάρχει και θα δράσει σύντομα.....χεχεχε

One Big DJ είπε...

Δεν το συζητώ..plot και twist τι λες τωραααααααα!!!!χεχε ανυπομονώ!

orestis είπε...

Big μου είδες;

Είδες;

Και όπως λέει και ένα τραγουδάκι "...να δεις τι σου' χω για μετά."

ΥΓ. Στην ερώτηση δεν απάντησε κανείς....Με ανησυχείτε!!!!

Ανώνυμος είπε...

Λοιπόν Orestis ούτε άρρωστη εισαι ούτε προβληματικη!
Μήπως εμεις είμαστε που περιμενουμε καθε εβδομαδα να διαβάσουμε τα post σου με αγωνια;
Και το χειρότερο ειναι ότι όσο πιο πολυ αίμα έχουν τόσο πιο πολυ μας αρέσουν! Για την ακριβεια μας εξιτάρουν!
Συνέχισε έτσι γιατί εισαι σε καλο δρόμο! Ανακαλύπτεις τη νέα γενιά των εν δυνάμει δολοφόνων!

orestis είπε...

Ιζόλδη ωραία τα λες!!!

Ούτε ρήτορας να ήσουν!!!!:ΡΡΡΡ

Σε εξιτάρουν ε;;;;

Ελπίζω μόνο να μην χάσω το δρόμο....χεχε

Αυτό το ανακαλύπτεις τη νέα γενιά πολύ με έφτιαξε το κέφι!

Άντε να την ανακαλύψω και μετά να τη διαιωνίσω!Μπουχαχα

Ανώνυμος είπε...

natural born killer πλήρως συνειδητοποιημένη όμως! μου αρέσει....
(είχες δεν είχες μας κατέσφαξες όλους αλλά εσύ εκεί αγέρωχη, τι να σου πω)

orestis είπε...

Ίθαν αυτό το natural born με άρεσε!!!

Αγέρωχη μπορεί(ένα από τα καλά του να τα γράφεις μόνος σου), αλλά δεν σας κατέσφαξα όλους.

Κάποιοι γλύτωσαν.

Αλλά θα το ρυθμίσουμε....χεχεχε

tk είπε...

ΑΙΜΟΒΟΡΑ μου εσύ....!!!!!

χεχε...

orestis είπε...

Μορφέα το παίρνω ως κοπλιμέντο αυτό....χαχα

tk είπε...

But ofcourse!