Φονική χαρά

Ήταν ένα ήρεμο απόγευμα Κυριακής. Όπως πάντα χαλάρωνε στον καναπέ συντροφιά με τις μουσικές της. Καμιά φορά ερχόταν και κανένας φίλος για καφεδάκι. Σήμερα ήταν μία από αυτές τις φορές. Όταν άνοιξε την πόρτα και την είδε η Σούλα, έμεινε κάγκελο. "Δεν περίμενα να σε βρω με τις πυζάμες." της είπε. "Αφού εσένα περίμενα ρε φιλενάδα. Τι να έβαζα;" απάντησε χαμογελαστή η Orestis.

H αλήθεια είναι πως σπάνια επέτρεπε να την δει κάποιος έτσι, αλλά με τη φίλη της δεν είχε τέτοιο πρόβλημα. "Άλλωστε, που θα το πει μετά από αυτόν τον καφέ;" σκέφτηκε και γέλασε. Της ετοίμασε τον καφέ και κάθισαν να τα πουν. Η Σούλα πρόσεξε μια περίεργη γυαλάδα στα μάτια της Orestis, αλλά καθησυχάστηκε όταν της είπε πως απλά έγραφε πριν να έρθει εκείνη. Ούτε τον μισό καφέ της δεν είχε πιει η Σούλα, όταν της έπεσε η κούπα από τα χέρια και η ίδια σωριάστηκε στον καναπέ. "Τι στο καλό, αμέσως την έπιασε;" αναρωτήθηκε η Orestis και της έδωσε δυο χαστούκια να βεβαιωθεί ότι την έπιασε η νάρκωση.

Η μεταφορά στο πίσω σαλόνι ήταν εύκολη. Η Σούλα ήταν ψηλή, αλλά πολύ αδύνατη και δεν την δυσκόλεψε καθόλου. Την έβαλε στην κούνια, την έδεσε και περίμενε να ξυπνήσει. Δεν είχε νόημα άλλωστε αλλιώς. Η Σούλα συνήλθε με τρομερό πονοκέφαλο. Προσπάθησε να σηκωθεί όταν διαπίστωσε πως βρισκόταν δεμένη σε μια κούνια. Κοίταξε γύρω της. Η κούνια κρεμόταν στο κέντρο του δωματίου, από το ταβάνι και οι τοίχοι του ήταν καλυμμένοι με μαύρες σατέν κουρτίνες. "Ρε Orestis τι βλακείες κάνεις; Σου είπε κανείς ότι έχω κανένα απωθημένο με παιδική χαρά;" ούρλιαξε η Σούλα. "Γλυκιά μου, εδώ δεν είναι παιδική, αλλά φονική χαρά." φώναξε η Orestis καθώς τραβούσε τις κουρτίνες αποκαλύπτοντας καρφιά σε διάφορα μεγέθη κατά μήκος των τοίχων.

Η Σούλα χλώμιασε. Δεν είχε καταλάβει όμως ακόμα τι ακριβώς είχε στο μυαλό της η Orestis. Όταν την είδε με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και ένιωσε την κούνια να πηγαίνει πέρα δώθε κατάλαβε. Η πρώτη επαφή του σώματος της με τα καρφιά της προκάλεσε απλά κάποιες γρατσουνιές. Στη συνέχεια όμως δυνάμωσε ο ρυθμός με τον οποίο κινούσε την κούνια και άρχισε να πέφτει με ορμή πάνω στους τοίχους. Το πρόσωπο της βρήκε με δύναμη σε κάτι μικρά καρφιά με αποτέλεσμα να μείνει επάνω σε ένα από αυτά το μάτι της. Σφάδαζε από τον πόνο.

Η Orestis όμως δεν έδειξε κανένα οίκτο. Πήγε στο σαλόνι δυνάμωσε τη μουσική και επέστρεψε. Μέσα σε ελάχιστη ώρα το κορμί της Σούλας είχε κατακρεουργηθεί. Τα καρφιά την είχαν γεμίσει με τρύπες από τις οποίες έτρεχε αίμα. Ψιθύρισε σταμάτα κάποια στιγμή, αλλά η απάντηση που πήρε ήταν: "Όλα τα παιδάκια θέλουν να μείνουν κι άλλο, εσύ αντιδραστική όπως πάντα." είπε χαιρέκακα η Orestis. Την ίδια ώρα που το είπε όμως και καθώς την έβλεπε να αργοπεθαίνει πάνω στην κούνια, κάτι ένιωσε. "Ώρα για το τελειωτικό. Κρίμα να πεθάνει πριν το νιώσει." μονολόγησε και ρύθμισε το τηλεκοντρόλ για να κατέβει η κούνια και να έρθει στο ύψος που βρισκόταν το μεγάλο κεντρικό καρφί.

Πάτησε το κουμπί και η Σούλα σφηνώθηκε πάνω του. Την άφησε εκεί για λίγη ώρα και μετά επανέφερε την κούνια με το σώμα της Σούλας ή έστω ό,τι είχε απομείνει από αυτό στο κέντρο του δωματίου. Η καρδιά της έμεινε εκεί να δεσπόζει στο μέσο του τοίχου. Κοίταξε το άψυχο κορμί της, σκέφτηκε πως την αποκαλούσε συνήθως και είπε: " Δεν έχω καρδιά έλεγες Σούλα, θυμάσαι; Γι' αυτό πήρα τη δική σου."