Το γράμμα

"Έχει περάσει καιρός. Θα αναρωτιέσαι που είμαι και πως ακριβώς έγινε. Δεν έχει όμως σημασία. Καμία σημασία πλέον. Το μόνο που μετράει είναι εκείνη η πρωτόγνωρη, ηδονική και ταυτόχρονα τρομαχτική εμπειρία. Ήθελα να γίνει γρήγορα, ανώδυνα. Τη θεωρούσα το άλλο σου μισό. Δεν ήθελα να νιώσει πόνο, για να μην πονέσεις και εσύ. Απλά της έδωσα καφέ. Όπως και στους άλλους. Έπεσε στο πάτωμα της κουζίνας σχεδόν αμέσως.

Την κοίταζα ακίνητη και για κάποιο ανεξήγητο λόγο, είχα την επιθυμία να ξαπλώσω δίπλα της. Έγειρα το κορμί μου πάνω της και μείναμε έτσι για ώρα. Δεν με ενοχλούσε το παγωμένο πλακάκι. Η σάρκα της ήταν καυτή και αυτό μου έφτανε. Τρόμαξα. Τρόμαξα πολύ. Δεν είχα νιώσει καμιά έλξη, για κανένα από τα προηγούμενα θύματα μου. Στοργή, θυμό, λύπη, ίσως ναι, αλλά έλξη ποτέ. Νευρίασα με τον εαυτό μου. Ζήτησες να κάνω κάτι με τη Μιρέλα, μα εγώ ήμουν ή τουλάχιστον ένιωθα ανήμπορη απέναντι της. Σηκώθηκα βιαστικά, είχε αρχίσει να συνέρχεται. Δεν την είχα δέσει. Θόλωσα, δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Όλα έγιναν σχεδόν ενστικτωδώς. Θυμάμαι αμυδρά το κεφάλι της στα χέρια μου, να το χτυπάω με μανία στο πάτωμα.

Τα χέρια μου πλεγμένα στα ξανθά της μαλλιά γέμισαν με αίμα. Ακούμπησα το κεφάλι της στο πλακάκι και το αίμα άρχισε να χύνεται παντού. Στάθηκα λίγη ώρα να την κοιτάζω. Ήθελα να δω και άλλο αίμα. Πήρα το μαχαίρι από το συρτάρι και άρχισα να την μαχαιρώνω. Σταμάτησα μόνο όταν είχα τυλιχτεί ολόκληρη στο αίμα, στο αίμα της Μιρέλας. Το κόκκινο ποτάμι της είχε αρχίσει να πλημμυρίζει όλο το σπίτι. Πέταξα το μαχαίρι, έβγαλα τα παπούτσια μου και άρχισα να περπατάω με τα πόδια γυμνά στα πλακάκια. Η αίσθηση του κρύου με ενοχλούσε ελαφρώς , αλλά το πηχτό, καυτό της αίμα έμοιαζε με λάβα κάτω από τα πόδια μου και με γέμιζε με μια αίσθηση ευφορίας. Άφησα τα ίχνη από το πέλμα μου σε όλο το σπίτι, προσπαθώντας να πατάω στο κέντρο του πλακακιού και όχι στους αρμούς του.

Μετά από αρκετές βόλτες, το σπίτι θύμιζε έργο τέχνης, που έφερε την σφραγίδα της, αναμειγμένη με την δική μου. Δεν μου έφτανε όμως. Ήθελα να αφήσω και αλλού τα σημάδια της. Βγήκα στο δρόμο όπως ήμουν και άρχισα να περπατάω. Όταν κατάλαβα ότι "την" είχα σκορπίσει παντού, μπήκα στο αυτοκίνητο. Έκλαιγα γοερά. Μέχρι τώρα ήθελα να μην αφήνω ίχνη και να τους εξαφανίζω στα γρήγορα. Μαζί της ήταν διαφορετικά. Μου δημιούργησε την αίσθηση ότι έπρεπε να την μοιραστώ με όλο τον κόσμο. Με κυρίευσε τρόμος. Κάποια αισθήματα δεν θέλεις να τα μοιράζεσαι με κανέναν. Με τα άλλα θύματα μου είχα αυτή ακριβώς τη σχέση. Η Μιρέλα κατάφερε το αντίθετο, να με κάνει να θέλω να μοιραστώ την ηδονή της ύπαρξης της με όλους. Γι' αυτό εξαφανίστηκα Σούλα. Για να κρατήσω τη θύμηση των όσων έγιναν μόνο δική μου. Στα γράφω όμως, γιατί θέλω να πιστεύω πως ήσουν και εσύ μπλεγμένη στον ίδιο ιστό και πως αυτό το ηδονικό πλάσμα, είχε την ίδια επίδραση και σε σένα."

Φιλικά Orestis