Αναμονή

Σε περίμενα. Νομίζω πως όλη τη ζωή μου, έτσι την πέρασα. Περιμένοντας σε. Και κυλούσε η ζωή και έτρεχε ο χρόνος. Μα εγώ φιγούρα ακίνητη, εκεί στη γωνιά μου, να σε περιμένω. Με τον καφέ πικρό και την ψυχή μου άδεια. Μα είχα μάτια ορθάνοιχτα, μήπως περάσεις και δεν σε δω. Είχα πείσει τον εαυτό μου, πως θα καταλάβαινα τον ερχομό σου. Είχαμε ένα περίεργο δέσιμο εμείς οι δύο. Ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα.

Και τις λίγες στιγμές, που δεν περίμενα, σ' αναζητούσα. Όλη μέρα, στους δρόμους, στα πρόσωπα που συναντούσα. Όμως δεν ήσουν εκεί. Και γύρναγα σπίτι. Έβαζα κάτι να πιω και σκεφτόμουν. Τον ερχομό σου. Και η νύχτα έπεφτε πάνω μου βαριά και αποκοιμιόμουν. Μ' ένα βάρος στο στήθος και μια απορία. "Που είσαι; Πότε θα έρθεις;" Μα ούτε εσύ, ούτε απάντηση ερχόταν.

Ένα βράδυ, ανάμεσα στα πολλά που πέρασαν, χωρίς εσένα και δίχως απαντήσεις, σε ένιωσα. Ήσουν στ' αλήθεια εσυ. Στεκόσουν στην πόρτα του σκοτεινού δωματίου μου και με κοίταζες. Τότε κατάλαβα. Πόσο ανόητος ήμουν. Δεν έπρεπε να ανοίξω τα μάτια μου, για να σε δω, Αγάπη, μα να ξεκλειδώσω την καρδιά μου. Και μόλις κατάλαβες πως είχα μάθει, χαμογέλασες και χάθηκες. Μα εγώ σε είχα βρει.

[Εμπνευσμένο από ένα ποίημα του Κ. Ουράνη, "Της Αγάπης" και δοσμένο με μια αισιόδοξη νότα.]