Στο κόκκινο

"Τι; Αλήθεια μου λες; Ναι, ξέρω που είναι. Μαρκούλη μου χαίρομαι πάρα πολύ. Ανυπομονώ να τα πούμε από κοντά." τσίριξε όταν έκλεισε το τηλέφωνο. Είχε μήνες να δει τον κολλητό της η Νάσια. Το ταξίδι του στο Λονδίνο ήταν δώρο γι' αυτήν. Δεν ήταν στα καλά της και είχε ανάγκη να τον δει και να τα πουν. Την ενόχλησε λίγο, το ότι θα έμενε σε ξενοδοχείο και όχι στο σπίτι της, αλλά ήξερε ότι πήγαινε για σεμινάριο και η ίδια άλλωστε είχε πολύ διάβασμα. Μάλλον ήταν καλύτερα έτσι και το ξενοδοχείο του, δεν ήταν μακριά από το σπίτι της.

Τον περίμενε στο αερόδρομιο όλο χαρά. Πήγανε στο ξενοδοχείο του, τακτοποιήθηκε και βγήκαν για ένα χαλαρό καφεδάκι. "Λοιπόν φιλενάδα πώς είσαι; Πες τα μου όλα." είπε γεμάτος υπονοούμενο ο Μάρκος. "Τι να σου πω ρε; Σκατά. Πολύ διάβασμα, με τον άλλο, όπως τα ξέρεις, πρόσθεσε και ότι θέλω να έρθω Ελλάδα, αλλά πριν το καλοκαίρι αδύνατο. Πολύ θέλει;" είπε, αναστέναξε και ρούφηξε μια γουλιά από το χυμό της. "Αμάν ρε Νάσια μου. Όλο κλάψα. Ζήσε και λίγο, ζήσε."

Πάντα αυτό της έλεγε. Ήταν υπέρμαχος του περνάμε καλά και ζούμε καλύτερα. Και πάντα αυτό έκανε. Στα κρυφά βέβαια, γιατί την προσωπική του ζωή, την είχε καλά κλειδωμένη. Ήταν πάντα η χαμογελαστή φάτσα στον καφέ και ο χορευταράς στα κλαμπάκια, αλλά τι έκανε στο κρεβάτι του, δεν το ήξερε κανείς. Χρόνια προσπαθούσε η Νάσια να τον κάνει να της ανοιχτεί, αλλά εις μάτην. Έμενε με τις υποψίες και το γλυκό του χαμόγελο, ότι τέτοιες λεπτομέρειες δεν μπορούν να μπουν ανάμεσα τους.

"Δεν φάνηκε ε; Έχετε κρατήσει όλα τα μηνύματα μου; Καλά σας ευχαριστώ. Θα ξανατηλεφωνήσω." έκλεισε το τηλέφωνο αναστατωμένη. Δεν ήξερε τι να κάνει. Δυο μέρες τώρα, δεν είχε δώσει σημεία ζωής. Και καλά να ήταν με γκόμενα ή με γκόμενο, δεν είχε σημασία, γιατί δεν της εστελνε ένα μήνυμα; Έστω να πει το γνωστό, "Περνάω καλά, μην ανσυχείς.", όπως έκανε πάντα. Η ρεσεψιονίστ θα την πέρασε για τρελή, κάθε τρεις και λίγο τηλέφωνα και μηνύματα και πήγαινε και η ίδια από εκεί να ρωτήσει. Σκέφτηκε να πάρει τη μάνα του, αλλά πως να την αναστατώσει και τι να της έλεγε. "Κυρία Ρούλα, χάθηκε ο γιος σας στο Λονδίνο;"

Μετά το μάθημα ξαναπήγε από το ξενοδοχείο. "Τι ήρθε; Είναι πάνω; Ανεβαίνω ευχαριστώ." είπε και έφυγε σαν σφαίρα. Χτύπησε την πόρτα. "Ποιός είναι;" απάντησε ήρεμα εκείνος. "Ανοίξε ρε μαλάκα. Τρελάθηκα από αγωνία." ούρλιαξε εκείνη." Δεν μπορώ τώρα, θα σου τηλεφωνήσω." αποκρίθηκε αυτός. "Άνοιξε ρε μαλακισμένο, μη γίνει χαμός." συνέχισε ουρλιάζοντας. Τι να κάνει. προκειμένου να τους ακούσει όλος ο όροφος άνοιξε. Φάνηκε μια ημίγυμνη μορφή δειλά στην πόρτα, την οποία κρατούσε για να μην μπει μέσα η Νάσια.

Προσπάθησε να μπει, αλλά αντιστάθηκε ο Μάρκος και όταν συνειδητοποίησε, πως φοράει μόνο ένα κόκκινο βρακί, υποχώρησε και στάθηκε στο διάδρομο. Ένιωσαν ένα αμοιβαίο κύμα ντροπής και μαζεύτηκαν. Ύστερα πήρε πάλι μπρος η Νάσια και άρχισε τα μπινελίκια. Χαμός έγινε. Το τι ελληνικό βρισίδι ακούστηκε σε όλο το ξενοδοχείο δεν περιγράφεται. Μαλλιά κουβάρια έγιναν. Έξαλλος έκλεισε την πόρτα, πυρ και μανία έφυγε η Νάσια για το σπίτι. Στο σπίτι όμως ηρέμησε.

Δεν μπορούσε όμως να το αφήσει έτσι. Του έστειλε μηνύματα, τον έπαιρνε τηλέφωνο. Καμία αντίδραση. Αποφάσισε να του στείλει ένα τελευταίο μήνυμα. "Καλά ρε Μάρκο. Να χαθούν τόσα χρόνια φιλίας για ένα ρημάδι κόκκινο βρακί;" αλλά απάντηση δεν έλαβε. Τότε κατάλαβε πως δεν έφταιγε το κόκκινο, ούτε αυτός που το φορούσε, αλλά αυτό που της κρατούσε κλειδωμένο τόσο καιρό και προφανώς ένιωσε άσχημα, που τον είχε δει. Είχε αντικρύσει τον αθέατο κόσμο του και πλέον, δεν μπορούσε να είναι μέρος ούτε του υπόλοιπου κόσμου του.

Ο ήχος του τηλεφώνου την έβγαλε από την μελαγχολία της. "Ναι.." είπε με τρεμάμενη φωνή.

"Καλά μωρή τι βλακείες λες; Λες να μην σου ξαναμίλαγα για ένα βρακί; Απλά με περίμενε το πρόσωπο μέσα. Αύριο καφέ και όλα αναλυτικά. Όλα όμως φιλενάδα." της είπε και έκλεισε το τηλέφωνο. Γέλασε. "Τι σου κάνει όμως ένα βρακί. Ανοίγει πόρτες που χρόνια φιλίας δεν μπορούσαν."