Ένας γάμος και μία κηδεία

"Ρε τι έγινε;" είπε η Οrestis.

"Ζούμε μάλλον. Αφού καταλαβαίνουμε και μιλάμε ε;" απόρησε η Veloz.

Το ότι επέζησαν την πτώση και την φωτιά του αυτοκινήτου, ήταν μάλλον καλή τύχη και όχι θαύμα. Παρόλο που και οι δυο τους πίστευαν σε αυτά. Τους έσωσε το γεγονός πως δεν τους είχαν δέσει τις ζώνες και έτσι εκτινάχτηκαν από το αυτοκίνητο κατά την πτώση του στον γκρεμό. Στο ότι δεν κάηκαν από τις φλόγες που τύλιξαν το αυτοκίνητο, βοήθησε το ότι ο γρεμός κατέληγε σε ένα κόλπο και βρέθηκαν μπρούμυτα στην αμμουδιά, σε απόσταση ασφαλείας από το φλεγόμενο όχημα.

Ζωντανές, αλλά βρεγμένες συνειδητοποίησαν τι είχε συμβεί. Δεν νευρίασαν όμως με τον Neverlandean και τον Gonzales, αντιθέτως άρχισαν να τσακώνονται άγρια μεταξύ τους. Η μία κατηγορούσε την άλλη, ότι εκείνη έφταιγε, που τα είχε βάλει μαζί τους και τον ώθησε να τις ρίξει από το γκρεμό. ¨Εσύ φταις. Όλο έξυπνες ιδέες. Κοίτα που μας έφεραν οι ιδέες σου." ούρλιαζε η Veloz." Είδαμε και σένα ρε. Δεν διαφωνούσες με τις ιδέες μου." απάντησε η Orestis.

Βέβαια, η Veloz είχε δίκιο. Και να ήθελε να συνέλθει, η άλλη δεν την άφηνε. Πάντα έβγαιναν ή πήγαιναν εκδρομές να ξεχαστούν, πάντα πιο κολλημένες γυρνούσαν. Πρωτοστατούσε η Orestis σε αυτό. Να άφηναν τα ψυχονευρωτικά τους στο σπίτι, δεν γινόταν. Έπρεπε να έχει πολύ κλάμα και μπόλικο μελό η κατάσταση για να νιώθει καλά.

Μάλλον κάπως έτσι το σκέφτηκε και η Veloz και όταν είχε γυρίσει την πλάτη της ψάχνοντας τρόπο να φύγουν από εκεί, την χτύπησε με ένα ξύλο, που βρήκε στην παραλία. Έσκαψε μια μεγάλη τρύπα στην άμμο και την έβαλε μέσα. Μόνο το κεφάλι της Orestis ήταν έξω. "Ρε, δεν θέλω αμμόλουτρο. Βγάλε με." φώναζε η Orestis. "Δεν σφάξανε. Άλλωστε δεν σε έθαψα για να κάνεις αμμόλουτρο. Ανόητη, που θα έλεγε και ο Neverάκος." ειρωνεύτηκε η Veloz.

Την άφησε να ουρλιάζει μόνη της και έφυγε να ψάξει νερό και κάτι φαγώσιμο. Νέρο δεν βρήκε, αλλά μια μπανανιά, την προστάτευσε από την πείνα. Κάθησε μετά γύρω από τη φωτιά, που είχε ανάψει για να βράσει νερό, έτρωγε την μπανάνα της και την κοιτούσε. "Ευτυχώς κάτι βρήκα και για να βράσω το νερό της θάλασσας και για να φάω. Αλλά για σένα δεν έχει." της είπε σκληρά.

Μετά από 2 μέρες, που την έβλεπε να αργοπεθαίνει από πείνα και δίψα, αποφάσισε να κάνει κάτι. Δεν ήθελε ούτε να τη βλέπει, ούτε να της πάρει πολύ χρόνο. Ψάχνοντας στην παραλία, ανακάλυψε κάτι σκορπιούς. Πήρε μερικούς προσεχτικά και τους άφησε κοντά στο κεφάλι της Orestis. Η φάτσα της ήταν όλα τα λεφτά. Μετά αποσύρθηκε στην άλλη άκρη, να μην βλέπει και περίμενε. Θα γυρνούσε σε δυο μέρες να δει τα αποτελέσματα.

Όταν γύρισε το θέαμα την άφησε άφωνη. Ούτε η ίδια το πίστευε ότι μπορούσε να γίνει τόσο σκληρή. Την ξέθαψε και άφησε το άψυχο σώμα της στην άμμο. Μέτα άναψε την φωτιά, έγραψε ένα σήμα sos με κάτι ξύλα και περίμενε. Οι ιστιοπλόοι, που τις βρήκαν, λυπήθηκαν πολύ που η μία κοπέλα δεν τα κατάφερε. Ο ένας όμως, ο Ερρίκος, σκέφτηκε το καλύτερο για τη Veloz, που είχε επιζήσει και θρηνούσε τη φίλη της.

Πήγαν μαζί κρουαζιέρα, αλλά με το που γύρισαν έγινε ο γάμος, οπότε ξαναέφυγαν. Αγνοούνται κάπου στο Αιγαίο, να χαίρονται τον έρωτα τους.