Όλα είναι θέμα εξάσκησης

Το κινητό της χτύπησε με έναν ήχο που είχε καιρό να ακούσει. Το σήκωσε και απάντησε."Έλα ρε. Πως και αυτό; Νόμιζα εξαφανίστηκες." είπε με την ήρεμη, αλλά σαρκαστική φωνή της.

"Δεν είμαι καλά Oresti. Αλήθεια. Όλα είναι μάταια." είπε φανερά απογοητευμένος.

"Αισιοδοξία δεν είπαμε; Θες να πάμε να γίνουμε λιώμα και να φτιάξουν όλα;"

"Όχι. Δεν θα φτιάξει τίποτα. Σε πήρα για να σε αποχαιρετίσω." είπε και έκλεισε το ακουστικό.

Δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Φευγαλέα μόνο, της πέρασε η σκέψη, αν το εννοούσε ή όχι. Δεν πίστευε όμως ότι θα αυτοκτονούσε. Ο Apsoy της είχε μάθει την πίστη στη ζωή και την ελπίδα, όταν η ίδια την είχε νιώσει να χάνεται. Δεν τον θεωρούσε ικανό, να κάνει τέτοιο κακό, ειδικά στον εαυτό του. Λίγες μέρες μετά τρόμαξε. 'Και αν το εννοούσε; θα πάω από το σπίτι του θα δω τι γίνεται."

Αντέδρασε ενστικτωδώς. Μπήκε στο αυτοκίνητο, έβαλε μπροστά και κατευθύνθηκε προς το σπίτι του. Χτύπησε το κουδούνι αλλά δεν απάντησε κανείς. Το ενδεχόμενο απλά να ήταν εκτός, δεν την εμπόδισε να χρησιμοποιήσει το εφεδρικό κλειδί που της είχε δώσει. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε στο διαμέρισμα. Τον βρήκε αναίσθητο στο πάτωμα. Στο λαιμό του ήταν περασμένη μια θηλιά, το φωτιστικό και γύρω του σοβάδες. Ηρέμησε όταν βεβαιώθηκε πως ανέπνεε. "Το χαζούλη. Πήγε να κρεμαστεί και δεν άντεξε το φωτιστικό το βάρος του." σκέφτηκε και γέλασε.

Πήρε ένα ποτήρι νερό, του το έριξε στο πρόσωπο και είπε "Ξύπνα. Ζεις." Δεν αντέδρασε με τη μία. Αφού συνήλθε λίγο, άνοιξε τα μάτια και την κοίταξε. "Τι κάνεις εδώ;" "Σε σώζω μάλλον." του είπε και τον φίλησε στο μάγουλο. Ο Apsoy όμως σηκώθηκε φανερά εκνευρισμένος. "Δεν θέλω να σωθώ. Θέλω να με αφήσεις ήσυχο. Να το κάνω όπως εγώ νομίζω." της απάντησε με νεύρο. "Τι λες ρε; Να είμαι η μόνη που ξέρει τι βλακείες σκέφτεσαι και να μείνω άπραγη; Να με κράζουν όλοι μετά που σε άφησα να πεθάνεις; Αποκλείεται."

Είπε και αυτό έπραξε. Μετακόμισε σπίτι του για να τον προσέχει. Μια βδομάδα μετά ένιωθε κουρασμένη από τις συνεχείς προσπάθειες του να δώσει τέλος στη ζωή του. Κλείστηκε στην αποθηκούλα και κάτι ετοίμαζε. Δεν τον άφηνε να μπει μέσα. "Θα δεις εν καιρώ." του έλεγε και κλείδωνε την πόρτα. Ένα απόγευμα γύρισε από την δουλειά και τον βρήκε πάλι αναίσθητο. Είχε πιει χάπια με αλκοόλ. Ευτυχώς τον πρόλαβε εγκαίρως. Τον ξάπλωσε και πήγε στην αποθήκη. Όλα ήταν έτοιμα. Έπειτα ξαναπήγε στην κρεβατοκάμαρα και έμεινε να τον κοιτάζει.

"Αυτό ήταν γλυκέ μου. Κουράστηκα. Να πεθάνεις δεν θέλεις; Ε, αντί να το κάνεις μόνος σου, θα το κάνω εγώ για σένα." είπε η Orestis, αλλά o Apsoy δεν έμοιαζε να καταλαβαίνει. Έβγαλε από την αποθήκη την κατασκευή που ετοίμαζε και την έστησε στον τοίχο του δωματίου του. Ήταν ένας τεράστιος ξύλινος κύκλος, χρωματισμένος σαν στόχος. Τον σήκωσε από το κρεβάτι και τον έδεσε στον κύκλο. "Καλά ε, σαν τον βιτρούβιο άνθρωπο είσαι. Μεγαλεία λέμε." είπε γελώντας. Έψαξε την τσάντα της και έβγαλε από μέσα τα βελάκια. Πήγε στο δωμάτιο και στάθηκε απέναντι του σε απόσταση βολής.

"Δεν είμαι καλή στο στόχο, αλλά κάτι θα γίνει για σένα." είπε και άρχισε να του πετάει τα βελάκια. Ένα τον βρήκε στο μάτι και ο Apsoy άρχισε να σφαδάζει από τους πόνους. Θυμήθηκε τότε ότι ξέχασε να τον φιμώσει, πράγμα που έκανε αμέσως και συνέχισε με τα βελάκια. Κάποιες ώρες μετά η ίδια ήταν πτώμα, αλλά εκείνος ζούσε, μέσα στα αίματα και τις πληγές, αλλά ζούσε. "Τζίφος τα βελάκια. Ώρα για τα μεγάλα μέσα." σκέφτηκε καθώς πήγαινε στην κουζίνα.

Γυρίσε κραδαίνοντας το κουζινομάχαιρο. Αφού το περιέργαστηκε λίγο στα χέρια της, το έριξε με δύναμη πάνω του. Τον βρήκε στην καρδιά και τον σκότωσε σχεδόν ακαριαία. "Γιούπιιιι. Κέντρο." είπε και πλησίασε το άψυχο σώμα του Apsoy. Τον φίλησε στο μάγουλο και του ψιθύρισε στο αυτί. "Τελικά, όλα είναι θέμα εξάσκησης."