Κακοκαιρινή φαντασίωση

"Καλά εσύ; Όχι εσύ;" είπε γελώντας η Βίκυ.

"Ναι εγώ. Γιατί γελάς; Εσύ δεν θα έρθεις καν." απάντησε ελαφρώς εκνευρισμένη η Αναστασία.

"Ε, απλά δεν μπορώ να σε φανταστώ να θελεις ήρεμες διακοπές και χαλάρωση. Είσαι συνώνυμο της διασκέδασης ρε παιδί μου. Τι δουλειά έχεις στο ψαροχώρι;" της είπε απορημένη η Βίκυ.

Δεν είχε άδκο. Η Αναστασία ήταν τρελό πάρτυ animal. Δεν της πήγαιναν τα ήρεμα πράγματα σε κανένα τομέα της ζωής της. Όλη της η ζωή μια συνεχής διασκέδαση. Όχι πως δεν έπαιρνε τα πράγματα σοβαρά, επέλεγε όμως να βλέπει τη θετική και αστεία πλευρά των πραγμάτων. Έτσι επιβίωνε. Τώρα όμως κάτι είχε αλλάξει. Δεν επουλωνόταν με την ίδια ευκολία όπως παλιά. Κάποιες πληγές είχαν μείνει. Ούτε τα μπαράκια, ούτε η διασκέδαση την κάλυπταν πια.

Το μόνο που ήθελε ήταν να πάει κάπου να ηρεμήσει. Να κάνει τα μπανάκια της, να χαλαρώσει και να πίνει τα ουζάκια με τις φιλενάδες. Χωρίς σκέψεις, χωρίς δουλειές, χωρίς άντρες. Να είναι για την πάρτη τους. Βέβαια η Αναστασία ήθελε και να μην ξαναγυρίσει στην Αθήνα. Να μείνει εκεί. Αλλά οι άλλες νόμιζαν ότι της δουλεύει. "Εσύ μακριά από την Αθήνα, άντε κανά μήνα να αντέξεις." την πείραζαν.

Το 'ψαροχώρι" όπως έλεγε, την μάγεψε και την κέρδισε με τη μία. Το τοπίο, η θάλασσα, οι άνθρωποι, την έκαναν να νιώθει κάτι πολύ οικείο. Στη θάλασσα χαλάρωνε κάθε απόγευμα. Μόνη να γράφει και να σκέφτεται και όχι πάντα με αυτή τη σειρά. Ένα τέτοιο απόγευμα εισέβαλλε στη ζωή της. "Ο Στράτος, ο ψαράς", τον έλεγε, για να τον πειράξει. Μεγαλωμένος στο νησί, δεν είχε φύγει ποτέ, παρά μόνο για δουλειές. "Κορίτσι της πρωτεύουσας", την έλεγε και την τσάντιζε πολύ.

Σχεδόν εκβιαστικά γνωρίστηκαν. Την έβλεπε μόνη στην παραλία και είχε περιέργεια να την γνωρίσει. Δεν συμπάθησαν ο ένας τον άλλο, από την αρχή. Ότι ήθελε να ταράξει την ησυχία της νόμιζε εκείνη, ότι το έπαιζε δήθεν αυτός. Ένα μπουκάλι κρασί το βράδυ με φωτιά στην παραλία, τους έκανε να αλλάξουν γνώμη. Ριζικά. "Δεν κρατάνε ρε οι καλοκαιρινοί έρωτες. Ξεχνιούνται με την πρώτη βροχή." φώναζε στις φίλες της, που την ψιλοδούλευαν για το αίσθημα. Μα, δεν ήταν σίγουρη πως το πίστευε.

Πέρασαν οι μέρες, φούντωνε ο έρως, αλλά τέλειωναν οι διακοπές. Δεν είχαν πει τίποτα. Απλά το ζούσαν, ελεύθερα, αβίαστα. Την τελευταία νύχτα, κανείς τους δεν κρατήθηκε όμως. Ήθελαν να πουν κάτι. "Φεύγεις αύριο ε;" ξεκίνησε ο Στράτος." Ναι." είπε κοφτά η Αναστασία. "Μόνο ναι έχεις να πεις;" είπε και άναψε το τσιγάρο του. " Τι άλλο να πω; Τι άλλο μπορεί να γίνει;" απάντησε. "Εγώ δεν μπορώ να φύγω. Έχω τη θάλασσα μέσα μου. Εσύ όμως;" τη ρώτησε, κρατώντας της το χέρι. "Εγώ δεν έχω την πόλη μέσα μου. Μακριά μου τη θέλω."

[Αυτό είναι το 100στό ποστ αυτού του μπλογκ. Είναι ειδική αφιέρωση στον Ορέστη και την φαντασίωση του, για τις διακοπές του. Σε όσους αποτέλεσαν ηθελημένα και μη έμπνευση, σε όσους γέλασαν, δάκρυσαν και διασκέδασαν με τα κείμενα, ένα ευχαριστώ και μια ευχή...όχι να τα χιλιάσουμε, αλλά να γράφουμε όσο έχουμε κάτι να πούμε και όσο υπάρχουν κάποιοι να το ακούσουν.]