Σάββατο 25 Αυγούστου 2007

Γύρισα

Γύρισα πάλι πίσω και ας είχα να πάω αλλού. Γύρισα στα ίδια, με την ελπίδα πως θα γίνουν αλλιώς. Πως θα τα κάνω αλλιώς. Σκέφτομαι όσα θέλω να κάνω, μα καταλήγουν στο κενό. Και μοιάζουν οι μέρες μου ίδιες. Δίχως νόημα, δίχως σκοπό. Ψάχνω κάτι να πιαστώ και δεν βρίσκω τίποτα. Καμία διάθεση, καμία θέληση και για τίποτα. Ένα σώμα νεκρό και άπραγο, να ατενίζει το κενό. Ξαφνικά απλώνω τα χέρια μου και τα κοιτάζω. Είναι μαυρισμένα, μα δεν τράβηξε αυτό την προσοχή μου. Βλέπω τις φλέβες μου, πρησμένες, έτοιμες να πεταχτούν έξω. Το αίμα μου κυλάει και διαμαρτύρεται. Δεν είμαι το άψυχο σώμα, που θέλω να φαντάζομαι. Είμαι το αίμα, που τρέχει καυτό και ψάχνει διέξοδο. Και παίρνουν οι μέρες μου χρώμα και βρίσκουν σκοπό. Έχω αποκτήσει μια υποχρέωση, αυτή του να ζω.
[Μελαγχολία από το τέλος των διακοπών, από τις πυρκαγιές και από το χειμώνα που έρχεται.]

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ekpliktiko....

Ανώνυμος είπε...

Kalo xeimwna twra...Sou euxomai thn upoxrewsh sou auth na thn emploutiseis me tis pio dhmiourgikes asxolies kai stigmes..
Filia

Neverlandean είπε...

Υποχρέωση, όπως το λες.

Α ν. αν βρήκες αυτό εκπληκτικό πρέπει να διαβάσεις και όοοοοοολα τα προηγούμενα.

Good to have you back, Orestis!
Σμακ

(Πσσστ, ο Αψουλίνος είναι χάλια, κάνε κάτι!)

orestis είπε...

@ V. μου αυτό σκοπεύω να κάνω.

@ neverako it's good to be back.

(ο Αψάκος χάλια ε; Τον έχει επηρεάσει ο στρατός λες ή και κάτι άλλο; Θα επιμεληθώ όμως)

σμακ άπειρα

KouKos είπε...

Υποχρέωση το να ζεις oresti μου;
Η ζωή είναι το πιο όμορφο πράγμα του κόσμου... Εσύ το ξέρεις καλά αυτό! Έχεις το μεγαλύτερο χάρισμα μικρή μου! Το να περνάς με χιούμορ τις πιο δυσάρεστες στιγμές της...
κουράγιο, και θα περάσει κι αυτό! Πολλά φιλιά, και έλα να βλέπω χαμόγελα... :-)

orestis είπε...

Κούκε μου το εννοούσα ως υποχρέωση να ζεις καλά, όμορφα.

Δεν έχω κάτι, αλήθεια.

Αισιόδοξο το βρήκα που κοιτάω τις φλέβες μου και νιώθω ζωντάνια, ενέργεια και ικανότητα να κάνω τα πάντα.
Αυτό ήθελα να περάσω.
Φιλάκια πολλά

Ινδιάννα είπε...

Λοιπόν: εφόσον ακόμα δεν κάηκε το σπίτι μας οφείλουμε να μην είμαστε αχάριστοι με τη ζωή μας! Μπορούμε να κάψουμε ότι μας χαλάει και να χορέψουμε στις στάχτες του περιμένοντας -σαν τον Φοίνικα- να αναγεννηθεί από εκεί μια καινούρια, χλωρή ζωή. Που θα τη μεγαλώσουμε προσεκτικά, σα να είναι όντως καλύτερη από την προηγούμενη μας... :)

diage είπε...

Μια πλήρης περιγραφή του σπιτιού σου.Τελικά πιάνεις τα πάντα!μπράβο!

orestis είπε...

@ Σαμμάνε μου συμφωνώ μαζί σου.

Δεν χρειάζονται καταστροφές και κλάματα για να κάνουμε μια αρχή.

Μόνο θέληση και ένα παρελθόν ή ένα παρόν που χρειάζεται αλλαγή.

@ Diage με σκλαβώνεται.

Εγώ καλά πιάνω τα πάντα.

Εμένα ποιός με πιάνει;χεχε

Wrong Guy είπε...

Welcome back dear.

Μπορώ να κάνω μια παραγγελιά μπλογκοφονίας;

Να είμαι ο θύτης εγώ και θύματα όλα τα σιχάματα-πολιτικοί;

orestis είπε...

It was good to be back.

Αν εξαιρέσεις τις φωτιές.

Φυσικά και μπορείς.

Λες αν τους φάμε όλους να βγει τίποτα καλό;