Γαμημένα ταρώ

Ήταν Παρασκευή και όπως πάντα πήγαινε να συναντήσει τις φίλες της για καφεδάκι και κουβεντούλα στο στέκι τους. Στην διαδρομή σκεφτόταν την αντίδραση τους όταν θα τους έλεγε τα νέα. "Ε ρε γέλια που θα κάνουμε. Μόνο να μην με πάρουν με τις ντομάτες." έλεγε μέσα της. Μπήκε στο καφέ και αναζήτησε τις άλλες. Αφού τις εντόπισε, αντάλλαξαν τα καθιερωμένα φιλιά ως ένδειξη χαράς και χαιρετισμού και κάθισε να απολαύσει τον καφέ της. Άρχισαν λοιπόν μία μία να λένε τα νέα της εβδομάδας που πέρασε. Η Ελίνα καθόταν σιωπηλή και φανερά προβληματισμένη.

"Τι έχεις εσύ αγάπη; Γιατί είσαι κατσούφα;" ρώτησε η Βίκυ. "Τίποτα μωρέ. Να...γιορτάζει ο Νίκος και προβληματίζομαι τι να του πάρω. Δεν είναι και το κλασικό είδος άντρα και έχω μπερδευτεί." προσπάθησε να κάνει μια όσο το δυνατό πιο κατατοπιστική εισαγωγή στο θέμα που την έκαιγε. "Ελά μωρέ. Υπερβολική όπως πάντα. Άντρας είναι. Υπάρχουν πολλές λύσεις. Αν θέλεις πάμε μαζί να σε βοηθήσω." είπε πάντα πρόθυμη η Κάλλια. Είχε έρθει η ώρα. Έπρεπε να το ξεστομίσει. "Βασικά ξέρω τι θέλει, αλλά να...δεν ξέρω πως θα ακουστεί.΄Ξέρετε ότι έχει διάφορα περίεργα ενδιαφέροντα έτσι; Ε, θέλει μια τράπουλα ταρω." και προσπαθώντας να μην του δώσουν πολλλή σημασία συνέχισε "Ιδέα δεν έχω που να την βρω. Αλήθεια δεν ήξερα ότι τόσο δύσκολο." φυσικά είχε αποτύχει." Ααα, δεν πάμε καλά μου φαίνεται. Έχει τρελαθεί ο κόσμος." φώναξε η Βίκυ. "Βρε γλυκιά μου, ανέχεσαι που ανέχεσαι τόσα; Αλλά τράπουλα ταρώ; Τι να πω;" σχεδόν απολογήθηκε η Κάλλια.

"Το ξέρω ρε κορίτσια. Είναι κάπως. Αλλά γενικά ασχολείται με τέτοια. Όλοι δεν έχουμε ασυνήθιστα γούστα μερικές φορές;" είπε και περίμενε μια καταφατική απάντηση, την οποία δεν πήρε ποτέ. Στο δρόμο για το σπίτι σκέφτηκε ότι τα κορίτσια είχαν δίκιο. Το πρόβλημα δεν ήταν η τράπουλα, αλλά το άτομο. Ήταν όμως χρόνια μαζί και καλά και είχε μάθει να υποχωρεί στις ιδιοτροπίες του. Το πάρτυ που του έκανε ήταν φοβερό. Όταν δε είδε την τράπουλα πέταξε από τη χαρά του ο Νίκος. "Μωρό μου τώρα θα ξέρουμε το μέλλον πριν να έρθει." της έλεγε όλο χαρά. Γέλασε εκείνη, γέλασαν και τα κορίτσια. Αλλά καταβάθος ήξεραν πως θα χανόταν για αρκετό καιρό για να ασχοληθεί με την τράπουλα ανενόχλητος.

Η μέρα της πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. ΄Τον Νίκο είχε να τον δει μια βδομάδα, γιατί έριχνε τα ταρώ, η εταιρία που δούλευε ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και η διάθεση της χάλια. Στον κουδούνισμα του κινητού αναγνώρισε τον ήχο που είχε βάλει στον Νίκο και χαμογέλασε. Το σήκωσε όλο χαρά πιστεύοντας πως επιτέλους θα βρισκόντουσαν. "Έλα μωρό μου. Τι κάνεις;" του είπε. "Βασικά Ελίνα μου θέλω να σου πω κάτι. Μέρες τώρα δηλαδή, αλλά δεν ήξερα τον τρόπο. Δεν μου αρέσει που το κάνω από το τηλέφωνο, αλλά δεν μπορώ να σε αντικρύσω. Βλέπεις τα ταρώ μου έδειξαν πως εμείς δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, γιατί σύντομα θα γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου. Λυπάμαι πολύ, αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Ελπίζω να μην με μισήσεις. Για τα πράγματα μου από το σπίτι σου θα στείλω τον Μπάμπη. Να προσέχεις τον εαυτό σου." Ούτε μα δεν πρόλαβε να ψελλίσει, απλά άκουσε το τουτ τουτ του τηλεφώνου όταν κλείνει.

"Γαμημένα ταρώ. Και σκέψου ότι εγώ τα πήρα." ούρλιαξε στη μέση του δρόμου. Λίγα μέτρα πιο κάτω ξέσπασε σε γέλια.

"Χαχα. Καλά μου το είχε πει η καφετζού ότι η σχέση μου δεν έχει μέλλον γιατί θα με αφήσει για κάποια που το όνομα της αρχίζει από Τ. Τράπουλα Ταρώ με ονοματεπώνυμο."