Πονηρή πτήση

"Θέλετε κάτι να πιείτε;"
"Ναι, ένα κρασάκι, λευκό θα ήταν ότι έπρεπε.", πάντα την ηρεμούσε ένα ποτάκι στις βραδινές πτήσεις. Την χαλάρωνε και την βοηθούσε να κοιμηθεί. Μόνο που, στην συγκεκριμένη πτήση έπρεπε να το ξεχάσει. Δεν το είχε καταλάβει από την αρχή, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
"Από διακοπές γυρνάτε ή είσασταν Λονδίνο για δουλειά;", η φωνή του άντρα που καθόταν δίπλα της διέκοψε τις σκέψεις της και αργότερα και τον ύπνο της.
" Εεε, διακοπές. Είχα επισκεφτεί μια καλή μου φίλη." κάτι έπρεπε να απαντήσει, έστω από ευγένεια.
"Και γω από διακοπές. Τσακώθηκα με τη γυναίκα μου και πήγα σε ένα φιλαράκι να ξεσκάσω."
"Ωχ, ρε πούστη μου, σε πικραμένο έπεσα, θα θέλει να πει τον πόνο του. Αντίο ύπνε, δεν θα ειδωθούμε σήμερα." σκέφτηκε και προσπαθούσε με κάποιο τρόπο να του δώσει ένα μήνυμα ότι δεν γουστάρει συζητήσεις. Εκείνος όμως ήταν στον δικό του πόνο και αποφασισμένος να τσατάρει κατά τη διάρκεια της πτήσης.
"Με λένε Στέλιο. Εσάς;"
"Κατερίνα. Χάρηκα" τι να έκανε, δεν είχε επιλογή. Ήταν και το ρημάδι το κρασί. Αφού έπινε πως να το έπαιζε νυσταγμένη;
"Επίσης. Ξέρετε...τα αεροπλάνα με αγχώνουν."
"Τότε γιατί τα χρησιμοποιείς χρυσέ μου; Και πικραμένος και αγχωμένος. Δεν θα κοιμηθούμε απόψε.Αεροσυνοδέ φέρε κρασιά." είπε μέσα της, αλλά έξω της, το έπαιζε άνετη και έλα πες μου και άλλα.
Ο Στέλιος προφανώς ένιωσε άνετα, καθότι η Κατερίνα δεν είχε δείξει σημάδια νύστας, παρήγγειλε τα κρασάκια του και συνέχισε την κουβέντα. Στο τρίτο μπουκάλι, παρόλο που η αεροσυνοδός τους είπε ότι δεν επιτρέπετε κανονικά, αλλά προκειμένου να τσιρίζει "φοβάμαι" και να αναστατώσει όλους τους επιβάτες, έκανε τα στραβά μάτια. Αυτό ήταν ο Στέλιος εκδηλώθηκε.
"Ξέρεις Κατερίνα θέλω να σου αποκαλύψω κάτι."
"Άσε μαντεύω τι είναι." την είχε πιάσει το ποτό για τα καλά και έκανε τον μάντη.
"Αλήθεια; Μάλλον είναι προφανές ε;"
"Ναι ρε Στελάκο, έχεις γκόμενα στην Αγγλία και όποτε στην βαράει με τη σύζυγο, την κάνεις και πας και ρίχνεις κανά πηδηματάκι να στανιάρεις; Σωστή;" είχε ξεφύγει εντελώς. Μιλούσε στον άνθρωπο σαν λιμενεργάτης.
"Καλά είσαι θεά, γλυκιά μου." -ο τόνος της φωνής δεν την προβλημάτισε καθόλου.
"Ρε, μην με βλέπεις μικρή. Κόβει το μάτι μου εμένα."
"Μόνο που έκανες ένα λαθάκι και θα σε μαλώσω. Δεν είναι γκόμενα στη μέσα, αλλά γκόμενος. Χρόνια καψούρα από όταν σπούδαζα εδώ. Βλεπόμαστε κρυφά, γιατί ας όψετε η μάνα μου, της έκανα το χατήρι και παντρεύτηκα. Την Ασπασία. Τρομάρα της. Αλλα δεν αντέχω άλλο. Θέλω να χωρίσω και να έρθω να ζήσω με τον Μαρκ."
"Χαχα, καλό. Σε λίγο θα μου πεις, πως ζείτε συμβατικά, γιατί τα ξέρει όλα, και μάλιστα ψάχνεται."
"Καλά είσαι αστέρι. Εννοείται πως το ξέρει. Είναι εμφανές άλλωστε καλή μου. Εδώ θέλω τη βοήθεια σου."
"Τι μπορώ να κάνω; Να την πάω μπαρότσαρκα; Γιατί οι φίλοι μου της πέφτουν μικροί."
"Όχι, αλλά να...Η Ασπασία ψάχνεται γενικώς. Την ταυτότητα της."
"Θέλει να ταξιδέψει; Δεν έχει διαβατήριο;"
"Ωχ, έλα. Μην κάνεις την χαζή. Την σεξουαλική της ταυτότητα ψάχνει. Νομίζει πως γουστάρει γυναίκες. Αλλά μην παρεξηγηθούμε. Απλά να γνωριστείτε. Να κάνετε παρέα. Τίποτα το κακό."
"Καλά ρε πας καλά; Είσαι σοβαρός;" ούρλιαξε η Κατερίνα.
Ξαφνικά ένιωσε ένα χέρι να τη σκουντάει στον ώμο.
"Δεσποινίς φτάσαμε. Πρέπει να ξυπνήσετε." ακούστηκε η φωνή της αεροσυνοδού.
"Πωπω. Τι μαλακία ονειρεύτηκα πάλι ρε γαμώτο. Ελπίζω να είναι όλα καλά στο σπίτι. Καθυστέρησε και η πτήση, θα έχει φρικάρει να με περιμένει." σκεφτόταν καθώς έβγαινε από το αεροπλάνο.
Αφού πήρε τη βαλίτσα, κατάκοπη μπήκε σε ένα ταξί και κατευθύνθηκε για το σπίτι.
"Μωρό μου γύρισα. Δεν σου έλειψα;" φώναξε με το που άνοιξε την πόρτα.
"Αγάπη μου επιτέλους. Είδα ένα εφιάλτη ότι τάχα με άφησες για κάποιον άλλον και τρόμαξα."
"Βρε Ασπασάκι. Θα σε άφηνα εγώ ποτέ; Αφού για μένα είσαι το παν." είπε και την έσφιξε σφιχτά στην αγκαλιά της.
Την Ρεμπέκα δεν την ξαναείδε ποτέ, αλλά στοίχειωνε τα όνειρά της για καιρό.