Έλεος

Μετά από ένα συγκλονιστικό ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου, ο πιλότος έκανε φιλότιμες προσπάθειες για να πέσουμε και εγώ για να γελάσουμε, προσγειώθηκα στην Γηραιά Αλβιώνα. Χάλια ο καιρός, βροχή και κρύο. Αυτό ήταν είπα μέσα μου, "θα πάθω πνευμονία". Το ότι πήγα η καλή σου με ότι πιο καλοκαιρινό είχα στην ντουλάπα δεν π ιάνεται, ο καιρός στην ηλίθια χώρα φταίει.

Τα καλύτερα ήρθαν μετά. Άθλιο το μετρό, ζέστη μέχρι αηδίας και η μυρωδιά αφόρητη. Και γω με ένα ηλίθιο χαμόγελο να τα βλέπω όλα όμορφα και γραφικά. Και την απλυσιά δείγμα κουλτούρας την έβλεπα. Να χαζογελάω όλη την ώρα και να τους σχολιάζω όλους. Το τι βρισίδι έριξα δεν λέγεται. Πολύ το διασκέδασα και το διασκεδάζω ακόμη. Κρυφή ελπίδα- φοβία να βρίσω κανένα Έλληνα. Εκεί να δεις γλέντια.

Η αποθέωση ήρθε με την άφιξη στην περιοχή που θα μένουμε. Όλοι μαύροι, Ινδοί και Πακιστανοί. Δεν είμαι ρατσίστρια προς θεού, αλλά στην Αγγλία ήρθα ρε πούστη μου και ψάχνω τους Άγγλους με το μικροσκόπιο. Αφού κάποιες στιγμές νιώθω ότι παίζω στο "χαμένοι στην μετάφραση". Γιατί ξέχασα να πω για τους Ασιάτες. Είναι πολλοί, απίστευτα πολλοί.

Τέλος πάντων με τα πολλά και τα λίγα πέρασε η πρώτη μέρα της προσαρμογής και περάσαμε στη δεύτερη. Κύλησε ομαλά (όποιος το χάψει είναι βλάκας) μέχρι που έπρεπε να πάμε στο super market να ψωνίσουμε. Αυτό ήταν. Στο διάδρομο με τα ποτά με έχασαν. Το τι μπύρα πήρα δεν λέγεται. Και το πόσα ποτά έχω ακόμα να δοκιμάσω επίσης δεν λέγεται. Βρήκα τη χαρά μου λέμε. Ήρθα στην best town ever.

[Προς τους επικριτές μου, που διαφωνούν γιατί γράφω, ενώ είμαι σε διακοπές, η απάντηση είναι απλή. Με ξεκουράζει και είναι ένας τρόπος να κάνω μεάδωση του ταξιδιού μου.]

Φιλάκια και θα επανέλθω.