Επίλογος

Η Μελίνα ήταν αποφασισμένη. Θα χρησιμοποιούσε τα δεύτερα κλειδιά, που της είχε δώσει για ώρα ανάγκης. Δεν πήγαινε άλο αυτή η κατάσταση. Υπομονή, υπομονή, είχε όμως και τα όρια της. Οδηγούσε νευρικά, μάλλον βιαζόταν να φτάσει. Έφτασε, αλλά κοντοστάθηκε λίγο στην πόρτα. Σκεφτόταν μήπως τελικά δεν ήταν καλή ιδέα. Δεν άφησε τους ενδοιασμούς της να την μπλοκάρουν. Έβαλε το κλειδί στην πόρτα, το γύρισε και μπήκε μέσα. "Ευτυχώς που ήρθα." είπε στον εαυτό της. Μπήκε μέσα και είδε τη γνώριμη φιγούρα στον καναπέ.
"Τι κάνεις εδώ; Πως μπήκες; Φύγε." της είπε, αλλά δεν πτοήθηκε εκείνη. "Χρησιμοποίησα τα κλειδιά για ώρα ανάγκης. Αν δεν είναι αυτή μια ώρα ανάγκης, αναρωτιέμαι ποια θα ήταν." απάντησε απότομα. Δεν είχε και άδικο, το σπίτι θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο και μύριζε και καμένο. Εκείνη βέβαια, ήταν στην ίδια φάση αποσύνθεσης, που την είχε αφήσει την τελευταία φορά, αλλά της έμοιαζε περισσότερο χαμένη στον κόσμο της, από κάθε άλλη φορά.
"Λοιπόν, κοριτσάκι, φτάνει πια. Εντάξει έκλαψες, χτυπήθηκες, έβρασες στο ζουμί σου, βουτήχτηκες στην ενοχή, είπα θα συνέλθεις. Εσύ όμως κόντεψες να καταστρέψεις και το σπίτι. Τι έγινε εδώ μέσα ε;"
"Τίποτα δεν έγινε. Απλά εξιλεώνομαι." αποκρίθηκε απαθέστατα η Τέτη.
"Μην με νευριάζεις άλλο. Ήρθα αποφασισμένη να σε συνεφέρω σήμερα. Κόψε τις μπούρδες που ετοιμάζεσαι να πεις και πες μου τι έκανες." η Μελίνα είχε πάρει ανάποδες.
"Ωχ, πάλι τα ίδια. Τίποτα. Η γραφή μου με κατέστρεψε και έπρεπε να κάνω κάτι. Οπότε αποφάσισα να την τιμωρήσω για να εξιλεωθώ."
Η Μελίνα θεωρούσε ότι έλεγε φιλοσοφομπούρδες, αλλά σημασία είχε ότι τα πίστευε, απόδειξη ότι το σπίτι ήταν χάλια. Είχε καταστρέψει όλα τα της τα έγγραφα, ακόμα και τα τετράδια του σχολείου, που φύλαγε για να θυμάται τα παιδικά χρόνια. Κάποια τα είχε σκίσει και όταν κουράστηκε, τα έβαλε σε ένα κουβά και τους έβαλε φωτιά. Γι' αυτό στη Μελίνα είχε μυρίσει καμένο όταν μπήκε.
"Έχεις τρελαθεί παιδάκι μου; Τι βλακείες λες και το κυριότερο τι βλακείες κάνεις; Δηλαδή δεν θα ξαναγράψεις ποτέ;"
"Μπορεί. Αλλά ό,τι κι άν γράψω θα το κρατήσω κλειδωμένο στο συρτάρι, αθέατο και ανίκανο να προκάλεσει κακό σε κανένα."
"Βρε καλό μου, (καλό της την έλεγε πάντα) γιατί καταστρέφεις έτσι τον εαυτό σου; Γιατί δεν κοιτάς να συνέλθεις;" είχε μαλακώσει η Μελίνα, δεν της άρεσε να την βλέπει έτσι.
"Θα είμαι καλά, μην ανησυχείς, Τώρα θα είμαι καλά. Τώρα δεν θα κάνω κακό σε κανένα. Τώρα δεν θα γράφω."