Εξομολόγηση

Σήμερα ξύπνησα πάλι. Το πρωινό ήρεμο, όπως κάθε μέρα, από τότε. Ο καφές άνοστος, κρύος. Οι κινήσεις αργές, νωχελικές. Πάλι πρέπει να βγω στο φως, πάλι πρέπει να αντιμετωπίσω τους άλλους. Γαμώτο. Αφήστε ήσυχη επιτέλους. Σήμερα θέλω να μείνω σπίτι. Σήμερα θέλω πάλι να τον σκεφτώ.
Βγήκα τελικά. Όμορφη η πόλη το πρωί, μα δεν με γεμίζει. Πάω στη δουλειά. Καλημέρες σκορπίζονται, μα δεν μου φτάνει. Πάλι θα θρηνεί, σας ακούω που ψιθυρίζετε, σαν να μην είμαι εκεί. Δεν θέλω να είμαι εκεί. Θέλω να είμαι στην αγκαλιά του.
Γύρισα σπίτι. Έβαλα πυζάμες. Εκείνες τις ωραίες, μα δεν ωφελεί. Κοίταξα τα μηνύματα στον τηλεφωνητή. Πάλι σιωπή. Έτοιμο φαγητό. Η ταινία είναι ότι πρέπει. Έτοιμος ο έρωτας, μα λείπει.
Μου χαιδεύεις τα μαλλιά. Έλα λέω, άσε με να κοιμηθώ. Με κοιτάς στα μάτια και το λες. Πόσο όμορφα αλήθεια. Νιώθω τα χείλη σου να ενώνονται με τα δικά μου. Ευφορία. Όμως στη ζέστη χάνεται. Πάλι ξύπνησα. Τώρα αρχίζει ο εφιάλτης.


[Καλή μου merawen για σένα, για μένα, για όλους μας. Συγγνώμη που δεν έχει το χαρούμενο τέλος, που σου υποσχέθηκα, αλλά ξέρεις εσύ. Έτσι δεν είναι; Θα ΄ρθει άλλο, πιο χαρούμενο και όλο δικό σου.]

Άκου, τι άκουγα. Λειβαδάς, "Δειλά"