Χωρίς τίτλο

Το βλέμμα ήταν θολό, καρφωμένο στο τζάμι. Η σκέψη μίζερη, θλιβερή. Ένα δάκρυ έφυγε, καθώς τα φωτάκια των πόλεων χάθηκαν και ξαναβρέθηκε στα σύννεφα. Δεν δάκρυσε, γιατί χάθηκαν τα φώτα, αλλά γιατί τα σύννεφα την ταξίδευαν. Κάποιες φορές μακριά από αυτά που αγαπούσε, κάποιες φορές κοντά σε αυτά που μισούσε. Το ταξίδι όμως, ήταν αυτό που την κέρδιζε πάντα. Το προσωπικό στοίχημα, με τον εαυτό της. Μόνο μία φορά έχασε αυτό το στοίχημα. Μία φορά δείλιασε και δεν το έκανε, εκείνο το πολυπόθητο ταξίδι.
Πόσο εκνευριστικό ήταν το κουδούνι ειδοποίησης για να δέσουν τις ζώνες. Τη διέκοπτε πάνω στο καλύτερο. Αλλά έτσι γινόταν πάντα. Θα έπρεπε να μιλήσει και με την γραμματέα. Πάντα όταν πήγαιναν επαγγελματικά ταξίδια, την έβαζαν να κάθεται μαζί της. Πόσο βαρετά, της φαίνοταν όλα αυτά. Ευτυχώς σε λίγο θα προσγειωνόταν και θα πήγαινε στο ξενοδοχείο της να ηρεμήσει. Μέχρι να αρχίσουν οι συσκέψεις και οι λοιπές μαλακίες, που ακολουθούσαν. Καλή η διαφήμιση σκεφτόταν, αλλά όλο αυτό το τρέξιμο να συναντιέσαι με ένα σωρό τύπους και να μιλάς για προϊόντα και μοντέλα, δεν της πολυάρεσε και δεν ήταν και δική της δουλειά. Συχνά απορούσε, γιατί έπρεπε ως νομικός σύμβουλος να είναι πάντα παρούσα.
Της άρεσε όμως που έφευγε από την Αθήνα. Γιατί στην πραγματικότητα (ξ)έφευγε από τις σκέψεις της και την απειροελάχιστη πιθανότητα να τον συναντήσει. Καταβάθος το ήθελε κι ας είχαν περάσει τόσα χρόνια και ας είχαν προχωρήσει-υποθετικά- και οι δύο. Εκείνη δεν προχώρησε ποτέ. Είχε κρατήσει την αγάπη και την σκέψη του και μ' αυτά πορευόταν. Φοβόταν όμως να τον συναντήσει. Φοβόταν μήπως προχώρησε. Φοβόταν μήπως ήταν ευτυχισμένος. Με κάποια άλλη, με παιδιά και σκύλο, με φιλικά βράδια και κρασάκι.
Βγήκε μια βόλτα στην πόλη. Ήταν όμορφη τελικά η Βοστόνη. Χρόνια ήθελε να πάει και τα κατάφερε. Πέρασε ωραία ολόκληρη η εβομάδα, παρόλη την κούραση και την δουλειά. Την περπάτησε, την γεύτηκε, σχεδόν την ερωτεύτηκε. Πόσα χρόνια είχε να νιώσει έτσι. Για μια μικρή, φευγαλέα στιγμή αισθάνθηκε καλά. Το γιόρτασε με ποτά, τα οποία της ξεκλείδωσαν λίγο τη γλώσσα και μίλησε, για πρώτη φορά, για τα προσωπικά της στα παιδιά από το γραφείο. Γρήγορα όμως μαζεύτηκε. Για πιο λόγο να μιλάει για περσινά ξινά σταφύλια. Μέσα της όμως ήξερε. Απλά δεν ήθελε να μοιραστεί την καρδιά της.
Είχε κλείσει πτήση νωρίτερα από τους άλλους, για να απολαύσει το ταξίδι της. Περπάτησε λίγο στο αεροδρόμιο, ήπιε και ένα καφέ και πήγε να επιβιβαστεί. Κάθισε στο παράθυρο και περίμενε την απογείωση. Δεν το περίμενε. Δεν το είχε καν αισθανθεί, όπως πίστευε ότι θα συνέβαινε. Και όμως, ήταν εκείνος. Και ερχόταν προς το μέρος της. Και όμως ήταν εκείνος. Και όμως κάθησε δίπλα της. Δεν ήξερε τι να κάνει. Τα είχε χαμένα. Εκείνος πάλι έκανε το σωστό. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Της μιλούσε ατάραχος, ήρεμος. Της είπε τα πάντα για τη ζωή του όλο αυτό τον καιρό. Μετά τη ρώτησε και εκείνη. Πόσο ευχήθηκε να μην την ρωτήσει τίποτα.Αλλά δεν έγινε. Μίλησε και εκείνη ή μάλλον απάντησε με αμηχανία και ταραχή.
Δεν καθυστέρησε η πτήση ευτυχώς. Πήρε σχετικά γρήγορα τη πράγματα της. Βρήκε αμέσως ταξί. Πήγε σπίτι. Άδειασε τις βαλίτσες. Έκανε ένα ζεστό μπάνιο, έβαλε τις πυτζάμες της, πήρε το ποτό της και κάθησε στον καναπέ. Ετοίμασε τα χαρτιά για τη δουλειά, παρόλο που είχε άδεια δυο μέρες, λόγω του ταξιδιού. Χάζεψε και μια ταινία για να νυστάξει, τη βαρέθηκε, πήρε το βιβλίο της και άρχισε να χάνεται.
Δεν χάθηκε για πολύ όμως. Η συνάντηση τους ήταν τρομερό σοκ. Εκείνος της είπε τα πάντα. Εκείνος προχώρησε. Εκείνος ήταν ευτυχισμένος, χωρίς εκείνη. Εκείνη δεν είπε πολλά. Εκείνη έμεινε πίσω. Εκείνη θα κοιμηθεί και αυτό το βράδυ με τη φωτογραφία του, χωρίς εκείνον.



[Ορμώμενη από μια συζήτηση με μια φίλη, για την ίδια, για μένα, για εμάς και για τη ζωή. Κάποια ταξίδια, δεν έχουν εισιτήρια. Είτε τα κάνεις όταν σου ανοίξουν την πόρτα, είτε τα χάνεις για πάντα. Γι' αυτό δεν υπάρχουν ονόματα. Είναι αφιέρωση σε ΕΚΕΙΝΗ. Θα ήθελε άλλο τέλος βέβαια, αλλά δυστυχώς, ο δαίμων του τυπογραφείου είχε άλλα σχέδια.]